Blaudzun, Lowlands Alpha, zondag 17 augustus 2014

Twee jaar geleden beleefde folkpopper Blaudzun op Lowlands zijn definitieve doorbraak. Het album Heavy Flowers was al een half jaar uit, maar single 'Elephants' wachtte nog op het definitieve zetje. De band bereikte op dat moment zijn topniveau en dat leverde voor veel mensen een overweldigende ervaring op. Inmiddels zijn we een album en zelfs een 3FM Megahit verder, en mag Blaudzun het in de Alpha proberen.

Aanvankelijk is dat niet zo makkelijk. De weelderig gearrangeerde nummers zitten vol met festivalmomentjes, kalmere stukken tussen het barokke geweld door, waarin de zaal hoort te klappen, en dat gebeurt niet. Maar Blaudzun laat zich niet van de wijs brengen. Hij neemt zijn publiek hoogstpersoonlijk op sleeptouw en krijgt het terugbetaald als hij 'Promises Of No Man’s Land' inzet. Het is het beste nummer dat Blaudzun tot nu toe maakte, met een enorme drive, een serieuze inhoud maar ook een lalala-koortje dat iedereen hier kent.

Toch leuk, dat aan het eind van 'Wasteland' even een stukje 'Wicked Game' van Chris Isaak klinkt. De ultieme glijer natuurlijk. Grappig hoe dat nummer door dit soort covers een soort cultstatus krijgt. London Grammar en Wolf Alice waagden zich er recent ook al aan. Interessant ook omdat het zo haaks staat op de neiging van de band om met alle manschappen aan een nummer te sleuren. Blaudzun is Johannes Sigmond, maar toch ook echt een negenkoppige band met trouwe muzikanten. Natuurlijk zijn broer Jakob, dat moge bekend zijn, maar toch ook die charmante violiste met rood haar, de bebaarde trommelaar die zijn tong zo fanatiek uit zijn mond kan laten springen when the heat is on, en helemaal links de altijd koele accordeonist. 

De hit van twee jaar geleden - 'Elephants' - wordt nu als opener van de set ingezet. Een knallende binnenkomer, zeg maar. Eerder dit jaar begon de set nog met 'Euphoria', een intrigerende maar ook trage song over de zoektocht naar prikkels en opwinding, en het uitblijven daarvan in een sombere periode. Dat nummer volgt nu op een vliegende start, en landt zo beter. Er zijn meer stoere keuzes: ook 'Promises' wordt bijvoorbeeld vrij vroeg gespeeld. 'Hollow People' (ook een sterk nieuw nummer) dient als apotheose. Team Blaudzun heeft de beschikking over meer dan een kopman, en dat is mooi. Het rustige 'Wingbeat' krijgt dan als slot een respons die je aan het begin van dit uur niet zou verwachten. Terwijl de band de instrumenten al weglegt, zingt het publiek zachtjes door: 'Caught in the wingbeat, no way, no way home.' 

Goed, de regen hielp een handje om de tent vol te krijgen, maar feit is dat Blaudzun in een paar jaar tijd een enorme schare fans bijeen heeft gespeeld. 

De overweldigende magie van twee jaar geleden heeft Blaudzun niet meer. Zowel voor trouwe volgers als voor nieuwe fans was toen overduidelijk dat de band momentum had. Heavy Flowers was ook het eind van een ontwikkeling die drie platen duurde. Vierde album Promises Of No Man’s Land is zeker geen teleurstellende plaat, maar ook geen stap voorwaarts. Daar komt bij dat Blaudzun de afgelopen jaren zo’n beetje overal speelde, als het niet meerdere keren is. Dat haalt de spanning er een beetje vanaf. Dit was een goede show, absoluut Alpha-waardig. Toch zou het interessant zijn om te zien of Blaudzun zichzelf de komende tijd opnieuw uit kan vinden. Een nieuwe richting, een zijstap, misschien de bekende muziekstukken eens in een andere context presenteren.