Lykke Li: "Ik heb altijd een countryzangeres willen zijn"

Zweedse wil meer acteren, maar is "alleen geïnteresseerd in arthouse films"

Atze de Vrieze ,

Drie jaar geleden alweer verscheen Lykke Li's laatste album Wounded Rhymes. Het lijkt veel korter, doordat met name haar single I Follow Rivers lang na bleef smeulen. Maar inmiddels is het tijd voor een opvolger vol hartenzeer. De Zweedse zangeres komt er dit weekend mee naar Best Kept Secret. "Ik maak onderscheid tussen droom en realiteit. Mijn album moest klinken als een droom."

Ergens aan de Franse kust moet een groot buitenhuis staan, met op de brievenbus haar naam: Lykke Li. Op de eerste steen: 'mede mogelijk gemaakt door de Belgen'. De Zweedse popzangeres had al een flinke cheque ontvangen dankzij The Magician, wiens remix haar I Follow Rivers de hitlijsten in katapulteerde, dik een jaar nadat het uitkwam. En toen was er ook nog die toevallige coverhit van Triggerfinger, live bij Giel Beelen. "Een buitenhuis in Frankrijk? Was het maar waar", lacht Lykke Li. "Ik had geen idee hoor, ik was alweer druk bezig in de studio. Al die liedjes in reclames en tv-series, daar houd ik me ook niet mee bezig. Maar nee, rijk word ik er niet van. Ik geef namelijk veel te veel geld uit."
 
Nee, Lykke Li is geen glamoureuze big spender, ze legt de lat gewoon hoog. De Zweedse wil veel. Kijk maar komende week op Best Kept Secret. De tour bij haar vorige album Wounded Rhymes zag er al tamelijk indrukwekkend uit, met een grote band (een grote vleugel, strijkers, etc.) en een ambitieuze podiumpresentatie (prachtig licht, enorm hoge banieren waar de band tussen stond). Nu gaat ze nog een stapje verder, belooft ze. "Ik leg geld toe op deze show", zegt Lykke Li. "Nou ja, pas na een jaar ga ik er wat aan verdienen. Dat betekent wel dat ik me een jaar helemaal suf moet touren. Als ik niet uitkijk ben ik aan het eind van de rit een alcoholist. Ik geef om mijn fans, maar eigenlijk zou ik het liefst net als The Beatles fulltime vanuit de studio werken."
"Ik heb een 'crazy fucking time' achter de rug"
Dat klinkt gek voor een vrouw die de afgelopen acht jaar 'on the road' was, en die als tiener al op de bonnefooi vanuit Zweden naar New York reisde om haar geluk op het podium te vinden. Lykke Li was twintig toen haar debuutalbum Youth Novels uitkwam, geproduceerd door Björn Yttling van indiepopband Peter, Björn & John. Die act was destijds een hype met hun hitje Young Folks, maar inmiddels is Lykke Li de man die haar onder zijn hoede nam flink ontgroeid. Zelf noemt ze het nieuwe album I Never Learn de vervolmaking van haar trilogie, een soort afronding van het proces van volwassenwording. "Ik was een kind toen ik Björn voor het eerst ontmoette", zegt ze. "Nu ben ik 28 en hopelijk zo'n beetje uitgegroeid tot een vrouw. Twintigers de nieuwe tieners? Ja, misschien wel. Ik denk dat deze jaren enorm belangrijk zijn voor je ontwikkeling. Ik deed van de week een interview met iemand van twintig. Ze zei: ik heb naar al je albums geluisterd, en je hebt me de schrik van mijn leven gegeven als ik hoor wat me allemaal nog te wachten staat. Was het zo erg, opgroeien? Ja, het was niet makkelijk. Ik heb een 'crazy fucking time' achter de rug. Acht jaar op tour is pittig voor een gevoelig meisje zoals ik. De mannen waarmee ik omging, het feit dat ik nooit een huis had."
 
Met 'die mannen' zou ze ook zomaar eens kunnen doelen op die ene man die ervoor zorgde dat Lykke Li zich in een soort rouwgewaad liet afbeelden op de hoes van I Never Learn. Het is een bittere verwerkingsplaat, waarop titels als Heart Of Steel, Sleeping Alone en Never Gonna Love Again weinig aan de verbeelding overlaten. Nee, Lykke Li is niet de gebrokene, maar het breken deed net zoveel pijn. In No Rest For The Wicked zingt ze: "I let my good one down, I let my true love die, I had his heart but I broke it every time. Lonely I, I'm so alone now." Ze wil er liever niet te veel over zeggen, maar eigenlijk is ook zo'n beetje alles wel gezegd in de songs, die heel goed te begrijpen zijn en allemaal met de vinger dezelfde kant wijzen, naar haarzelf.
"Ik weet eerlijk gezegd niet of ik hierna überhaupt nog wel een album wil maken"
De zangeres heeft voor de set songs een haast klassiek decor gekozen: statige producties met veel galm en gelaagde arrangementen in majeur. Het verschil tussen haar eerste drie platen is gigantisch, alsof je drie verschillende acts hoort. Ja natuurlijk, er is dat typische stemgeluid van Lykke Li, een beetje verveeld en afgeknepen. Maar waar Youth Novels opviel door de extreme lichtvoetigheid van liedjes als Dance Dance Dance en A Little Bit, is I Never Learn een stuk pompeuzer, alsof Phil Spector zijn kunsten erop heeft losgelaten. "Te laat", zegt ze. "Ik zou dolgraag met hem gewerkt hebben in zijn goede tijd, maar ik ben veel en veel te laat. De muziek die hij maakte klinkt als een droom. Eigenlijk heb ik met dit album gedaan waar ik voorheen nog niet klaar voor was. Ik heb altijd een countryzangeres willen zijn, en dit is mijn country-album." 
 
Het is gezien de titel ook een manifest van koppigheid. "Ik heb veel met Björn gestreden in de studio", zegt ze. "Ik wilde nu meer dan ooit zelf de touwtjes in handen houden. Ik denk dat het voor elke relatie moeilijk is om verandering te verwerken." Wacht, is dit een cryptische manier om te zeggen dat na drie albums de chemie tussen de twee op is? Is dit het laatste album dat ze samen maken? "Ik weet eerlijk gezegd niet of ik hierna überhaupt nog wel een album wil maken."
"Hij is mijn soulmate, de slimste man die ik ooit ontmoet heb"
Misschien dat een acteercarrière de toekomst is? Lykke Li speelde begin dit jaar in een speelfilm genaamd Tommy, geregisseerd door haar goede vriend Tarik Saleh, een Zweed met een Egyptische achtergrond. Saleh werkte met Li aan meerdere videoclips, stuk voor stuk werkjes waarmee Lykke Li zich onderscheidt van de gemiddelde popzangeres. Tommy heet officieel een crime-thriller te zijn over een van de grootste overvallen in de Zweedse geschiedenis, maar Lykke Li zou naar eigen zeggen geen genoegen nemen met zomaar een spannend verhaal. "Het is arty, duister, geschoten op film, heel alternatief, ik vind het een schitterende film. Het lijkt me geweldig om meer te acteren, maar ik ben alleen geïnteresseerd in arthouse films. Dit is voor Tarik een bijzonder project. Hij heeft er jaren aan gewerkt, en ik heb vaak meegedacht en meegelezen. Toen hij me op een gegeven moment vroeg een rol te spelen kon ik het niet geloven. Ik vond mezelf in eerste instantie helemaal niet de geschikte persoon voor die rol."
 
Tarik Saleh is meer dan een creatief partner. "Hij is mijn soulmate, de slimste man die ik ooit ontmoet heb. Hij is zo diep, als een profeet. Zijn perspectief op de wereld is anders dan dat van alle andere mensen. Hij heeft me ook enorm veel geleerd over film. Voor onze video's voeren we diepe gesprekken over intieme dingen, die dan op de een of andere manier in het werk verwerkt worden. Net als ik wil hij nooit compromissen doen, ook al wil iedereen altijd dat we andere video's maken. Het is moeilijk geld te vinden om onze dromen waar te maken, maar ik steek er liever eigen geld in, dan dat ik doe wat de zakenmensen willen."