Jammer, want als er een band deze Lowlands een definitieve doorbraak zou kunnen forceren, dan was het London Grammar. In Engeland is London Grammar in korte tijd al een grote naam geworden. En ook in Nederland gaat het goed, dankzij een paar goed getimede shows. “We zijn hier pas twee keer geweest”, herinnert Rothman zich correct. “London Calling was een belangrijke show voor ons, en daarna stonden we in de Melkweg. We hebben ook nog een tv-optreden gedaan (bij DWDD, red.). In een klein land als Nederland kan dat genoeg zijn om het verschil te maken. In Amerika is het heel anders. We hebben 2,5 maand non-stop daar doorgebracht, toured the fuck out of the country, in drie grote tv-shows opgetreden. En zijn we nu succesvol? Dat zou ik niet durven zeggen.” Toch lonkt de andere kant van de oceaan wel voor de debuterende band, die in ons land vooral scoorde met het nummer Strong, een ingetogen song die het schopte tot 3FM Megahit.
"Schrijf, schrijf zo veel als je kan"
Die show op London Calling was inderdaad zeer overtuigend. Met hun kwetsbare geluid hadden ze gemakkelijk kunnen verzuipen in de kolkende praatdraaikolk die Paradiso tijdens het festival maar al te vaak is. Het tegenovergestelde gebeurde: het publiek vrat uit de hand van het trio. Elke noot werd aandachtig beluisterd. En wie goed luistert, hoort hoe London Grammar een slimme balans tussen subtiliteit en theatrale emoties gevonden heeft. “Het was een beter optreden dan de meeste uit die periode”, herinnert Rothman zich. “De zaal was prachtig, de sfeer heel goed. Het is voor ons altijd afwachten of de mensen met onze emotie mee gaan. Het is heel erg belangrijk om op de juiste plek op het juiste moment te staan. Je hebt dat niet altijd in de hand, maar een van de wapens die je hebt is vooral niet te snel willen gaan. Liever op een mooie donkere spot op het tweede podium dan veel te vroeg op het hoofdpodium. Dat werkt niet voor ons.”
“Ik sprak laatst met Fran Healy, frontman van Travis”, zegt Rothman. “Hij zei: ‘Schrijf, schrijf zoveel als je kan. Doe het nu, het komt nooit meer terug.’” De Schotse band bevond zich vijftien jaar geleden in dezelfde positie als London Grammar nu: jong en plotseling zeer populair. Dan Rothman heeft de wijze woorden in zijn oren geknoopt, maar in feite was daar geen Fran Healy voor nodig. Een van de signature songs van London Grammar heeft een titel die zo goed is dat het liedje amper nog nodig is: Wasting my young years, een soort ode aan de vluchtigheid, een manifest van een tijd van onbegrensde mogelijkheden. “Iedereen heeft dat wel eens, het gevoel dat je in een relatie zit die nergens heen gaat, of dingen doet die alleen maar kostbare tijd kosten. Ik heb nog niet het gevoel dat ik echt oud word hoor, we zijn nog steeds kids.” Verder, zo benadrukt hij met klem, moeten we er vooral niet te veel achter zoeken. Waarvan akte.
"Ik dacht dat mijn 'young days' al voorbij waren"
De muziek van London Grammar maakt intussen een alles behalve gehaaste indruk. De songs zijn langzaam. “Strong, onze single, was oorspronkelijk zelfs nog trager. We hebben het tempo opgeschoefd van 72 naar 78 bmp, anders sleepte het echt te veel.” Muzikaal doet London Grammar aan als een soort pianoballad-variant op The XX, vergelijkingen met triphopgrootheden Massive Attack en Portishead worden vaak gemaakt. Het zijn meesters van de slowmotion muziek, die London Grammar inderdaad hoog heeft zitten. Op het podium coverden ze Chris Isaak’s slijpklassieker Wicked Game, uitgebracht in de tijd dat kernleden Hannah Reid en Dan Rothman geboren werden. Multi-instrumentalist Dominic Major is nog jonger, en hij oogt zelfs NOG jonger.
Qua stem doet Hannah Reid denken aan Florence and the Machine, met als belangrijk verschil dat Reid live wel haar noten haalt. Dat wil zeggen: ze trekt zich terug als ze ze niet dreigt te halen. “Florence drinkt te veel”, zegt Rothman kordaat over de gekozen strategie. “Hannah is heel zuinig op zichzelf. Ze drinkt niet, rookt niet, gebruikt geen drugs. En als het nodig is praat ze een dag niet. Toen Hannah en ik elkaar op de universiteit ontmoetten had ik eerlijk gezegd het idee dat mijn kansen al verkeken waren, dat mijn ‘young days’ al voorbij waren en dat ik nooit meer muzikant zou worden. Toen we een jaar of 17 waren, speelde iedereen in bands, en sommige vrienden werden succesvol, zoals de jongens van Bombay Bicycle Club. Nu gebeurt het alsnog. Deze kans willen we pakken.”
Lowlands moet het dus zonder London Grammar stellen. De band komt als het goed is wel in het najaar terug voor de herkansing, 8 oktober in de Heineken Music Hall.