Tangarine, Lowlands India, vrijdag 15 augustus 2014
Lowlands 2014: Keurig gladgestreken Tangarine
Niks-aan-de-handliedjes, maar van de goede soort
Een half uur voordat Tangarine moet beginnen, staan er al wat fanatiekelingen vooraan in de India aan de hekken te rammelen. Echte fans. Het onderstreept nog eens dat het hard gegaan is met de tweeling uit Assen. Van de buurthuizen van Drenthe naar huisband van De wereld draait door, naar een volle tent op Lowlands. In één jaar tijd, lang niet gek. Er komt ook nog eens een tweede plaat aan, waar deze show aan wordt opgehangen. De koffiedrinkende Drenthenaar en Matthijs van Nieuwkerk hebben ze al in hun zak, nu Biddinghuizen nog.
HET CONCERT:
DE ACT:
Dankzij De wereld draait door is Tangarine de bekendste zingende tweeling van Nederland. Ze lijken niet alleen qua uiterlijk op elkaar, ook qua zang zijn ze bijna niet te onderscheiden. Dat maakt de tweestemmigheid weer wat makkelijker, en dat lijkt dan ook de basis van hun succes te zijn. Ouderwets aanvoelende folk, soms wat seventies pop, samen in dezelfde microfoon als het even kan.
HET NUMMER:
De nieuwe plaat moet nog uitkomen, toch wordt het nieuwe materiaal het best ontvangen. De single die al verschenen is, steekt er ver boven uit. Niet alleen omdat het publiek het al kent, het is ook best een aanstekelijk liedje. Voor hij wordt ingezet zet Sander, of is het nou Arnoud, de tent nog even op het verkeerde been. 'Laatst zat ik op de bank met een biertje, en ik dacht what the fuck!' Even leek hij uit de band te gaan vliegen met een tirade, maar nee. 'Wat gaat het eigenlijk goed, en toen bedacht ik dit liedje. "It’s Alright!"' Het is dan ook een behoorlijk niks-aan-de-handliedje, maar van de goede soort. Inclusief ideaal meefluitdeuntje, wat na even aanmoedigen de volle tent dan ook doet.
HET MOMENT:
Tegen het eind lijkt de band zelf ook door te hebben dat het allemaal wel heel keurig is. Op 'The Past In Us' werken ze vervolgens naar een Wilco-achtige climax. Een flinke bak herrie wordt opengetrokken, en het past nog in het nummer ook. Maar dat ze vervolgens allemaal bevriezen, maakt het weer meer een gimmick. Alsof ze zin hadden in een trucje, om vervolgens weer keurig verder te gaan.
OOK OPMERKELIJK:
De broertjes Brink voeren de tweelingact tot in detail uit. Halverwege, als de band even het podium verlaten heeft, mooi symmetrisch om een microfoon. Dan zie je ze ook even geinen, de een wil een verhaal beginnen, de ander duwt hem al weg bij de microfoon voor hij echt kan beginnen. Ook qua dansjes spiegelen ze elkaar en blijven ze elkaar op zoeken. Alles zonder te seinen, zonder elkaar aan te kijken. Het zal die vaak genoemde band die tweelingen schijnen te hebben zijn. Het werkt in ieder geval goed, zeker ook omdat er ook kleine onderonsjes zijn die je alleen als broertjes kunt hebben.
HET PUBLIEK:
Is massaal uitgelopen voor Tangarine. De gemiddelde leeftijd is misschien wel de hoogste van het weekend, de windjacks zijn massaal om de heupen geknoopt. Minder hippe festivaloutfits, praktisch lijkt voorop te staan. Toch lijken er langzaam wat gaten te ontstaan.
HET OORDEEL:
Het zou een treurig, maar fantastisch verhaal zijn. Een tweeling, zwaar rock-'n-roll leven achter de rug, alles wat god verboden heeft, elkaar uit het oog verloren en elkaar uiteindelijk weer gevonden en op het rechte pad gekomen. Reborn Christians die de rest van hun leven keurig leven en op het podium de mooiste tweestemmige liedjes vertolken. Gelukkig heeft Tangarine niet zo'n leven achter de rug, en gaat het hartstikke goed met ze. Maar het zou voor de muziek zo goed zijn. Een donker randje, een rafeltje, wat imperfectie. Het is allemaal zo keurig, gladgestreken. Goed voorbeeld is 'Where Are We Now', een mooi liedje over een vraag die iedereen zich wel eens stelt. Hoe gaat het eigenlijk met al die oude klasgenoten? Maar de meeste mensen gaan daarna weer hele egoïstische dingen doen en denken er vooral niet te lang over na. Tangarine maakt er een liedje over.