Het voelt als een reünie van een grote vriendengroep, zondag in Trouw. Na een lange zware week komt iedereen weer samen. Mensen zijn blij elkaar te zien, vooral omdat iedereen de moeite heeft genomen zichzelf uit bed te sleuren om langs te komen.

Het is dus een gezellige mix van frisse uitslapers en doortrekkers. Die laatsten worden af en toe even de trap opgeholpen, beveiligers knijpen een oogje dicht als er stiekem een uiltje wordt geknapt. In de bovenzaal zie je een klein verschil in publiek. Een aantal mensen hoopt duidelijk dat Trouw op Zondag echt legendarisch wordt, en wacht daar dus ook letterlijk op, in plaats van het zelf legendarisch te maken. De andere helft krijgt wel precies wat hij wil. Gerd Janson, die al in Club 11 kind aan huis was, draait z’n lome disco waarop je je langzaam uit kan rekken. Tom Trago smeert de heupen met wat sexy house zodat je er weer een avond tegen aan kan. Axel Boman en John Talabot trekken als Talaboman met zo veel mogelijk mooie geluiden en uiteindelijk een almaar durende climax de laatste twijfelaars over de streep, waarna Mano le Tough de hele boel weer platlegt om van de grond af aan z’n hele set op te bouwen. Precies zoals je van al die mannen gewend bent van de andere keren dat ze in Trouw stonden.

Ondertussen is het beneden bij de wc’s een drukte van jewelste. Niet alleen wil iedereen komen buurten bij de sets van o.a. Melon, William Kouam Djoko, Nuno Dos Santos of Olaf Boswijk zelf, ook de frisse valsspelers worden door de doortrekkers even op de hoogte gebracht van wat ze allemaal gemist hebben, in de uren dat ze zonodig moesten slapen.

Club binnen een club
Eerlijk is eerlijk, al het bovenstaande is slechts gebaseerd op flarden en nooit op een set van a tot z. Dikke kans dat de magie er wel degelijk komt, maar je dan gewoon wat geduld moet hebben. Niet zo'n sukkel zijn die telkens na een half uurtje al weer weg loopt en er vervolgens een mening over gaat hebben. Maar voor dat weglopen was een goede reden; De Natte Cel. De échte trouwe honden zijn er al wel eens geweest, maar voor veel mensen was het waarschijnlijk een eerste kennismaking met de vrijwel onbekende derde zaal van Trouw. De plek waar vroegere medewerkers zich konden opfrissen na het drukken van de krant. Geheel betegeld en nauwelijks geventileerd, zodat het al snel een zweetwedstrijd wordt tussen het publiek en het plafond. Vol opstapjes, plateaus, aardedonker en zonder aangekondigde line-up is het verreweg de spannendste zaal in het gebouw. Hier gebeurt het.

Helemaal onaangekondigd is de line-up overigens niet. Omar S heeft namelijk vertraging opgelopen en kan vanwege het volle schema niet meer in de bovenzaal of verdieping spelen. Hij wordt dus in de bonuszaal gestopt. Een schot in de roos. Waar er boven vooral verleidelijke klanken klinken draait de Amerikaan er in de dan nog koele, kurkdroge ruimte niet om heen. Met minimale middelen weet hij de voormalige badkamer binnen no time te laten druipen. Alles glibbert, alles druipt. Basloopjes uit een 909 zoemen door de zaal, vlijmscherpe snares ketsen af op de tegels. Uiteindelijk is het z’n in het midden geplaatste samenwerking met L’Renee die het allemaal samenvat. S.E.X

Buiten de schroeiend hete schijnwerpers die zo nu en dan opvlammen zijn er verder maar twee spotjes en wat rood licht achter de booth die de zaal verlichten. Tussen de kolkende massa door is het soms dus onduidelijk wie er achter de draaitafels staan. En tijdens de b2b set van Sandrien en Carlos Valdes is het zo druk dat alleen de paar mensen die tegen de booth aan staan kunnen zien dat zij het zijn. De twee laten de cel werkelijk non-stop ontploffen met alsmaar doordenderende house. Piepkleine discosamples maken dat het catchy blijft, en geven een behoorlijke Chicago-feel. Dat, gecombineerd met de volle overgave van het publiek, de hitte, de liters zweet en het silhouet van die vogue-ende gast vooraan maken het een kleine trip naar de tijd waarin het allemaal ooit begon.

Na die extravaganza smeekt de ondergrondse club binnen Amsterdam’s grootste underground club om meer van dat. En dan ben je dus precies verkeerd bij Traxx. Binnen een paar platen heeft hij de hele Natte Cel leeggeveegd. Letterlijk, want dankzij de doodenge openingsplaten die hij draait blijft er nog maar een plukje mensen over. Tergend trage bassen die de tegels doen rinkelen in hun voegen, krassende industriële geluiden, spoken word; de sfeer slaat finaal om. Als hij al de hedonistische stijl van z’n voorgangers door probeert te trekken, dan vergroot hij het uit richting Markies de Sade proporties. De schmutzige tegels maken het alleen maar onprettiger. Maar de volhouders worden beloond. Waar het in de rest van Trouw vrijblijvend gezellig is, voelt Traxx een totaal andere sfeer die blijkbaar in de ruimte verstopt zat. Langzaam vervangt hij de horror door een eighties sound.  Opvallend veel poptracks, dansbaar dankzij de stuwende synthesizers, maar altijd met een flinke snik in de stem waar een gevoel van leegte in schuilt. Precies het gevoel wat er na vijf dagen feesten, ongelooflijk veel goede muziek, champagneregens en de daaruit volgende uitputting de overhand begint te krijgen.

Het schijnt nog tot maandagochtend na tienen door te zijn gegaan in Trouw, en wie een lange adem had heeft ongetwijfeld gekregen waarop ze hoopten. Maar in de Natte Cel, waar je op voorhand nauwelijks wist wat je kon verwachten, steeg het ver boven dat alles uit. De laatste ADE-avond van Trouw is legendarisch door die ruimte die door gedoe met vergunningen misschien beter gezien kan worden gezien als  een tweede vestiging. Echt iets voor Trouw, eigenlijk.