Rond de klok van half twaalf komen we binnen en staat Haron achter de decks. De jonge Amsterdammer opent in de grote zaal, anders dan van tevoren aangegeven, en doet dat met een gezonde dosis disco. En vrijwel alleen maar vinyl. De zaal is leeg, als in echt leeg, en het is te hopen dat mensen de weg naar de Tolhuistuin straks gaan vinden. Normaal gesproken is dat met namen als Kyle Hall, FunkinEven en Marcellus Pittman op de flyer vanzelfsprekend, maar er gebeuren wel meer onverklaarbare dingen tijdens ADE. De concurrentie is moordend. Wel is het zonde dat vrijwel niemand de vroege set van Haron hoort, die maar zelden in het openbaar draait. Hij heeft een bijzondere muzieksmaak voor een jonge jongen; wijs en volwassen. Daarbij heeft hij met enkele releases op TAPE al bewezen een prima producer te zijn. Het swingt de pan uit en dat maakt hem tot ideale opwarmer van deze avond. Van Haron gaan we ongetwijfeld nog veel meer horen, daar steken we onze hand voor in het vuur.
ADE14: Kyle Hall en FunkinEven stralen als FunkinEvil tijdens te rustige TAPE avond in Tolhuistuin
Amsterdamse TAPE Records staat garant voor kwaliteit
De concurrentie is moordend tijdens ADE en dat is vanavond duidelijk merkbaar. Het beloftevolle label TAPE Records geeft tijdens de tweede nacht van ADE een feestje in Amsterdam-Noord, maar het duurt lang voordat er bezoekers komen. En echt druk wordt het uiteindelijk helemaal niet in de Tolhuistuin; de tweede zaal blijft zelfs gesloten. Iedereen die wel de moeite heeft genomen om te komen, geniet van nagenoeg privé-sets van de Detroit delegatie van vanavond, bestaande uit Marcellus Pittman en Kyle Hall; die samen met Londenaar FunkinEven als FunkinEvil optreedt. Haron en Mark du Mosch nemen de honneurs namens TAPE met verve waar, in het vanavond maar matig bezochte kleine broertje van Paradiso.
Opwarmen met Haron
Alle kanten op
De vriendelijke Marcellus Pittman, die het over gaat nemen van de beloftevolle TAPE dj, staat te genieten terwijl hij zich klaarmaakt. De donkere Amerikaan lijkt aangestoken met het discovirus van Haron en gaat vrolijk op dezelfde voet verder: veel vocalen en een funky baslijn volgen, meer is er ook niet nodig om mensen te laten bewegen. Als Pittman na tien minuten zijn eerste houseplaat op de slipmat legt, gaan we verder in zomeravondtempo. Met gestripte NY house - op z'n Kerri Chandler's - bouwt hij gestaag verder. Iedereen die binnen komt in het eerste half uur - niet meer dan dertig mensen, danst toch even, omdat de Amerikaan er zelf lekker in zit. Hij is fan van tandenstokers, en heeft gedurende zijn set constant zo'n houtje tussen zijn lippen kleven. Als het om 00.45 uur ietsje drukker wordt, is het tijdelijk gedaan met de makkelijk verteerbare house, en zoekt Pittman de diepte op. Rauwe acid house schalt uit de boxen. Hij flirt met techno. Soms is het even heel donker in de zaal, en houdt de Amerikaan iedereen minutenlang in een greep. Contact zoeken met zijn publiek daar doet Pittman niet aan, niet vandaag. Hij vliegt van disco en NY house, naar rauwe Detroit techno, en weer terug naar disco; zonder dat het onsamenhangend klinkt. Ja, we zijn blij om de beste man, die onderdeel uitmaakt van het legendarische Three Chairs, in ons midden te hebben vanavond.
Tot groot plezier van vrienden Kyle Hall en Funkineven, draait Pittman om twee uur een luchtig einde aan zijn set, en lijken er eindelijk meer dan honderd mensen in de zaal. Beide heren, die dus samen het geprezen FunkinEvil vormen, hebben een blauwe basketbalpet op, en lachen voortdurend met elkaar. Het is alsof ze reclame maken voor een tandpastamerk, zo gezellig ziet het eruit. Jammer is wel dat het erop lijkt dat de andere zaal niet meer open gaat vanavond. Daardoor zien we dj's als Dollkraut en Deniro, waarvoor we stiekem toch een beetje kwamen, niet aan het werk, maar begrijpelijk is de situatie wel. Kyle Hall en FunkinEven hebben samen welgeteld acht minuten nodig om van de Tolhuistuin een dierentuin te maken. De extreem funky track "Juicy Sushi" van Black Cocks - DJ Harvey - komt voorbij en zweept de boel lekker op. Werkelijk iedereen die er staat, geniet van de vrolijke discoklapper. En er is, in tegenstelling tot bijna overal in de stad, veel ruimte om te dansen. Van proppen geblazen is geen sprake aan de Buiksloterweg. FunkinEvil mixt continue razendsnel door, en laat bijna geen track langer dan drie minuten aan staan. Vooral Kyle Hall straalt in de dj-booth uit zijn muziek echt te voelen en beweegt als een stoomtrein, wat aanstekelijk werkt.
Een beetje stoned
De chemie tussen de twee vrienden is de hele set lang duidelijk zichtbaar en muzikaal voelen ze elkaar feilloos aan, ook al zijn de heren - echte wietliefhebbers - een beetje stoned. Of een beetje boel. Opvallend is dat het duo FunkinEvil werkelijk alle kanten opschiet in twee uur tijd, eigenlijk net als voorganger Pittman deed. Ze schakelen van vergeten en up-tempo disco naar rauwe Detroit techno, richting hypnotiserende acid, om vervolgens weer terug te vallen op de vertrouwde roots van house. FunkinEven, die zo ongeveer twee meter lang is, staat na dik een uur draaien even te praten met een vrouw in het publiek, terwijl Kyle Hall de knoppen bedient. Het moet allemaal kunnen. Zijn collega laat horen in zijn eentje ook niet te misstaan, en zet "One" van Seven Davis Jr. in; een zwoele track die het ook goed zou doen in de slaapkamer. Drukker dan nu het geval is op de dansvloer, wordt het vanavond niet meer, maar stiekem vindt iedereen die er wel staat het helemaal niet zo erg dat het niet stampvol is. Nu kan er in relatieve rust - luxe - genoten worden van de steengoede en meeslepende set van FunkinEvil. En van de heerlijke pianosolo in een van de laatste tracks die de heren draaien. FunkinEven, die de klep van zijn pet fier omhoog heeft staan, speelt 'm als een echte muzikant mee in de lucht en straalt daarin plezier uit, maar toch lijkt de zaal alweer ietwat leeg te stromen. Wij snappen er maar weinig van vanavond, die leegte.
Grote toekomst
Als het vrolijke Amerikaans/Engelse duo rond de klok van vier uur klaar is, geven ze het stokje, na de nodige lof in ontvangst te hebben genomen van een paar die-hards vooraan, door aan TAPE's eigen Mark du Mosch. Benny Rodrigues noemde Du Mosch al eens eerder 'de witte Derrick May' en wij kunnen ons daar ook vanavond weer prima in vinden. In een waanzinnig tempo, met soms een acid storm erdoorheen, bestookt hij de ruim honderd man die nog overeind staan. Soms werken de stroboscopen fantastisch mee, en weten bezoekers niet meer waar ze het zoeken moeten. Dat Mark du Mosch muzikant in hart en nieren is, laat hij ook vanavond weer horen. De man die in 1995 begon met het maken van muziek zoekt steeds bijzondere platen uit, en heeft in de loop der jaren dan ook een collectie verzameld om u tegen te zeggen.
Als we Du Mosch stipt om vijf uur met een discoplaat - drijvend op een funky basslijn - het laatste uurtje in horen leiden, blijkt de boel vanavond eerder te eindigen. Vrij abrupt komt er vervroegd een logisch einde aan de muzikaal uitstekende avond. Haron, Marcellus Pittman, Kyle Hall, FunkinEven en Mark Du Mosch hebben allen opnieuw laten zien over smaak te beschikken, en voorzien de te rustige TAPE avond toch nog van de nodige kleur. Onze voorspelling is dat het nu al geprezen label binnen tien jaar groot is, maar dan in zo'n klein hoekje met liefhebbers. TAPE staat namelijk garant voor kwaliteit, en de nieuwe Sampler Series 003, die deze week exclusief bij Rush Hour te verkrijgen is, mag gerust een parel worden genoemd.