#ESNS14: Sumie laveert tussen beheersing en wanhoop

Eurosonic is te onrustig voor haar verstilde liedjes

Joost van Beek ,

Het is een vroege les voor iedere beginnende politicus; geef je publiek het gevoel persoonlijk toegesproken te worden. De Zweeds/Japanse zangeres Sumie beheerst deze techniek tot in de puntjes. Tijdens haar optreden bekruipt je regelmatig het gevoel direct toegezongen te worden. Maar er spreekt wanhoop uit haar blik.

CONCERT
Sumie, Eurosonic, Grande Theater, donderdag 16 januari 2014

DE ACT
Sprookjesachtige tokkelmuziek geworteld in Japanse- en Zweedse folktradities en geschreven door de oudere zus van Little Dragon-zangeres Yukimi Nagano. Muzikaal zijn de zusjes niet direct verwant. Sumie maakt verstilde liedjes die subtiel onder de huid kruipen. Als jonge moeder schreef ze haar liedjes 's avonds als de kinderen op bed lagen. Om ze niet te wekken bespeelde ze zachtjes haar gitaar. Het maakt nieuwsgierig hoe haar muziek zal klinken tegen de tijd dat haar kids aan het puberen zijn. Enfin, het laat zich raden dat de muziek van de zangeres om een aandachtig publiek vraagt. Heel goed dus dat ze op het podium van de bovenzaal van het Grande Theater mag plaatsnemen.

HET NUMMER
Na een paar woorden tot de volle zaal gericht te hebben zet ze Showtalked Windows in, de schitterende single van haar debuut. Het valt direct op hoe mooi de breekbare stem van de zangeres is. Het rustige getokkel op de gitaar dient vooral als ondersteuning van haar melancholisch gezang. Het is even zoeken waar de overbodige synthklanken vandaan komen. Rechts op het podium staat een geluidsman die het geheel wat verder in dient te kleuren. Na een drietal nummers is hij gelukkig verdwenen. Hij is niet de enige.

HET PUBLIEK
En dat is het grootste mankement van dit optreden. Binnen de heksenketel die Eurosonic is vormen de luisterliedjes van Sumie een vacuüm. Haar nummers vragen om aandachtig luisteren en dat kan het festivalpubliek niet opbrengen. Dit openbaart zich al voor het optreden, als in het trappenhuis van het Grande Theater een lange rij wachtenden staat. Een meisje vertelt haar vriend dat ze absoluut op tijd bij Milky Chance wil zijn en even wil kijken waar de rij naartoe leidt. Juist door de setting is deze wispelturigheid storend. Na elk nummer vertrekt een handjevol mensen die soms de halve zaal doorkruisen om de uitgang te bereiken. Een tekstflard als "I'm not to notice/I'm in the sky" krijgt onbedoeld een bittere lading. De zangeres heeft het zichtbaar moeilijk, maar speelt dapper door. In de zaal klinkt wat geroezemoes en de zware bas onder onze voeten verraad dat er in de benedenzaal ook iets gaande is. Sumie krijgt de zaal niet in haar ban. Dat is jammer en onterecht.

HET MOMENT
Voordat ze haar laatste nummer inzet, slaakt de zangeres een zucht. "They told me not to take it personal", zegt ze als zich weer wat mensen uit de zaal proberen te ontworstelen. "But it's hard not to". "Byeee", roept ze een paar vertrekkenden na. Het ijs is alsnog gebroken. Na een lachsalvo krijgt ze bemoedigende woorden uit de zaal.

HET OORDEEL
Het hoppen tussen acts hoort bij een ontdekkingsfestival en geeft Eurosonic charme. Het is echter de doodsteek voor het optreden van Sumie. De sympathieke Zweedse doet niets fout, maar door de onrust leiden haar liedjes nooit tot rillingen. Toch weet ze voor een half uur te boeien, maar het is de vraag of haar songmateriaal spannend genoeg is voor langere optredens. Eurosonic is voor haar in ieder geval niet de juiste plek.