James Holden, Lowlands Bravo, zaterdag 16 augustus 2014
Lowlands 2014: James Holden stelt zichzelf en de Bravo op de proef
Eigenzinnige Brit sleept modulair systeem het podium op
Feit: Disclosure speelde vrijdag de Alpha helemaal plaat. Discussiepunt: was het nou goed? En vooral: was het live genoeg, met alle vocalen op band? Die discussie hoeven we over James Holdens live-set in ieder geval niet te voeren: de Brit neemt immens veel risico, door zelfs zijn modulaire synth-systeem het podium op te slepen. Een bijzonder maar ook notoir instabiel instrumentarium. En dat is precies wat hij wil.
HET CONCERT:
DE ACT:
Holden maakte vorig jaar grote indruk met zijn album The Inheritors, een eigenwijze plaat waarin hij de wortels van de elektronische muziek onderzoekt. Een herinterpretatie van het gebied waar krautrock en synthesizer-experimenten de basis legden voor zijn eigen domein: techno. Holden is al jaren een veelgevraagd dj, en bovendien labelbaas van Border Community, thuis van o.a. Nathan Fake en Luke Abbott.
HET NUMMER:
Dat album, The Inheritors, vroeg om een live-uitvoering, en dan niet een met een laptop met Ableton. Holden heeft een enorme batterij apparatuur met ronddraaiende lampjes, handmatig gepatchte snoeren een enorme hoeveelheid knoppen om te tweaken. Hij heeft ook nog de beschikking over een drummer en een saxofonist, wiens noeste arbeid pas de zaal in mag als het Holdens hoofdkwartier gepasseerd heeft. Dat gaat soms goed, soms een beetje scheef, maar elk moment schuurt en gromt het. Tot in de ontknoping - 'The Caterpillar’s Intervention' ineens alles klopt en de zaal toch ineens ouderwets los mag gaan.
HET MOMENT:
Lange tijd kan dat niet. Aan het begin van zijn set stort Holden een enorme hoeveelheid geluid over ons uit. Ontsporende melodieën, krakende geluiden, tegen elkaar in lopende ritmes, het is nogal veel tegelijk. Dan, na een kwartier, begint hij ineens te doseren en op te bouwen. Als je goed luistert hoor je dat Holdens muziek soms best verband houdt met de stadion-trance van Armin en Tiesto, alleen dan natuurlijk niet in die euforische, zalvende vorm. Het tegenovergestelde.
OOK OPMERKELIJK:
Een van de meest ontroerende (je zou het haast 'emotionele' noemen) tracks van The Inheritors heet 'Blackpool Late Eighties'. Het heeft een typische Border Community sound: je hoort een tamelijk warme melodie, prominent en minutenlang. En dan begint alles langzaam uit de pas te lopen. Het ritme wordt complexer, atonale geluiden verstoren de idylle. Alleen gaat dat nu iets te ver, en niet op de manier zoals Holden dat wil. Hij kijkt verstoord naar de coulissen, maant iemand bij zijn monitors te kijken, en probeert intussen stug door te werken. Hij krijgt de track niet meer op de rails, maar dat hoort er nu eenmaal bij.
HET PUBLIEK:
Gehoord in de Bravo: 'Ik dacht dat hij keiharde techno maakte, maar dit is gewoon slappe kutzooi. Ik kan hier niet echt nat van worden.' Tja, nee, uit je bol ga je vanavond maar bij Boddika, meisje. Holden komt hier niet om het je makkelijk te maken. Veel mensen lijken daar moeite mee te hebben, gezien de grote hoeveelheid praatclubjes, tot ver vooraan. Pas helemaal aan het einde heeft Holden iedereen bij de les.
HET OORDEEL:
Bijzondere live-set hoor. Totaal anders dan de standaard, maar dat zijn we van James Holden gewend. Niet alles is ook goed, maar door zijn lef en visie blijft het wel voortdurend boeiend.