De grote golf neo-soul zangeressen van rond de eeuwwisseling is allang weer voorbij, maar Janelle Monae past eigenlijk meer bij hen dan bij hedendaagse r&b sterren als Beyonce en Rihanna. De 28-jarige Amerikaanse heeft in ons land nog nooit een hit gescoord, maar maakte wel indruk met twee intrigerende albums, waarin ze klassieke soul, funk en rap (jazeker, niet alleen gasten, ook zij zelf) combineert met een opvallend ingrediënt: musical.

Na twee overweldigende maar matige openingsnummers toont Janelle Monae haar tanden met 'Q.U.E.E.N.', een nummer van haar tweede plaat. De video bij dat nummer ziet er net zo uit als Monae’s podiumaankleding: alles strak en zwart-wit. The booty don’t lie, zingt ze de tekst die in de studio door Erykah Badu ingezongen werd. The booty don’t lie. Toch is het opmerkelijk hoe kuis deze artiest zichzelf presenteert. Ze is sexy en zeer vrouwelijk, maar niet geil, juist bijzonder stijlvol gekleed, inclusief mannen in witte pakken die haar als lakeien bedienen. 

Ze kwam redelijk uit het niets, maar er zitten heel wat jaren studie in Janelle Monae en haar doordachte act. Ze kent haar klassiekers verdomd goed. Ze deed het op 'Tightrope' met Big Boi en buigt zo voor de legacy van Outkast, ze danst en beweegt als Prince, wiens lengte ze ook heeft. En er is een dubbele ode aan James Brown. Eerst in de vorm van een 'I Feel Good' cover, dan tijdens 'Tightrope' zijn klassieke truc: ze valt op haar knieën, en laat zich door haar bedienden een zwarte cape omleggen.

Janelle draagt hit 'Cold War' op aan Michael Brown, de eerder deze week door een politiekogel gedode zwarte jongen in Ferguson, Missouri. Het oproer rond deze vermeende racistische daad is de tourende zangeres aan de andere kant van de oceaan niet ontgaan. Monae vraagt ons nee te zeggen tegen oorlog, en nee tegen racisme. Het geeft haar strikt zwart-witte decor een extra lading. Het gebaar dat ze erbij maakt is groter dan de grote trom van Imagine Dragons. Can you imagine? 

Tijdens slotnummer 'Come Alive' zoekt Monae haar publiek even flink op. Ze rent dwars door de barrier, laat zich in haar ruiterpakje even op de mensen hijsen, wat uiteraard tot veel enthousiasme leidt. We hebben dat nummer ook al een sitdown gehad, en het outro is pompeus en veel te lang. Niet voor iedereen weg gelegd, zo blijkt, want de Grolsch is lang niet helemaal vol. 

Janelle Monae heeft vanaf het allereerste begin van haar carriere groot ingezet. Haar eerste release was een concept-EP, geen half werk. Daarmee overstijgt ze zichzelf, of compenseert ze haar zwakheden, zo je wilt. Ze is een razend indrukwekkende verschijning, maar niet de beste zangeres van allemaal, en haar songmateriaal is toch vaak net-niet, in elk geval niet genoeg voor een echte hit. Maar door de overtuiging en de strakke uitvoering waarmee ze het allemaal brengt, zijn de Broadway-liefhebbers onder ons bereid dat te vergeten en gewoon hun kont te laten spreken. Die liegt immers niet.