Gesaffelstein, Lowlands Bravo, zaterdag 16 augustus 2014

Achter de naam Gesaffelstein gaat Mike Lévy schuil. Een Fransman met een voorliefde voor Wagner, Kraftwerk, Detroit techno en Franse jaren negentig electro. Hij gaat voor de totaalervaring, en dan het liefst een van de wat minder gezellige soort. Strak in het pak, stijlvol rokend, gaat hij dat proberen, met alles overstemmende techno en een strak gechoreografeerde lichtshow.

Beide nummers die Gesaffelstein met Kanye West maakte, kwamen, in totaal andere versies, langs in de set. De instrumentale versie van 'Send It Up' viel niet eens op, die paste perfect in de dystopische sfeer die in de hele set heerst. Industriële, schrapende geluiden, genadeloos stampende bassen die als op hol geslagen heimachines doordenderen, geen sprankje licht te bekennen. Maar net wanneer je het niet meer verwacht, komt als allerlaatste nummer een edit van 'Black Skinhead'. Niet alleen de genadeloze roffels maken indruk, maar ook de visuals die opeens van het beeld spatten. Het grootste deel van de show is het pikkedonker met strakke schijnwerpers die door de tent scheren, met zo nu en dan een enkel zwart wit beeld op het scherm. Een Amerikaanse vlag, een sterrenhemel, een gang in een Frans kasteel waar langzaam doorheen gegleden wordt. Tijdens 'Black Skinhead' spatten de beelden plotseling van het scherm af. Beginnend met de oerknal, het ontstaan van leven, de evolutie, en via het Babelonische rijk, Egypte, de Romeinen de Renaissance uiteindelijk eindigend bij de laatste stap van alle vooruitgang: Gesaffelstein.

Er zijn in de sets tal van momenten aan te wijzen. Zo is het opvallend dat de hele show enkel witte schijnwerpers gebruikt worden en de tent voor de rest volledig in duister gehuld is. Pas na drie kwartier komt er een kleur bij. Bloedrood. Heus geen toeval. Zo nu en dan sterft de beat opeens weg, en gaan er achter de dj-booth enorme spots aan zodat alleen het silhouet van de eenzame heerser te zien is. Vanaf zijn gouden troon kijkt hij, rokend, op zijn mensen neer. Genadeloos. Dat brengt het andere belangrijke moment van de set. Na een half uur komt er voor het eerst een echte melodie naar voren. Geen bassen, slechts een prachtig zwevende melodie. Uiteindelijk blijkt dat slechts een manier om het publiek daarna te laten snakken naar nog zo’n moment om op adem te komen. Dat moment komt er echter nooit, hij ramt genadeloos door en heeft door deze truc iedereen definitief in de houdgreep.

Dat Gesaffelstein zijn lichtshow serieus neemt, blijkt alleen al als je naar zijn lichtman kijkt. Minstens zo strak in pak als de man op het podium, minstens zo veel sigaretten aan het wegpaffen, en misschien met nog meer focus op de knoppen. Eigenlijk is het een two men show vanavond.

Het is moeilijk te zien in de aardedonkere tent, maar ondanks de schijnbaar legendarische drukte bij Stromae is het allesbehalve leeg in de Bravo. Er wordt uitzinnig geklapt en gefloten als Gesaffelstein er met een klein handgebaar om vraagt, maar er wordt vooral uitzinnig hard gedanst als hij het oplegt.

Uiteindelijk is anti-disco misschien wel de beste omschrijving voor wat de Fransman doet. Als disco het geluid is van totale gelijkwaardigheid en liefde voor iedereen, brengt hij het geluid van totale overheersing en angst. Gesaffelstein de leider, het publiek het volk. Het draait allemaal om macht. Zijn identificatie met wereldrijken, het universum, Wagner, zijn gouden troon, de bevelen die hij uit deelt. Maar juist door als toeschouwer die macht uit handen te geven ontstaat er al relatief vroeg op de avond een collectieve ervaring die je normaal alleen in de vroege ochtenduren in de donkerste clubs mee maakt.