Thomas Azier, Lowlands Bravo, vrijdag 15 augustus 2014
Lowlands 2014: Thomas Azier zuigt Bravo langzaam mee
Zoektocht naar een delicate balans
We hebben hem van verre zien aankomen, Thomas Azier. Wij bij 3voor12 stonden al zeker vier jaar klaar om zijn album te ontvangen. De rest van Nederland begint nu heel langzaam te wennen aan de excentrieke zanger in zwart. Begin dit jaar verscheen Hylas, de laatste maanden won Thomas Azier ziel voor ziel. Ook vandaag moet hij het onderste uit de kan halen. Maar gelukkig doet hij niets liever.
HET CONCERT:
DE ACT:
Vanuit het platteland van Friesland trok Thomas Azier naar Berlijn, op zoek naar een leven van hoge pieken en diepe dalen. Rugzak, onderbroeken, meer niet. Hij ontdekte er zichzelf, tekende de verhalen van anderen op en keerde jaren later terug als de zwarte prins van de Nederlandse popmuziek. Het kostte hem veel tijd, echt veel. Vijf jaren werken, eindeloos pielen in een fabriek in het diepe oosten van de stad met producer Robin Hunt, om vervolgens nog eens knarsetandend te moeten wachten tot het label begin dit jaar eindelijk zover was. In januari op Noorderslag had zijn show nog te lijden onder de hoge druk die de zanger zichzelf oplegt, inmiddels is het duo warm gedraaid.
HET NUMMER:
'Ghostcity' is zoals vaker het nummer dat de set echt open breekt. De synths klinken hier als een stationair lopende machine, terwijl de drums juist meeslepend zijn. De stad doemt op als een mooie, gevaarlijke vrouw, de lippen ’suicide red’. Je wilt met haar mee, terwijl je weet dat je beter uit de buurt kunt blijven, je gaat die straten door waar de schaduwen langer worden en steeds dichterbij komen. Dit is het universum waarin Thomas Azier zich thuis voelt. Zowel muzikaal als tekstueel zijn meest geslaagde song. Al merk je ook hier dat hij van zijn stem zoveel vergt dat hij zichzelf soms niet kan bijhouden.
HET MOMENT:
Na het diepe, trage 'Angeline' (met lang intro) sluit Azier zijn set met 'Sirens Of The City Lights', het meest dansbare album op zijn repertoire. Het tekent zijn werk: het ene moment heeft het de feel van een Faithless-anthem als 'God Is A Dj', een paar maten later ontdek je een donkere onderlaag en word je gegrepen door het dwingende onderwerp van de song: de Israëlische jongenshoeren die tot zonsopgang in de kroegen van Kreuzberg zwerven om hun decadente leven in de Duitse hoofdstad te financieren. Azier klimt op zijn zeepkist, rukt aan zijn synthesizer en brengt zijn set tot een zinderend besluit.
HET PUBLIEK:
De Bravo geeft zich niet zomaar gewonnen voor de zwarte magie van de verloren zoon. Het zachte geluid is daar ongetwijfeld debet aan, maar Azier maakt het zichzelf ook niet makkelijk in zo'n grote tent. De meer uptempo songs blijven nog even in de tas, diepe songs als 'Shadow Of The Sun' en 'Verwandlung' (met ratelende trap-beats) vergen veel aandacht.
HET OORDEEL:
Met Hylas maakte Thomas Azier een interessante conceptplaat, een zoektocht naar intensiteit en schoonheid, waarbij hij de grenzen nadrukkelijk opzoekt. Hij huilt als hij zingt, lacht als hij praat, hij maakt theatrale gebaren, maar houdt het tegelijk donker en dreigend. Die combinatie maakt het boeiend. Het zal wel altijd zoeken blijven, vooral op het podium. De balans die hij zoekt is zo delicaat dat hij hem zelden echt vindt. Hij gaat ver, maar wil niet over the top. Hij wil het experiment combineren met toegankelijkheid, persoonlijke beslommeringen met een bredere visie op de wereld. Hij wil veel, Thomas Azier, heel veel, en hij bereikt er een heleboel van.