The Neighbourhood, Lowlands Grolsch, zondag 17 augustus 2014
Lowlands 2014: The Neighbourhood only lives once (maar echt)
Frontman redt intens slechte show met gewaagde stunt
De puberpleasers van The Neighbourhood komen een kwartier te laat het podium op en geven aanvankelijk een verschrikkelijk matte show weg. Om daar verandering in te brengen, benut frontman Jesse Rutherford de mogelijkheden van de Grolsch optimaal: anders dan bij bijvoorbeeld de Bravo hangen er geen houten platen tegen de voorste stellages. Dus kun je daar gewoon in klimmen. Je leeft tenslotte maar één keer, ofniedan?
HET CONCERT:
DE ACT:
'Cause it's too cohooold, for you here and now, so let me hold, boooooth your hands in the holes of my sweater.´ De pubers onder het Lowlandspubliek kunnen deze kleffe tekst inmiddels wel meezingen, want wat een hit was ‘Sweater Weather’ van The Neighbourhood. Het is ook een exemplarisch nummer voor de mix tussen indierock, r&b en (pogingen tot) rap die de Amerikanen ten gehore brengen op het debuut I Love You. Zeg maar het iets duisterder broertje van Imagine Dragons, voor wie The Neighbourhood het voorprogramma verzorgde. Dit slaat dan uitsluitend op de manier waarop de band zorgvuldig in de markt wordt gezet, met hele moeilijke zwart-witfoto’s en -video’s en meer van dat soort fratsen. En nummers over niet in slaap kunnen vallen (omdat er monsters onder het bed zitten) en dus maar de hele nacht opblijven.
HET NUMMER:
De Neighbourhood heeft ruim een half uur gespeeld en er is eigenlijk nog helemaal niets gebeurd: matige liedjes die bovendien slordig en log gespeeld worden, met matige applausjes tot gevolg. Maar daar komt verandering in door de enige hit ‘Sweater Weather’ te spelen. Echt een veel beter liedje met een catchy refrein dat spontaan meegezongen wordt en bovendien eindelijk eens met een beetje passie wordt gebracht. En bovendien…
HET MOMENT:
… leukt Rutherford het nummer extra op door zijn leven op het spel te zetten. Maar dan echt. Ergens halverwege het nummer klimt hij in razend tempo in de stellage rechts voorin, wel een meter of zes hoog. Het publiek reageert verbluft: wat gebeurt hier ineens? Tot dan toe hadden we werkelijk geen greintje enthousiasme ontwaard bij de frontman (en al helemaal niet bij de rest van de fletse band). Even glijdt er - tot schrik van de mensen die dichtbij de stellage staan - een voetje weg, en lijkt het erop dat we voortijdig afscheid moeten nemen van The Neighbourhood. Gelukkig gaat het allemaal goed en zingt Rutherford het laatste stuk van het concert gewoon op het podium.
OOK OPMERKELIJK:
Nope, verder gebeurt er niet zo veel opmerkelijks. Dat Snoop Dogg vandaag keurig op tijd is en The Neighbourhood een kwartier te laat aan komt zetten misschien. Wat is dat voor onzin?
HET PUBLIEK:
Dat je een matig geslaagd album maakt is één, maar je kunt de liedjes in elk geval nog een beetje brengen alsof je er zelf in gelooft. Dat gebeurt geen moment en dus krijgt de band na elk liedje een laf applausje vanuit de halflege Grolsch (Serieus, de Grolsch? De India was meer dan groot genoeg geweest). Rutherford vraagt een paar keer hoe het gaat. ‘Hee’, klinkt het koeltjes vanuit de Grolsch. 'Oké.. oké. Dat klinkt wel alsof het oké gaat,' zegt hij dan maar. Ongemakkelijk. Maar dan is het eindelijk tijd voor ‘Sweater Weather’: opeens lijkt het alsof er een blik zestienjarige emomeisjes is opengetrokken, die door het dolle zijn vanwege de track. En al helemaal vanwege Rutherfords plotselinge wederopstanding als acrobaat.
HET OORDEEL:
Alle stunts ter wereld zouden niet kunnen verbloemen wat een nare band The Neighbourhood is. Hiphop, r&b en indie in een lelijke mix met een retecommercieel sausje eroverheen: gericht op de meisjes die klaar zijn met Justin Bieber maar nog niet klaar voor het echte werk. Bovendien wordt het live ook nog eens erbarmelijk gespeeld. De twee gitaristen zijn aanvankelijk amper te horen terwijl de backingtrack (met o.a. duffe saxofoons uit een doosje) nog het sterkst naar voren komt. De kreetjes waarmee schorre kraai Rutherford het publiek probeert op te zwepen zijn nog het meest lachwekkend. Na London Calling hoopten we dat Fat White Family dit stelletje wankers eens stevig zou swaffelen. Deze keer vestigen we onze hoop maar op Orgaanklap. Slingert die piemel nog ergens rond?