Babyshambles, Best Kept Secret, Stage 1, zaterdag 21 juni 2014
#BKS14 Babyshambles nog altijd in scherven
Pete Doherty is er, en hij kent zijn tekst
Er was een tijd dat Babyshambles concerten een attractie waren. Het was de tijd dat Pete Doherty met Kate Moss ging en parafernalia voor specerijen uitwisselde met Amy Winehouse. Dan verzamelden we ons hijgerig om te zien of Pete wel op kwam dagen. 's Middags belden we al naar de zaal of ie er al was, en als ie opdook met zijn bolhoedje maakten we een foto. We sloten weddenschappen af wie het eerst zou gaan, hij of Amy. Amy won, met gemak. Want Pete is hier. Gewoon op tijd. Hij drinkt een glaasje jus (ongetwijfeld met wodka) in een teug leeg en begint.
HET CONCERT:
DE ACT:
Dat de muzikale carrière van Doherty een langer leven beschoren was dan die van Winehouse, is niet zo gek. Zij maakte soul in perfecte radiovorm, perfect gestyled. Hij wankelde al vanaf het begin, met The Libertines. Die band had met name in Engeland een gigantische impact, dat blijkt wel uit de grote reünieconcerten die gepland staan de komende maanden. Indertijd noemde ieder inderhaast opgericht gitaarbandje Doherty en Barat als hun grote inspirators. In Nederland fronsen wij onze wenkbrauwen bij de aankondiging van de HMH show, maar thuis is de lijn The Pogues, Stone Roses, Oasis, The Libertines, niet minder.
HET NUMMER:
"I'm fucked forever", zingt Doherty in zijn beginselverklaring en het beste Babyshambles liedje, Fuck Forever. De zon begint aan zijn laatste krachtsinspanning, het stof stijgt op als een rookgordijn dankzij de springende mensen vooraan en Pete trekt een halve liter Guinness open, besluit hem leeg te spuiten over het publiek en een nieuwe voor zichzelf te pakken. Zijn haar is grijs als zijn pak, zijn huid vettig en geel, maar hij kent zijn teksten en zingt ze ook daadwerkelijk. Fuck Forever is echt een goed liedje, het begint zompig, maar er zit een stemverheffing in waar hier de handen voor op elkaar gaan. Dit is een ode aan het slechte leven, en die hoeft niet loepzuiver te klinken.
HET MOMENT:
Na een moeizaam Killamanjiro, de rommelige junkenromantiek van Pipe Down en de semi-spontane Ramones cover begint Babyshambles aan het punky Fireman. Kun je van de kalme liedjes nog zeggen dat hij ze geweldig om zeep helpt, dit felle is eigenlijk gewoon best wel goed.
HET PUBLIEK:
Veel mensen zullen inmiddels afgehaakt zijn bij de reddeloos verloren zanger, en misschien zijn de overblijvers zelfs wel een beetje beschouwen als ramptoeristen. Maar er blijft wel iets voor te zeggen, die zoektocht naar sprankjes brille.
HET OORDEEL:
Het is in elk nummer volstrekt duidelijk wat een ramp zich in de carrière van deze man voltrokken heeft. Na zijn val uit The Libertines was Babyshambles de hoogste rots waar Doherty zich nog aan vast kon klampen, goed voor een handvol prima songs op drie albums, met een groot zwart gat van vijf jaar er tussen. Het is een wonder dat hij niet verder gelazerd is. En toch is het mogelijk helemaal aan het einde te zeggen: ja, nou ja, het was ergens best wel boeiend. Na de show loopt Doherty met zijn band kalm en goedlachs het backstageterrein op. Aanspreekbaar? Jazeker, letterlijk. Zou dit zo'n show zijn waarvan Pete Doherty volgers zeggen: voor Pete Doherty-begrippen gaat het vandaag best prima met Pete Doherty?