MGMT, Down The Rabbit Hole, Hotot, zondag 29 juni 2014
#DTRH14: MGMT mist de vechtersmentaliteit
En opent zelfs al met een anticlimax
Het artwork van Down the Rabbit Hole zou net zo goed het artwork van de nieuw MGMT kunnen zijn. Psychedelisch, een scheutje space, en natuurlijk goed wat jaren zeventig-invloeden. In theorie de perfecte band voor dit festival. Eens kijken of dat in de praktijk ook zo is.
HET CONCERT:
DE ACT:
Het succesvolle debuut album van MGMT kun je in tweeën hakken: de eerste helft staat vol met hits als 'Kids', 'Electric Feel' en 'Time To Pretend', de tweede helft staat vol spacerock waar het soms bijna uitmond in psychedelisch gepiel, maar het nog net binnen de lijnen blijft. En precies die tweede helft lijkt de basis te zijn van hun latere werk, waarop ze net wat minder binnen de lijntjes blijven, en soms echt uit de bocht vliegen. Het concert kan dus twee kanten op gaan. Collectief spacen, of met zijn allen meezingen. Het blijft er gelukkig een beetje tussen in hangen.
HET NUMMER:
'Kids' natuurlijk. Dat is uiteindelijk het enige nummer wat echt iedereen kent en wil horen. Typerend ook dat de ingevoegde house-bridge totaal niet opzwepend werkt. Dat zat natuurlijk niet op de album versie, en dus kennen mensen het niet. Een collectieve zucht van opluchting als het refreintje weer inzet.
HET MOMENT:
Na het vierde nummer is al duidelijk hoe het zit. Iemand bedenkt dat zo'n stilte tussen twee nummers ideaal is om op te vullen met 'Holland! Holland!' en dus doet de hele tent mee.
HET PUBLIEK:
Nog aardig wat fans, maar het grootste deel lijkt toch echt alleen maar te willen hossen, bier drinken, elkaar feliciteren met "onze jongens", en nog even mee zingen met dat ene leuke liedje als het even kan.
HET OORDEEL:
Tja. MGMT speelde voor een uitzinnig publiek die het eigenlijk geen moer interesseerde wat ze opgediend kregen. Dat is maar goed ook, want het was allemaal wat klungelig. De opkomst alleen al. Een bombastisch intro op het videoscherm, spannende aankondiging die opbouwd naar een climax en dan vergeet de band meteen in te zetten en wordt er nog even snel gestemd. Een anticlimax voordat het überhaupt begonnen is. Eigenlijk komt het allemaal niet zo uit de verf, maar vooral het psychedelische werk pakt matig uit. Niet dat het slechte liedjes zijn of dat de band slecht speelt, vooral de zanger mist overtuiging en lijkt niet eens zijn best te doen om er nog iets van te maken. Daarboven op lijkt het grootste deel van het publiek alleen te willen feesten en kent dat oude werk niet. Alles bij elkaar een slechte combinatie.
Aan de andere kant, we worden wereldkampioen, de band bood voldoende momenten in de set om bier te halen, elkaar nog eens trots op de schouders te slaan, en we konden met zijn allen meezingen en hossen op Kids in een volle tent.