Metronomy, Best Kept Secret, Stage 2, zaterdag 21 juni 2014

Metronomy is zo'n band die nooit echt een grote hit heeft gehad, maar in de loop van de tijd wel een aardige fanbase om zich heen verzameld heeft. Terecht, want English Riviera was een ijzersterk popalbum, en Love Letters is tot nu toe één van de leukste singles van dit jaar. De band pakt de feelgood van de sixties, de glamour van de seventies, en gooit daar soms nog eens een basloopje uit de jaren tachtig bij. Dat klinkt als een perfecte festivalact.

Tijdens de hele show zit er al behoorlijk wat energie in de tent maar als The Bay tegen het eind wordt ingezet lijkt het publiek nog even flink op te schakelen. De kleintjes worden op de schouders gehesen, de handen gaan de lucht in: het is duidelijk dat iedereen hier het meest op gewacht heeft. 

De set begint net wat te lastig. Er zit meteen al een ongelooflijke groove onder, de bassist is misschien wel de grote kracht achter de band, maar het is net te moeilijk om zo'n festivalpubliek meteen om ver te blazen. Hoewel er duidelijk een hoop fans zijn, bevinden zich hier natuurlijk ook toevallige passanten, en mensen die alleen de kleine hitjes kennen. Als dan als derde nummer Love Letters wordt ingezet voel je de opluchting in de tent. Die kennen we! Los daarvan is het ook een sterk nummer. Losjes, catchy, charmant, met een prachtige melodie en ook nog eens dansbaar. En dat de trompetsolo uit een keyboard komt is helemaal niet erg. 

Alweer vliegt de bas soms finaal uit de bocht op Stage 2. Is het toeval dat dat bij Wild Beasts gebeurde en nu bij het volgende concert op dit podium weer? Vervelend is het in ieder geval wel, vooral omdat bij vlagen het geluid juist ongelooflijk goed is. 

Het kan toeval zijn, maar de tent lijkt gevuld met vooral veel vrouwen. Dat maakt voor de sfeer natuurlijk geen bal uit. De bekendere nummers worden volop meegezongen en zodra Olugbenga Adelekan er weer een groovy bas tegenaan gooit worden de benen weer onder het lijf uit gedanst. Van enige concurentie van het aansluitende concert van The War on Drugs lijkt geen sprake. Tot het einde blijft het volle bak. 

Metronomy speelde goed, ongelooflijk goed zelfs. Los van de goede liedjes is het vooral de bassist die uitblinkt. Dat blijkt vooral bij de nummers dat de drumcomputer wordt ingezet en de bassist achter de toetsen plaatsneemt. Het concert slaat dan meteen dood. Maar wanneer de band daarna weer omschakelt naar meer rock/funk-georienteerde nummers ontploft de zaal ook weer meteen. Eigenlijk is het zonde dat de band in de aardedonkere tent staat, en niet vol in de zon op het hoofdpodium. Een ander minpuntje is dat een paar nummers net niet catchy genoeg zijn om de constante euforie in stand te houden. Net te veel toeschouwers beginnen  op die momenten wat zoekend om zich heen te kijken. Tegelijkertijd is dat ook een pluspunt: Als je dat soort nummers kunt spelen en de tent blijft vol, dan doe je het gewoon heel erg goed.