HET CONCERT:
T-Shit, Eurosonic, De Spieghel Up, donderdag 16 januari 2014
DE ACT:
T-Shit is de freejazz-uitspatting van gitarist Bernhard Hammer van Elektro Guzzi (dat ook al niet vies is van enorm uitgesponnen grooves en een overdaad aan pedalen en effecten), de New Yorks-Weense contrabassist/componist Bernd Klug en modern jazz-drummer Sixtus Preiss. Samen maken ze stomende, freaky freejazz met live-instrumenten, die met strijkstokken en meer bewerkt worden, waarna het resultaat door een batterij aan elektronica, sequencers, mixer en pedalen gaat. Zelfs de contrabas, hier vooral als strijkinstrument ingezet, zit aan een pedaal gekoppeld. Opvallend genoeg (zeker voor een showcasefestival) is er van het trio geen studiomuziek bekend, een opname van 8 minuten uit Club Fluc in Wenen is alles.
#ESNS14: Dikke freejazz poep van T-Shit
Uitgesponnen jazzdub-jams met een Elektro Guzzi livefeel
Naar verluidt speelde T-Shit woensdag het News Cafe bijkans leeg, maar vormde voor de tien overgeblevenen wel het hoogtepunt van de avond. Donderdag mag het trio, met Elektro Guzzi's Bernhard Hammer op gitaar, de hypnotiserende freejazz-jams bovenin De Spieghel uitrollen.
HET NUMMER:
Zie hierboven. Het optreden van driekwartier valt in vier of vijf delen te knippen, die stuk voor stuk onnavolgbaar, hypnotiserend en hard groovend waren.
HET MOMENT:
Een cameraploeg wurmt zich naar voren, ongetwijfeld met als doel om een Eurosonic-sfeerreportage te maken. Eenmaal vooraan kijkt de filmer het eens twee minuten aan, fronst diep en maakt een kort shot van het volledig geconcentreerd jammende trio.
HET PUBLIEK:
Een halfvolle Spieghel heeft waarschijnlijk gehoord dat dit tof zou worden, maar praat vervolgens door het hele optreden heen en blikt op het blokkenschema voor vertier elders. Uiteindelijk blijven er meer liefhebbers over dan gisteren.
HET OORDEEL:
Terecht. T-Shit is bij vlagen heel weird. Denk aan The Thing (dat met saxofonist Mats Gustafsson ook een Weense link heeft), maar dan nog wat gefragmenteerder en lastiger te behappen. Vooral in het begin gaat het er erg freaky - zoals Klug de contrabas teistert is echt ongekend - en verknipt aan toe. Maar niet veel later hebben ze een groove te pakken en laten niet meer los. Het trio maakt veel contact terwijl ze de ene na de andere langgerekte jam naar een hoogtepunt voeren. Met soms bijna dub-achtige passages komen we tot een soort van jazzdub met een Elektro Guzzi livefeel. Niet makkelijk, maar zeker de moeite waard.