ITGWO14 blog: De zaterdag
Met o.a. Jungle By Night, Chad VanGaalen, Melanie De Biasio, Bird Courage, Sivert Høyem
Ook op Into The Great Wide Open spelen zoveel interessante acts dat het voor de 3voor12-redactie ondoenlijk is om iedereen een eigen artikel te geven. Maar we willen natuurlijk wel zoveel mogelijk acts behandelen en daarvoor hebben we dit ITGWO14-blog, waarin we je dagelijks voorstellen aan the best of the rest. Dit blog wordt in de loop van de dag aangevuld.
Alle jutterflessen in de lucht voor Jungle By Night
Voor het eerst dit weekend staat er een rij bij de Fortweg: 1 erin, 1 eruit bij Jungle By Night. De band uit Amsterdam heeft een verleden met ITGWO. Weet je nog dat jaar dat de onbekende onweerstaanbare afrojongelingen op elk festival speelden? Nou, het jaar daarvóór stonden ze hier al op het bospodium. Inmiddels is album twee uit, een stap vooruit. Vandaag staan op de setlist bijna alleen stukken van The Hunt, die tweede plaat. Het zijn vooral toetsenist Pyke Pasman en gitarist Jac van Exter die Jungle By Night sturen in de zoektocht naar spannender, diepere grooves, met een iets donkerder geluid. Dat uit zich niet in lange, trippy jams: Jungle By Night speelt echt liedjes waarin constant wat gebeurt, met drie blazers die als collectief de rol van frontman op zich nemen, en die het bovendien toegankelijk houden. Zo blijft Jungle By Night de ultieme allemansvriend: vrolijk, frivool en virtuoos. Entertainment (en een beetje gezonde lichaamsbeweging) voor het hele gezin dus, en heel ITGWO lijkt er dan ook voor uitgelopen. De virtuele fles juttersbitter gaat als overwinningsgebaar de lucht in. (Atze de Vrieze)
Sivert Høyem zorgt voor Madrugada kippenvel
Sivert Høyem houdt de fakkel brandend voor liefhebbers van Madrugada, de broeierige Noorse rockband die er in 2008 (na de dood van gitarist Robert Burås) mee ophield. De oud-frontman wordt met zijn diepe zangstem wel de Scandinavische Nick Cave genoemd. Hij opent meteen met Majesty, een van de populairste Madrugada-tracks (op Spotify), maar dan in een gloedvolle, rockende uitvoering. Høyem speelt vandaag ook veel eigen materiaal: vooral lange, bluesy en donkere rockers. Dat eigen werk verschilt niet zoveel van dat van 'de band'. Neem bijvoorbeeld Endless Love, titelnummer van de nieuwe plaat, of het bluesy Görlitzer Park (in Berlijn). Een duistere onheilspellende track met als belangrijkste lijn I Was A Rolling Stone. Spannend, maar wel wat inwisselbaar en dat geldt eigenlijk voor veel van z'n solowerk en deze set.
Ook niet alle keuzes uit de Madrugada-catalogus zijn raak. What's On Your Mind is nu niet de meest bijzondere ballade. En hij speelt er solo nog eentje. Gruwel. Opeens lijkt hij boos en slaat de microfoon op het podium. Een nummer verder beent de lange Noor weg zonder een woord te zeggen. Maar ze komen toch terug voor een toegift. The Kids Are On High Street vergoedt veel, heel veel, ook in deze korte versie. Geen Black Mambo of Strange Colour Blue, maar toch nog een Madrugada kippenvelmoment. En dat was misschien ook wel het hoogst haalbare vandaag. (Ingmar Griffioen)
Melanie De Biasio: flarden nachtelijke Twin Peaks-jazz
Een Belgische zangeres met een Italiaanse naam, die vriend en vaderland met een duister jazzy-trippop album verraste, is op het Bospodium natuurlijk helemaal op haar plaats. Zeker na zonsondergang. Vrijwel alle verlichting komt van wisselend oplichtende gloeilampen en paar paars/rode spots. Heel treffend en duister, een setting die erg past bij de muziek. Na een uitgelopen soundcheck openen de zuiderburen met een stuwende jazzy soundscape, langzaam komen drums en elektronica erbij. De Biasio beweegt dromerig, sensueel, als een slangenbezweerder achter en voorbij de microfoonstandaard. Onderwijl in trance dirigerend. Niet à la Kyteman, maar rustiger en haar jazz komt nog een tandje moeilijker en ontoegankelijker. Opeens blikt ze glimlachend naar het publiek: "Somebody want something, anyone?"
De Waalse zangeres laat haar klassieke achtergrond op fluit horen en wordt begeleid op toetsen en drums. Drummer Dré Pallemaerts legt een pulserende drumbeat neer, als een ware machine, dissonante toetsenpartijen en flarden fluitspel en zang vallen bij. Het resultaat is wat fragmentarisch, we ontwaren soms enkele composities, die te duiden zijn als nachtelijke jazz (geen nachtclub!), in een spookachtige Twin Peaks-sfeer. De laatste twee stukken trekken het publiek meer mee in een jazzy triphop-groove. De drummer en toetsenist zitten er ook helemaal in. "I'm gonna leave you, with your money, want somebody, to call me honey." Fijn slot, van een set voor de happy few. (Ingmar Griffioen)
Introvert intens optreden van Canadees tekenwonder Chad Vangaalen
Chad Vangaalen zingt zijn tanden bloot tijdens een intens optreden op de Fortweg. Dat wil zeggen, intens: je moet er wel een beetje je best voor doen. De lange Canadees in zijn houthakkersblouse heeft niet het talent zijn publiek actief bij zijn optreden te betrekken, en hij heeft niet de theatrale manier van zingen van zijn voorganger Perfume Genius. Maar wie dichtbij komt staan en echt luistert, wordt beloond. Zo ontroert hij met een bittere song over de zoon van een ter dood veroordeelde. Op het graf van de vader blijven geen heldhaftige gedachten over, zoals die zelf misschien gedacht had, maar alleen de bittere gedachte: “I wonder how you breath, buried deep in the ground.” Vangaalen voegt er meteen nog een reflectieve song over onze bestemming na de dood aan toe, alsof de songs bij elkaar horen. De Canadees heeft na jarenlang tapen in zijn kelder inmiddels vijf albums uit bij Subpop, en die jaren ervaring horen we vooral terug in de diversiteit van zijn set. Van ingetogen folksongs tot fuzzy grunge-folk tot het bezwerende nieuwe Where Are You?, een psychedelisch nummer dat aandoet als een kruising tussen Deerhunter en Damien Jurado. Al met al zeker geen artiest voor het hoofdpodium, maar het aandachtige publiek hier bij de Fortweg weet de ongemakkelijke Canadees wel op waarde te schatten. En nu allemaal in de rij voor een handtekening, want tekenen, dat kan ie helemaal als de beste. (Atze de Vrieze)
Bird Courage vervliegt al gauw
Bird Courage is gewend om in New York in de metro te spelen, leren we voor aanvang. Dat is een goede leerschool en zeker knap met deze verstilde muziek die aandacht vergt. Erik Meier heeft een mooie, zachte stem, die in Stone (tevens openingsnummer van de laatste plaat) fijn tot uiting komt. Begeleid met akoestische gitaar, trommel, xylofoon en contrabas is dit typische zondagochtendmuziek. Met samenzang, tamboerijn en samba's komen ze ook wat dichterbij de folk.
Na een half uur vlammen ze even met Blind In Both Eyes, een fraai folknummer, uptempo en instumentaal aangejaagd. Het beste tot nu toe, dat hoor je ook terug in het applaus. Verder is het stemmige muziek met ingetogen instrumentatie en spaarzame zang, muziek die op het Bospodium zeer op haar plek is. Bird Courage is echter zo rustig dat je het minimale geroezemoes er bovenuit hoort. Het Bospodium is vol goede wil en aandacht, maar het trio is net niet goed en vooral onderscheidend genoeg om te blijven boeien. Zonde. Dit is een plek waar de drempel naar een magische show zeer laag is, waar een vonkje voldoende kan zijn. Nu blijft het bij een rimpelloze dagopening. Leuk, ook voor mensen die Perfume Genius net te ver vonden, maar op de fiets is alles alweer vervlogen. (Ingmar Griffioen)