Breton, Best Kept Secret, Stage Two, vrijdag 20 juni 2014

De band vernoemde zich naar Frans schrijver/dichter André Breton, die wordt gezien als de grondlegger van het surrealisme. Dat past wel bij Breton, een band die ambitieus in de weer is met visuals. De zelfgemaakte filmbeelden die normaal gesproken de optredens begeleiden, moeten we alleen vandaag helaas missen. Dit wordt echter ruimschoots goedgemaakt door de energieke podiumpresentatie van de band. En het vette Londense accent van zanger Roman Rappak.

National Grid. Dit nummer start met hypnotiserend klinkende samples en wordt mooi opgebouwd van vrij ingetogen tot snel en opruiend – echt springmateriaal.

Halverwege de set gaan alle handjes meteen de lucht in wanneer de eerste klanken van single Envy door de tent galmen. Dit is ook een keerpunt in de set, vanaf dit moment kan de band definitief rekenen op liefde uit de zaal. Ook verder naar achteren in de zaal beginnen heupjes te wiegen.

Die moves van toetsenist/bassist Daniel McIlvenny. De man lijkt volledig in zijn eigen wereld te leven. Oogjes dicht en wanneer hij zijn handen nergens anders voor nodig heeft, gaan ze meteen de lucht in. Hij beweegt een beetje als een kip, soms zelfs een beetje als eentje zonder kop. Hij gaat helemaal op in zijn muziek en dat is mooi om te zien.

Het publiek is en masse op Breton afgekomen. Ze moeten er even inkomen, maar het is nog vroeg op de dag. Dankzij de juiste efforts van de band, gaan uiteindelijk dan toch de voetjes van de vloer en er wordt braaf gezwaaid als er gezwaaid moet worden en geklapt wanneer er geklapt moet worden. Vooral vlak voor het podium wordt flink gesprongen en gefeest.

Bij de eerste tonen van Breton begint de vloer te trillen, wat staat de bas hárd. Ook de stem van zanger Rappak is niet zo goed te horen. Gelukkig wordt dit tijdens het tweede nummer allemaal verholpen, zodat we de rest van het optreden wel van degelijk geluid kunnen genieten. Alle elementen van de muziek komen goed uit de verf en het publiek geniet er met volle teugen van. Breton lijkt een ‘duistere’ variant van Bastille en is erg toegankelijk. De zanger legt veel drama in zijn zang en ook de rest van de band speelt strak en met bezieling en laat dat ook zien. Verder zorgen de vele soorten samples voor sfeer in de nummers. Van vioolgeluiden in het intro, tot dubstepriedeltjes en Afrikaanse trommels; van vrolijk en opruiend tot dreigend of hypnotiserend. Al met al een zeer vermakelijk optreden.