HET CONCERT
The Strypes, Eurosonic, 3FM Cahtedral, donderdag 16 januari

DE ACT
Vintage is hip en de The Strypes grijpen gretig terug naar vervlogen tijden. Deze jongens kennen hun klassiekers en halen inspiratie uit de late jaren vijftig. Rhytm & blues en rock 'n roll is wat de staartklok slaat. Debuutalbum Snapshot is vorig jaar uitgebracht en staat vol swingend materiaal en hun podiumpresentatie sluit naadloos aan op de muziek. De styling bestaat uit lakschoenen, grote ringen en buttons. Zanger Ross Farrelly draag een Oasisbril- en kapsel en staat op het podium met een Gallagher-nonchalance. Hoewel strak gespeeld krijg je toch het gevoel naar vier jongens te kijken die nog echt 'bandje spelen'. Dat doen ze met Verve, om het zo te zeggen. En neem ze het eens kwalijk; de leden zijn tussen de 16 en 18 jaar oud.

HET NUMMER
De populaire single 'Blue Colar Jane' is het beste wat The Strypes te bieden hebben. Een aanstekelijke rock 'n roll-stamper die uitnodigd tot schuddende heupen, dit is pubrock op zijn best. Een nummer waar op gedronken moet worden en dat in Groningen met enthousiasme ontvangen wordt. Dit geldt lang niet voor al het materiaal.

HET PUBLIEK
Een uur lang The Strypes is nog wat veel van het goede. Door de lange set valt op hoe generiek het werk van de Ieren (nog) is. In Groningen worden de heren niet omarmd. Tijdens de eerste veertig minuten van de set kijkt de half gevulde tent dan ook afwachtend toe. Meeklapmomenten vallen dood en de heupen zijn nog wat stijf. En toch springt er tegen het eind een klein vonkje over.

HET MOMENT
Dat heeft alles te maken met bassist Pete O'Hanlon, die gedurende de show wat minder opvalt dan zijn bandmakkers. Voor het einde van de set neemt hij de mondharmonica over van Farrelly. Na een drop loert hij bewegingsloos, maar brutaal de tent in om vervolgens al kronkelend het blaasinstrument vol te spugen. Wat de frontman niet lukt tijden de show, doet O'Hanlon in enkele minuten. Luid gejoel volgt.

HET OORDEEL
Tegen het eind van de show spelen de heren een aantal covers ('Heart Of The City' van Elvis Costello en Bo Diddley's ‪'You Can't Judge a Book by It's Cover‬'). Een oneerlijke vergelijking natuurlijk, maar deze klassieker leggen de schraalheid van het eigen songmateriaal bloot. Deze jongens zijn te vroeg tot nieuwe rock 'n roll-helden bestempeld en moeten simpelweg nog veel ervaring opdoen. The Strypes moeten hun strepen nog verdienen, maar hebben alle tijd van de wereld.