HET CONCERT:
The Hypnotic Eye, Eurosonic, Moulin Rouge, vrijdag 17 januari 2014
DE ACT:
Peace, love & rock 'n roll: back to the sixties met The Hypnotic Eye. De Londense band levert een bijzonder prettig album af waarop gejaagd garagerock, flowerpunk en psychedelica een geslaagd huwelijk aangaan. Voor de zekerheid hebben ze het schijfje laten mixen in Jimi Hedrix' Electric Lady Studios en masteren in de Abbey Road Studios. De Britse pers (BBC tot NME) en Mark Ronson zijn ook fan. Luister hieronder waarom. The Optical Sound of The Hypnotic Eye maakte ook zeer benieuwd hoe de vijf Britten dat live zouden uitvoeren en daarvoor is Eurosonic dé plek. De nogal luchtig geklede Annie Bea beweegt sensueel en heeft het blonde haar opgestoken en de lippen vetrood gestift. Haar vier kompanen zien er wat verpleurder en meer hippie uit. Het geheel, check ook het fraaie artwork van het verse vinyl, heeft een warme charme, die nogal 'Groove is in the heart' aandoet.
#ESNS14: The Hypnotic Eye charmeert niet alleen de ogen
Geslaagde sixties garagerock 'n roll-revue in Moulin Rouge-sfeer
De nieuwe spiegeltent op de Vismarkt, officieel tot Magic Mirror en Moulin Rouge gedoopt, leek een beetje misplaatste tent. Een leuk podium voor Crossing Border of een theaterfestival wellicht, maar dat de juiste omvang, setting en akoestiek ontbeert voor wat het op Eurosonic wil zijn. Tot we vrijdagavond eerst The Limiñanas en toen The Hypnotic Eye het podium zagen beklimmen. Frontvrouw Annie Bea wentelt zich in haar doorschijnende outfit uitbundig in de nachtclubsfeer, die al voor de eerste noot hitsige proporties aanneemt: 'Woohoo, you've blown everybody away.'
HET NUMMER:
Het debuutalbum herbergt meerdere voltreffers en ook live is het moeilijk kiezen. Zo is 'The Man From The CIA' de perfecte rauw voortjakkerende albumopener, single 'Satisfaction' een fijne setopener met die scherpe fuzz-riffs en springerige toetsen, haar oproep 'Satisfy Me' in een afgeknauwd Brits accent met 'Yeah Yeah Yeah' koortje. En dan hebben ze nog een single met The Horrors gemaakt: Marianne biedt catchy, opzwepende psychpop voor een brede publiek, maar drijft wel erg sterk op 'Everybody Needs Somebody to Love' (mede geschreven door Solomon Burke, gecoverd door Wilson Pickett, The Stones en bekend dankzij The Blues Brothers). Ja, origineel is het allemaal niet. 'The Dark Part Of My Mind' is een psychedelischer rustpunt en de keuze valt op 'Frying Pan', met een killer spygroove en het telkens terugkerende, aanstekelijke 'I don't know why' koortje, voordat Lindsay Murray de fuzz opengooit. Goede opbouw ook.
HET MOMENT:
'Fly On The Wall' is het langste nummer van het debuut en een goed gekozen afsluiter. Het krijgt een wat meer rockende uitvoering en het rustpunt op driekwart is slim benut: even stil laten vallen, dan hard met de voet stampen en dan nog eens vlammen met opwindende garage, die zij naar een laatste hoogtepunt krijst. Zo doe je dat: eerst vertellen wat je allemaal te koop hebt, dan in het laatste nummer stoppen, het publiek om meer laten schreeuwen, nog even geven en dan weggaan.
HET PUBLIEK:
De uitpuilende Moulin Rouge hangt vanaf eerste bewegingen aan de lippen van Annie Bea en is drie nummers in de set al zover dat er en masse gesprongen en gejuicht wordt. De houten vloer is ook onder de indruk van al dat gefeest en even twijfelen we of de Moulin Rouge al bij de eerste Eurosonic-deelname gaat sneuvelen.
HET OORDEEL:
Opeens vallen alle Moulin Rouge-puzzelstukjes op de juiste plaats. We weten niet wat 'de optische sound' precies zou moeten zijn (een fijne blik in het verleden?), maar hebben ook geen sterrenkijker nodig om te voorspellen dat we The Hypnotic Eye nog gaan terugzien. Daar hoopt de band ook op. Als de vercrackt ogende bassist een stekker sloopt, neemt de gitarist de kans om iedereen te bedanken voor de ontvangst in deze mooie stad. 'We are very privileged to be here. Amazing line-up. Please have us back!' Dat moet wel lukken.