ITGWO14: Benjamin Clementine betovert met poëtisch zelfbeklag

Zanger dwingt stilte af in het bos

Atze de Vrieze ,

Goed verhaal: Benjamin Clementine werd onderweg naar North Sea Jazz bij Roosendaal uit de trein gezet. Hij had geen geld en geen telefoon, en besloot te gaan lopen naar Rotterdam. Hij haalde het niet. Pas na het einde van zijn show meldde hij zich vanuit Dordrecht. Het goede nieuws is: hij heeft de boot gehaald en zit hier achter zijn vleugel.

HET CONCERT:

Benjamin Clementine, Into The Great Wide Open, Bospodium, zaterdag 6 september

DE ACT:

Hij is een artistieke clochard, deze Benjamin Clementine. Hij trok vanuit Engeland naar Frankrijk en leefde in Parijs een zwervend bestaan, vertelt het verhaal. Voor de kunst, zo lijkt het. De Kunst met een grote K, achter de vleugel. Muzikaal brengt hij een mengeling van melodieuze klassieke muziek, jazz en Randy Newman-achtige pianopop. Het wachten is op een album, maar ook twee EP's zijn al genoeg om het bospodium helemaal vol te trekken.

HET NUMMER:

Een staande ovatie krijgt Clementine voor Cornerstone, zijn beste en meest bekende nummer tot nu toe. Heel sterk schetst hij het beeld van de eenzame man in een doos onder een brug. Verlaten en voorgelogen door mensen die claimden van hem te houden. "This is where I belong", berust hij. "It's my home, home, home, home", laat hij zijn stem galmen.

HET MOMENT:

Er is maar één reden dat Cornerstone nog geen gigantische hit is: de EP waarop het liedje verscheen kwam niet uit bij platenmaatschappij Universal. Daar azen ze op een ander nummer: Condolence. Dat speelt hij ook, maar wel half. "Ik gebruik in de studio trucs die ik niet op het podium kan", verklaart hij. Iemand achter op het veld roept dat hij het dan maar twee keer moet spelen, en zo geschiedt.

HET PUBLIEK:

Het schijnt dat Clementine in het MC Theater en op Haldern super streng deed tegen praters. Op het onfatsoenlijke af. Maar je snapt wel waarom hij dat doet. Deze man wil zijn publiek bezweren, totaal in zijn macht. Stoorzenders moeten weg, zijn luisteraars moeten volgelingen worden. En reken maar dat ze vandaag aan zijn voeten liggen, haast letterlijk. Iedereen zit op de grond en luistert ademloos, tot achter aan toe. Tijdens het laatste nummer - over hoe mooi het leven toch wel niet is - giechelen twee meisjes op de heuvel. Zonder zijn set stil te leggen draait Clementine zijn hoofd en kíjkt hij ze stil.

HET OORDEEL:

Aan de achterkant lopen de eerste nummers mensen gierend van het lachen weg. En dat is ook wel weer te begrijpen. Benjamin Clementine is een zeldzame poser, een theatrale zwerver, maar wel een enorm getalenteerde. Nu bevat zijn repertoire nog te veel songs die leunen op zijn performance, maar een paar echte goede songs zitten er zeker tussen. Meer dan genoeg om op eigen kracht zalen te kunnen uitverkopen.

DE FOTO: