HET CONCERT:
Angel Olsen, Motel Mozaique, Gouvernestraat, zaterdag 5 april 2014
DE ACT:
Amerikaanse folk-, americana- en rockzangeres, die een tijdje onder de vleugels van Bonnie "Prince" Billy leefde. Oldham hielp haar bij debuutalbum Half Way Home (2012). Op eigen benen leverde ze dit jaar opvolger Burn Your Fire For No Witness af. Haar tweede is een wat sombere en bij vlagen diep rakende plaat, waarop ze haar verdriet en die heldere, soms valsige en fijntjes overslaande stem de vrije loop laat.
HET NUMMER:
Vierde song Lights Out is wat ingetogener, maar zo schoon en diep en niet alleen de slide huilt mee met "No one's gonna take it for you, darling it's true. No one's gonna wait there with you". Toch moeten we hier voor de sterke single High Five kiezen, met die springerige drums. Heerlijk hoe ze tegen het valse aan zingt en die stem laat overslaan in de High van High Five.
#MM14: Dark Angel Olsen
Van onderhuidse valsige juweeltjes naar up-tempo americana
Angel Olsen komt op met een baseballcap op. Haar bandleden zien er met die opgerolde broekspijpen en mouwen ook heel 'southern' uit; je ziet ze zo bedienen bij het tankstation of in de truckersbar ernaast. Olsen moet het aanvankelijk ook niet van de uitstraling hebben, zo emotieloos als ze de zaal in blikt, vooral engelachtig in naam. Maar wát een stem én emotie zit er in die wat gedrongen vrouw verstopt.
HET MOMENT:
In de up-tempo americanasong High Wire schreeuwt ze even en zie je nu ook dat ze het echt meent. Ze kijkt haar leadgitarist vervolgens zo indringend aan dat hij lijkt te verstijven. En vraagt hem met een speels lachje "How are you, wanna try this?" En zet dan (albumopener) Unfucktheworld in: "I wanted nothing but for this to be the end. For this to never be a tied and empty hand." Weer een moment van wrange schoonheid.
HET PUBLIEK:
Zo typerend: Voor aanvang is het een gedrang van jewelste, iedereen wil en moet erbij zijn en eenmaal binnen kwebbelt een groep er doorheen. Respectloos voor artiest en de rest van de bezoekers die wel aan de lippen van Olsen hangen. De Amerikaanse staat toch met dusdanige autoriteit op het podium dat het moeilijk is om haar concert niet gebiologeerd te ondergaan. De volhouders worden beloond als ze de Gouvernestraat voor de afsluitende twee nummers, solo en akoestisch, volledig muisstil krijgt.
HET OORDEEL:
Ergens is het wel begrijpelijk dat de aandacht afdwaalt, zeker als je vanuit de hoeken van de volle zaal het podium en Olsen amper ziet. De set kent hetzelfde manco als haar plaat: toch een paar inkakmomenten, net wat minder bevlogen nummers die je kunt missen in een uur Angel Olsen. De Amerikaanse is niettemin een intrigerende performer met een stem die van nature hoogzwanger van emotie is. Ze kijkt vaak wat leeg de zaal in, met grote ogen als een 'rabbit in your headlights', maar die hoge stem snijdt door de ziel. De recente (non-album) track Sweet Dreams toont Olsen op haar best: zingend over liefdesverdriet en eenzaamheid. "Everytime I close my eyes, something small within me dies, can't say if it's dark or light, but it's all I've ever known", waarna ze "I sleep alone, aloooooooone" huilt als Chris Isaak in Wicked Game. Na het nummer knipoogt ze naar het publiek: "Yeah, you figured out that one. It never eases, time only softens the edges." Zoveel zeggingskracht en daar heeft ze alleen haar gitaar en stem voor nodig. Zo zien we haar graag; stralend als een 'dark angel'.
DE FOTO: