The Vaselines kunnen het nog steeds
The Vaselines is een obscuur Schots bandje van songschrijvers Eugene Kelly en Frances McKee. De claim to fame? Nirvana’s Kurt Corbain noemde hen als zijn favoriete songschrijvers in de hele wereld. De liefde ging zover dat Nirvana ooit drie Vaselines-nummers coverde. Op dat moment was de band echter al uit elkaar gespat. Sinds 2008 bestaat The Vaselines weer en hebben McKee en Kelly zowaar twee nieuwe albums gemaakt. In een volle Helling laten ze samen met drie jonge bandleden horen dat we niet te maken hebben met twee wat oudere muzikanten die alleen maar hun cult hits komen spelen. ‘Molly’s Lips’, ‘Son of a Gun’ en ‘Jesus Doesn't Want Me for a Sunbeam’, de nummers waar Cobain en co mee aan de haal gingen, komen natuurlijk ook voorbij, maar ook nieuwe nummers zoals ‘High Tide Low Tide’ van het recent verschenen album V for Vaselines kunnen zich goed meten met het oudere werk. Liedjes schrijven kunnen ze als de beste en de samenzang tussen beiden werkt onverminderd goed. The Vaselines kunnen weer jaren mee.
Le Guess Who?: Liveblog Zaterdag
The Vaselines, Binkbeats, Cloud Nothings, She Keeps Bees, Sharon van Etten, Mac Demarco, Hauschka, A Winged Victory For The Sullen, Son Lux, Jameszoo
3voor12 is op Le Guess Who?. We volgen de optredende acts van de zaterdag in dit liveblog, dat in de loop van de avond steeds verder wordt aangevuld.
Hauschka vult de Janskerk met bloedmooie klanken
De Duitse pianist Hauschka vindt het bijzonder dat hij op dit festival mag staan, vertelt hij. Hij weet nog goed dat hij een paar jaar terug op het dek vande boot naar Vlieland zat, tussen publiek, maar ook tussen artiesten die hij nogal hoog had zitten. Zij vertelden hem over Le Guess Who?, en nu mocht hij er dan zelf spelen. In de fraai uitgelichtte Janskerk nogwel. Een plek die bijna niet verder af kan staan van het album waarvan hij vanavond werk speelt. Abandoned City is namelijk gebaseerd op leegstaande mijndorpjes in Duitsland, waar Hauschka af en toe in belandde als hij een verkeerde afslag nam.
Het recept van Hauschka is inmiddels duidelijk. Stukken solo piano, maar dan wel op een geprepareerde vleugel. Op die manier klinkt de ene aanslag als rammeneld ijzer, de ander als een loodzware bassdrum, etceterea. Dat is eigenlijk ook waarom het draait. Want zijn stukken hebben niet gek veel om het lijf. Het is een beetje minimal voor mensen met een korte spanningsboog, en soms bij het kitscherige af. Maar doordat hij zo goed speelt met zijn klank, en mededankzij zijn sampler en mengpaneel ook ritmische structuren kan aanleggen is het bloedmooi. De akoestiek van de kerk doet de rest. Als je een beetje vooraan zit hoor je echt het geluid uit de vleugel, uit de speakers, en vervolgens het ontstaan van een zee aan galm om je heen. Dat hij bij het laatste nummer theatraal alles nog even goed zet, doet wel een beetje af aan de set. Alsof hij nogmaals wil laten zien dat hij zijn orgel echt helemaal met blakband, ijzerdraad en ander huis thuin en keuken materiaal gemaakt heeft. Geloven we best hoor, Hauschka. Hoe dan ook, voor een groot deel van het publiek is het een prachtig startschot van de zaterdag. (Ralph-Hermen Huiskamp)
She Keeps Bees heeft de stem
Volgens Sharon van Etten, die na She Keeps Bees in de Pandora staat, heeft ze de beste stem van het moment. De naam: Jessica Larrabee. En ja, hij mag er absoluut wezen, ook al zegt de gehaaste zangeres verontschuldigend ‘I’m battling something’ terwijl ze met haar handen op haar borst duwt. Vocaal zit ze in de buurt van PJ Harvey en ook Cat Power komt duidelijk om de hoek kijken. Larrabee heeft en nadrukkelijke trilling in de stem die er naturel uitkomt. Ze is de dragende kracht van het gezelschap.
In de studio doet ze het alleen met drummer Andy LaPlant maar live is een extra gitarist meegenomen. De band speelt lome grooves met een bluesy en folky draagbalk. Dat komt het best tot uiting in een nummer als ‘Breezy’ dat vroeg in de set wordt gespeeld. Het is een van de uitschieters, want aan echt sterke liedjes ontbreekt het She Keeps Bees een beetje. Sfeer is belangrijker. Zoals bij ‘All Or None/Dark Horse’ dat alleen met tamboerijn en drums wordt gespeeld. Dat de band geregeld met hard/zacht-dynamiek speelt is nodig. Soms ligt eentonigheid op de loer. Maar gelukkig heeft She Keeps Bees altijd de stem. (Norbert Pek)
Sharon van Etten zoekt balans tussen introspectie en felheid
Sharon van Ettens optreden van een week geleden op Crossing Border riep wisselende reacties op. Recensies varieerden tussen ‘flirten met perfectie’ tot 'ronduit saai'. Aan haar optreden in de Pandora zitten ook vanavond beide kanten. Het grootste deel van de set bestaat uit nummers van het recente album Are We There; een mooie, donkere en introverte plaat die handelt over verloren liefdes en verbroken relaties. Live brengt Van Etten - met behulp van haar prima band - indringde uitvoeringen van de nummers van het album. Door de vele introspectieve nummers achter elkaar blijft er echter ook een afstand tussen band en publiek. Meer afwisseling tussen oud en nieuw materiaal zou de dynamiek in het optreden ten goede zijn gekomen. Ook Dough Keiths felle, soms psychedelische gitaarspel dat we kennen van optredens op eerdere Le Guess Who?-edities had vanavond wel wat prominenter mogen zijn. Typerend is dat het publiek pas echt opveert wanneer tegen het einde van de set 'Serpents' wordt gespeeld, een nummer van het vorige album Tramp. Op dat album beet een gekwetste Van Etten muzikaal fel van zich af, op Are We There stelt ze zich persoonlijk en muzikaal kwetsbaar op. Live zou een evenwichtiger combinatie van de albums beter zijn. (Marc van der Laan)
A Winged Victory for the Sullen is de sterke soundtrack die je niet terug wil horen
Dustin J. O’Halloran en Adam Witzie vormen de harde kern van A Winged Victory for the Sullen. De eerste achter de toetsen, de tweede met elektronica en bas. Tussen hun in zit een trio strijkers, dat de filmische ambient nog wat verder mag inkleuren vanavond.
Dat filmische is meteen de grootse kracht. De klanken die de kerk vullen roepen meteen beelden op, en het lijkt ook langzaam naar een finale te te werken. Daar tegenover staat dat er verder vrij weinig achter zit. Zoals bij zo veel soundtracks het geval is. In combinatie met een goede film werkt het fantastisch. Maar als je daarna de soundtrack wildenthousiast opzoekt en weer opzet, valt deze bijna altijd tegen. Zo is het vanavond eigenlijk ook. En daarbij zijn de arrangementen van de strijkers ook niet erg spannend. Dat hoeft ook niet, en heel frivool kan het natuurlijk ook niet worden bij zulke langgerekte composities. Nu loert het gevaar dat het een soort ambient night of the proms wordt. Mooi, voor een flinke doelgroep. En ideaal in combinatie met een of ander hotel/diner-arrangement. (Ralph-Hermen Huiskamp)
Beukend Son Lux start en finisht groots
Komisch, de twee bandleden die de als Ryan Lott geboren Son Lux heeft meegenomen. Net als hij hebben ze een zwart shirt, zwarte bril, zwarte dos haar. Van een afstand lijkt het alsof hij twee klonen heeft meegenomen. Ze spelen drums en gitaar terwijl Lott zelf achter zijn naar voren gekantelde synts zit. Het trio speelt als een geoliede machine en die machine staat heel hard aan. De heren hebben de grote gebaren van een rockband en het staat ze goed.
Gewoonlijk zit Lott in de triphop, alternatieve hiphop en de electronische samples. Het onheilspellende filmische van z’n werk deed hem in de hoek van de soundtracks belanden: Looper en The Disappearance of Eleanor Rigby. Maar in een goedgevulde Grote Zaal (het oude Vredenburg) heeft alleen het middendeel een dromerige kant. Het is meteen het mindere deel van de set, want bij de start en finish is de New Yorker op volle oorlogssterkte. De ronkende synths kletteren het podium af, de drums zijn stampend, de gitaar dissonant. Niets wat Son Lux doet, ligt voor de hand. Lotts stem kan de grootsheid aan, de geest van Bono waart zelfs rond. Tweemaal wordt het publiek om meeklappen gevraagd. Dat verzoek wordt ingewilligd. Dit is schurend geklater van de betere soort. (Norbert Pek)
Uniek Binkbeats van valse start naar overtuigende momenten
Live debuteren op Le Guess Who? en dan ook nog in de Grote Zaal: het is niet iedereen gegeven. Natuurlijk heeft Frank Wienk al menig podia beklommen. Wie hem bij The Kyteman Orchestra heeft gezien, weet dat hij geen drumstel heeft maar een complete percussiewinkel. Solo maakt hij op internet furore als Binkbeats. Door verschillende, ook onconventionele instrumenten te loopen, blaast hij electronisch werk nieuw leven in. Beats Unraveled gaat langs Flying Lotus, Atoms For Peace, Caribou, Amon Tobin en meer. De fimpjes zijn een terechte hit: wat Wienk doet is razend knap. Door zijn ritmegevoel, door zijn originele keuzes, door het knappe resultaat. Maar alleen covers is niet het einde: Binkbeats gaat met eigen bouwwerken aan de slag.
De start van zijn live-debuut is de nachtmerrie waar menig muzikant last van heeft: veel technische problemen. Een onderdeel dat hij maar opnieuw inzet. Een nummer dat hij alleen begeleid met basgitaar zingt: zonder stemvervormer niet zo’n goed idee. Maar daarna krijgt Binkbeats de vorm te pakken. Hij weet de opzet in de videofilmpjes wel degelijk live te vertalen. Op het podium staat hij in een ruimteschip aan instrumenten. Xylofoons, trommels, platenspelers, bellen, bekkens, een gitaar en meer. Die handig opgestelde supermarktspiegels moeten het publiek close-ups geven. Maar nog overtuigender is het lichtplan dat voor het optreden is opgesteld. Die kant van de show is af.
Wienk is in vorm als hij ‘Windowlicker’ van Aphex Twin uitvoert, één van zijn online hits. Met zoiets kan hij met gemak de internationale markt op. Toch moet er echt nog wat gebeuren om een set van een uur net zo boeiend te maken als een filmpje van een paar minuten. En zal het geluid net wat vaker in evenwicht moeten zijn. Maar na een valse start heeft Binkbeats bij zijn livedebuut iets bijzonders en onvergelijkbaars neergezet. Dit kan erg goed eindigen. (Norbert Pek)
Fascinerend: dankzij zijn cultstatus heeft DeMarco slechts een degelijke set nodig om een zaal aan het kolken te krijgen. Zijn relaxte, glijerige en bewust valse rock 'n roll komt vanavond voor een groot deel van de laatste plaat Salad Days. De intermezzo's bestaan uit uitgebreide onderonsjes tussen frontman en bassist: we weten nu dat de drummer vrijdagavond een half glas pis dronk. Tijdens uitsmijter Still Together duikt de Pepperoni Playboy zelf het publiek in, klimt op het balkon, kijkt hangend over de balustrade naar zijn band, en doet een 'balcony dive'. 'Those guys are gonna get laid tonight', verzucht een verbouwereerde Brit vooraan. (Joost van Beek)
Jameszoo spil van indrukwekkende drie-eenheid
De gitaar, daar is iedereen inmiddels wel mee uitgeëxperimenteerd toch? 'Knalpotter' Raphael Vanoli bespeelt de zijne op onconventionele wijze: hij blaast haar in de nek terwijl hij haar constant onstemt en in de hals streelt. De soundscape die volgt vormt het begin van het podiumdebuut van de drie-eenheid rond de Bossche producer Jameszoo. Naast Vanoli wist hij jazztoetsenist Gideon van Gelder te strikken voor zijn liveproject. De nacht is niet piepjong meer en Cloud Nine komt tot recht als de knusse zolderkamer van Le Guess Who? Onversterkt spreekt Jameszoo de zaal toe: 'Jullie weten dat Auterche speelt?'. Daarmee doet hij zichzelf te kort.
Gokkastperformer Hieroglyphic Being krijgt de kaken op elkaar
Zou de naamgeving van Chicagoveteraan Hieroglyphic Being een fijnzinnig gevoel voor ironie verraden? De technoproducer draait alsof hij achter een gokkast zit. Stoïcijns zittend op een barkkruk staart hij in de verte alsof hij keer op keer de laaste aardbei mist. Toch is het een indrukwekkende verschijning, deze Amerikaan. Uit zijn zwarte bodywarmer steken twee imposante armen. In plaats van een koptelefoon gebruikt hij witte earplugs, het snoer hangt verveeld over zijn lip. In Cloud Nine wordt intussen keihard gedanst. Ja, er staat zelfs een handjevol knauwbekkies op de dansvloer.
Want de techno van Hieroglyphic Being is wel degelijk dwingend. Zijn werk is voornamelijk gericht op percussie. De synthpartijen zijn spaarzaam, hoewel er in de tweede helft van de set meer ruimte is voor dynamiek. Maar in wezen legt de producer ritme over ritme over ritme. Eentje kiezen en gaan dus. En zo vomt deze set een energiek constrast met het mellow dronefest-vacuüm één etage lager. In Cloud Nine wordt de resterende energie van de Le Guess Who?-zaterdag gekanaliseerd. Als een paar festivalgangers Hieroglyphic Being na zijn set dankbaar omhelzen breekt hij. En glimlacht zowaar. (Joost van Beek)