Net als gisteren staat er vandaag vroeg in de avond een act uit Antwerpen op het programma. Maar het contrast tussen de stoere rapper/zangeres Coely en de dromerige indiefolkband uit Antwerpen kan haast niet groter zijn. Soms is Geppetto & The Whales bombastisch als Arcade Fire, maar vaker ingetogen als Fleet Foxes, zeker in de nieuwe songs. De band is sinds 2010 bezig en werd – net als iedere Belgische band die opvalt – voor het eerst gesignaleerd tijdens Humo’s Rock Rally. Het is alweer anderhalf jaar geleden dat debuut-EP People of Calicove uitkwam. Tijd voor nieuw materiaal: debuutalbum Heads of Woe komt morgen uit en de band kan dus gloednieuw materiaal op Eurosonic presenteren. Uitstekende timing.

 

Nieuwe single ‘1814’ belooft veel. Het is misschien wel het mooiste verstilde folkliedje dat de band vanavond speelt. Een donker liefdesliedje over een soldaat die thuiskomt na een oorlog. I’ve been strolling for thousands for miles, just to be with her, just to arrive. Prachtig. En live heeft de song bovendien nog meer body dan op de plaat. 

 

Op ongeveer driekwart van het optreden laat Geppetto & The Whales het een beetje inzakken. Er is een soort Pink Floyd-achtig abstract, psychedelisch intermezzo dat nogal veel van de concentratiespanningsboog van het publiek vraagt.

 

De mensen staan stil en aandachtig te luisteren, een enkeling doet de ogen dicht en laat zich meevoeren. Geppetto & The Whales is wel erg naar binnen gekeerd. Twee keer richt de band zich maar tot het publiek, een keer om aan te kondigen dat het nieuwe album uitkomt en een keer om te vertellen dat de tijd voor het laatste nummer aanbreekt. Toch krijgt de band een warme response.

HET OORDEEL

Geppetto & The Whales maakt vanavond indruk. Van een dromerige, galmende start waaieren de zes uit naar de Wilco-achtige psychedelica van ‘Heads’ en steviger nummers als ‘Indian Child’, dat meer aan Radiohead anno The Bends doet denken. Af en toe is de indiefolk mystiek en dan weer meeslepend. Het is in elk geval allemaal even melancholisch en donker: een stuk meer dan de nummers van de debuut-EP die bij vlagen euforisch waren. Tegen het einde is er dan toch één echte climax in de song ‘Jonathan’, ook al zo’n sterke nieuwe song. Met een flinke dosis noise sluit de band af om iedereen nog één keer bij de lurven te grijpen. Een passend einde van een overtuigende showcase. Geppetto & The Whales doet hier goede zaken.