Jonathan Wilson, Lowlands India, zondag 17 augustus 2014
Lowlands 2014: Broeierige folkrock van Jonathan Wilson
De sluimerende magie van de loner
In april schitterde Jonathan Wilson nog met band in de Rotterdamse Schouwburg tijdens Motel Mozaïque. In een volle India komt hij op met petje achterstevoren, een spiegelbril en fluorescerend buideltasje, waar normaal drugsrunners patent op hebben. Zijn stem is die van een bluesy songwriter die al veertig jaar langs de juke joints trekt.
HET CONCERT:
DE ACT:
Psychedelische songwriter, die aanvankelijk vooral op de achtergrond belangrijk was met producties voor onder meer Bonnie 'Prince' Billy, Chris Robinson, Josh Tillman en recenter Connor Oberst en Father John Misty onder handen nam. De man uit North Carolina speelde vaak zelf ook mee op die platen en speelde ook met Erykah Badu, Roy Harper, Crosby, Stills & Nash en in zijn band Muscadine. Pas in 2007 sloeg de Amerikaan zijn eigen pad in. Tweede album Gentle Spirit (2011) sloeg aan en het vorig jaar verschenen Fanfare was een dark horse in menig jaarlijstje. Wilson is hoorbaar geïnspireerd door de folkscene die vanaf 1969 in zijn Los Angeles opbloeide. De 39-jarige kruidt dat met blues en wat pinkfloydesque psychedelica.
HET NUMMER:
Lullig om van een man met drie bijzonder sterke platen een cover uit te kiezen als beste nummer. Maar dan moet Wilson 'Angel' maar niet zo sterk spelen. Het nummer, een bewerking van de Fleetwood Mac-song uit Wilsons geboortejaar 1974, krijgt een donkere uitvoering van elf minuten, waarin zijn rauw-hese stem erg fraai tot uiting komt. Heeft iemand ooit mooier 'Aaaaangell, I wanna see you' gezongen? Een bluesy, soms funky psychrocker met een solerende Wilson, die even 'Hey!' roept en met een grote sambabal zwaait. Die orgelspeler gaat ook lekker, als Lefties Soul Connections Alviz in z'n beste dagen. Je ziet ze genieten op het podium en dat slaat over naar de volle, verwachtingsvolle India.
HET MOMENT:
Contact met publiek of zijn bandleden heeft hij niet nodig achter zijn glazen. Jonathan is die loner in je middelbareschoolklas die je nooit aankijkt of spreekt, iets met muziek doet en meestal afwezig in de verte staart. Wellicht wat onpersoonlijk, maar het zal concentratie zijn. Ook in 'Angel' tilt Wilson dan even z'n pet op en houdt die omhoog, in wat we toch als een eerste gebaar naar het publiek uitleggen. En als teken dat Wilson lekker in z'n vel en spel zit. Maar dat was al onomstotelijk hoorbaar.
OOK OPMERKELIJK:
Slotsong 'Valley Of The Silver Moon' is op plaat al goed voor tien minuten en suddert hier liefst dertien heerlijke minuten door. Broeierig, Pink Floyd meets Hendrix' Band Of Gypsys. Vooral dat soulvolle middenstuk waarin ze even temporiseren, is erg 'Message to Love' (Band Of Gypsys). Wilson laat zijn gitaar bluesy janken met de bottleneck en zingt nu eens clean in plaats van rauw brommend.
HET PUBLIEK:
De India staat redelijk vol, maar is niet volledig geboeid. Wellicht omdat Wilson weinig moeite daarvoor doet. En soms bijna verveeld reageert op applaus: 'Yeah, thank you so much.' Het is maar schijn. Zoals de loner heimelijk verliefd is op het stoerste meisje, zo heeft Wilson dat publiek wel nodig. En zoals de show eigenlijk alleen maar sterker wordt, zo bloeit de frontman ook steeds meer op. De tent staat vol met aanhouders.
HET OORDEEL:
Die winnen. Liefhebbers van mooie rustige pop en ingetogen, getroubleerde folk kunnen zondag al vroeg hart ophalen met Fink, Josef Salvat, Lucius en Jonathan Wilson. De laatste is niet de makkelijkste, maar de investering betaalt zich uit. De Amerikaan brengt ons slechts zes nummers, maar die duren gemiddeld wel acht minuten. Soms rootsy als Calexico, soms psychedelisch rockend als Floyd, soms naar Dire Straits neigend en vaker duister, broeierig en bluesy; ontpopt de show zich langzaam maar zeker tot de magische ervaring waar je op basis van Wilsons albums op hoopte.