HET CONCERT
East India Youth, Eurosonic, Simplon, 17 januari 2014

DE ACT
East India Youth is William Boyle, een tweeëntwintigjarige geluidskunstenaar die zichzelf weinig beperkingen oplegt. Debuutalbum Total Strife Forever is een techno/ambient/popplaat geworden. Het is alsof Boyle simpelweg stijlen aangrijpt die hem aanspreken. Op het podium van Simplon staat een tafel met daarop een laptop en een synthesizer. Daarnaast een standaard met gitaar. Tijdens de vijfenveertig minuten die volgen krijg je het gevoel dat Boyle exact hetzelfde te werk gaat als op de eenzame momenten dat hij zijn plaat schreef. Alleen doet hij dat nu gestoken in een ruimzittend colbertje met stropdas. Als East India Youth bouwt hij subtiel een woekerend electrolandschap op, dat hij vervolgens weer afbreekt. En dan weer opbouwt. Maar eigenlijk is er geen ruimte voor publiek in zijn electrowereldje. Wij kijken van een afstandje toe.

HET NUMMER
Na het laag voor laag opgebouwde 'Glitter' volgt een vloeiende overgang naar 'Looking For Someone', een heel mooi, meeslepend popliedje. En subtiel ingebed in de set. 'You think i feel nothing/You don't know how wrong you are,' zingt Boyle. Geen pathetisch, maar een pijnlijk eerlijk nummer.

HET MOMENT
Nadat hij de fade-out van setafsluiter 'Hinterland' heeft ingezet, weet hij niet hoe snel hij het podium moet verlaten. Waarschijnlijk mompelt hij nog een bedankje maar hij vergeet zijn microfoon aan te zetten, dus voor hetzelfde geld maakt 'ie ons uit voor rotte vis. Daarna neemt Boyle snel de lange benen. Het moment is tekenend voor het optreden. Gedurende de nummers is East India Youth de baas, zodra deze over zijn zien we een introverte twintiger. Angstvallig vermijdt hij stiltes tussen de nummers door.

HET PUBLIEK,
blijft wel hangen. Simplon is voor de helft gevuld, en kijkt met interesse toe. East Indian Youth weet de aandacht vast te houden.

HET OORDEEL
Tja, beklijft East India Youth nu wel of niet? Het songmateriaal van Boyle is soms erg goed en door de waaier van stijlen die hij aangrijpt op momenten verrassend. Neem 'Heaven How Long', een slepende synthtrack die ontaard in subtiele drum 'n bass. Of de verbazing op de smoelen in de zaal als hij de lompe tecnhotrack 'Hinterland' inzet. Hoewel Boyle zich niet echt raad weet met het publiek - halverwege de set mompelt hij ons een ongemakkelijke 'thank you' toe, is het fascinerend om naar hem te kijken. Onophouddelijk schudt hij zijn hoofd, als een bezetene ramt hij op zijn gitaar en zijn pols glijdt van links naar rechts over zijn synthesizer. Hij probeert, niet altijd succesvol, de tracks organisch in elkaar over te laten lopen waardoor het publiek paniekerig op zoek gaat naar een moment om te applaudisseren. East India Youth laat zich een klein uur meeslepen door zijn muziek, maar heeft moeite ons hierin mee te nemen.