HET CONCERT:
Hozier, Grand Theatre main, woensdag 15 januari 2014

DE ACT:
Geboren op St. Patrick’s Day in een Ierse ‘stad’ van 7.000 inwoners en gestopt met school om op een zolderkamertje – in een studio met een producer beviel hem niet - ziel en zaligheid te stoppen in het maken van muziek. Ja, dit verhaal hangt aan elkaar van cliché’s, maar gelukkig vermijdt Andrew Hozier-Byrne op het podium alle stereotypen. De zachtmoedige Ier omringt zich met twee zangeressen, drummer, toetsenist en cellist. Het resultaat is een zalige mix van muziek uit lang vervlogen tijden, maar met de popsensibiliteit van nu. Van stevige rockers, tot spirituele gospels, Vampire Weekend-achtige pop en een meeslepende cover van Led Zeppelin’s ‘Whole Lotta Love’, met dé riff niet vanuit de gitaar, maar met de cello. Lekker.

HET NUMMER:
Halverwege de set blijft Hozier alleen achter en zet, toepasselijk, het nummer ‘To Be Alone’ in. Het blijkt geen klaagzang te zijn, maar de volledige zin gaat ‘The only heaven I’ll be sent to is when I’m alone with you’. Dit onder begeleiding van een onconventionele blues, een dijk van een kopstem en een overtuiging die een Damien Rice alleen kan uitvoeren als hij ‘oprecht dronken’ is. Daaropvolgend komt gelijk een murder ballad met een van zijn zangeressen, ‘In A Week’ over twee geliefden die naar de Ierse heuvels trekken om zelfmoord te plegen. Een fantastisch duet vol contrapunten.

HET MOMENT:
Bij de titelnummer van EP ‘Take Me To Church’ gaat het mis. De stem van Hozier zit er net naast, tot ontsteltenis van vooral de man zelf. Hij gebaart naar de zijkant dat zijn monitor harder moet, maar dat biedt geen soelaas. De zangeressen kijken een beetje bezorgd naar de beste man, die na afloop zijn excuses aanbiedt. ‘I’ve been coming down with the flu’, zegt hij. Het maakt niets uit voor het publiek: de Ier heeft inmiddels zoveel krediet opgebouwd, dat hij er weg mee kan komen en met de laatste restjes energie nog even alles geeft.

OOK OPMERKELIJK:
Heeft u de drummer gezien? Nee? Wij ook niet.

HET PUBLIEK:
Vooraan valt vooral het aandeel vrouwelijke twintigers op dat alle nummers van de EP woord voor woord kunnen meezingen. De vijftigers hebben de tijd van hun leven met de Led Zep-cover en de rest staat met de ogen dicht te genieten.

HET OORDEEL:
Ierland heeft een lange geschiedenis van geweldige songwriters en deze traditie wordt met Hozier voortgezet. Het lijkt een kwestie van tijd voordat deze man internationaal doorbreekt en het zou niet eens zo verwonderlijk zijn als Hozier deze zomer al op Nederlandse festivals staat.