#ESNS14: Kadebostany, nationale fanfare van een totalitaire dwergstaat

Vlaggengezwaai om niks bij cartooneske Zwitsers

Atze de Vrieze ,

'I am Kadebostan, I am the president!' Zwitserland verwart Eurosonic met het Eurovisie Songfestival en stuurt een belachelijke cartoon-act. Kadebostany brengt megalomanie naar een hoger level met een concept over een dwergstaatje in de Zwitserse Alpen, inclusief eigen munteenheid, een volkslied en een nationale fanfare. Rammstein meets Borat.

HET CONCERT
Kadebostany, Eurosonic, Grand Theatre, 17-01-2014
 
DE ACT
Kadebostany claimt groot succes in het eigen miniland. Single 'Walking On A Ghost' is al meer dan anderhalf miljoen keer aangeklikt op YouTube, en er wordt ook in Nederland flink aan getrokken om de theatrale act van de grond te krijgen. Eens zien of de Kadebostaanse bitcoins die ons stiekem toegestopt zijn iets waard zijn.

HET NUMMER

'Walking On A Ghost' dus, het nummer met de meest krankzinnige genrekruisbestuiving die je dit jaar zult horen. Links de twee mannen van de fanfare, in uniform natuurlijk. Dan is er een piano, waarover zangeres - correctie: diva - Amina eerst probeert te zingen als Amy Winehouse, en dan probeert te rappen als Roxanne Shanté. Gaandeweg groeit het uit tot lachwekkende synthrock.

HET MOMENT
Af en toe spreekt Kadebostan, de grote leider, zijn volgelingen toe. Het haar gedisciplineerd naar achteren geplakt, een mysterieus snorretje. Zou hij een goede leider zijn? Zou hij het beste met ons voor hebben? Uit de liedjes is het niet echt op te maken, maar een goed gevoel krijg je niet van hem. Wat zou nu het idee zijn achter die fictieve republiek, behalve een hoop aandachttrekkerij?

HET PUBLIEK
Grand Theatre loopt goed vol voor deze exotische sensatie. Maar of het nu aapjes kijken is of dat mensen het serieus onderhoudend vinden, dat is lastig te zeggen.

HET OORDEEL
Qua bombast past Kadebostany helemaal in de trend naast Imagine Dragons en Woodkid, maar je mag toch hopen dat het grote publiek ziet dat dit een hoop vlaggengewapper om niks is. Dit is geen Laibach, waarin de knipogen naar militaire regimes je ongemakkelijk doet voelen, dit is een cabaret-act waar je om zou kunnen lachen als de muziek niet zo vreselijk lelijk was. Terug naar je eigen land, mafkees.