Het is best lastig, zo'n EDM-avond, waar ik Revealed Recordings gemakshalve maar onderschaar. Dat zit hem niet alleen in de muziek, maar vooral ook in de wisselwerking met het publiek. Het hangt ergens tussen een avondje house en een popconcert in. Het is echt bedoeld om op te bewegen, maar tegelijk staat iedereen met zijn telefoon in de aanslag naar het podium gericht. Want als er weer iets spectaculairs op het podium gebeurt, moet het wel op de foto. En als de dj in zijn handen klapt, dan moet dat wel meegedaan worden. Echt non-stop gedanst wordt er dus niet, en over het algemeen ook niet echt met elkaar.
ADE14: Hardwell neemt zijn jongens mee op sleeptouw
Maar laat wel zien zelf de baas te zijn
In de wandelgangen wordt al gezegd dat Hardwell zijn nummer 1 positie in de DJ Top 100 dit jaar weer veilig heeft gesteld. Goed nieuws voor hem, want die lijst heeft een behoorlijke invloed op gages en boekingen. Om het alvast te vieren, trekt hij nogal wat uit de kast vanavond in de Heineken Music Hall. LED-schermen, CO2-kanonnen, confetti-kanonnen, vuurwerk, vlammenwerpers, nogal wat gastoptredens en een uitgebreid voor- en naprogramma. Zo'n #1 notering krijg je natuurlijk niet voor niets.
Bij Sick Individuals en Kill The Buzz merk je dat niet alleen de vorm van de shows vanavond het nonstop dansen in de weg staat, maar ook de muziek zelf. Ek nummer lijkt te zijn gemaakt voor mensen met een korte spanningsboog. Niet langer dan zestien maten wordt er uitgetrokken voor een thema, beat of break. Zonde, want in bijna elk nummer zit wel een sterke melodie of een aanstekelijke kickdrum. Er wordt alleen nooit echt de tijd genomen om die melodie of dat ritme eens door te laten lopen zodat er echt iets kan ontstaan in de zaal. En dus dansen de mensen telkens maximaal twintig seconden de benen onder hun lijf vandaan, om vervolgens weer even de oren te spitsen om te horen wat er nu weer gebeurt. Om dan zodra het duidelijk is weer twintig seconden als een malle te gaan. En dat opnieuw, en opnieuw. Ook opvallend is dat het publiek blijkt te smachten om meezinghits, en dan niet alleen uit het genre. Remixes van Red Hot Chilli Peppers' "Other Side" of Nirvana's "Smell's Like Teen Spirit" worden uit volle borst mee gezongen, alsof het om een karaoke-contest gaat. Ondertussen kruipt de tijd werkelijk voorbij. Doordat er per drie minuten zo veel kanten op gegaan wordt, lijkt het alsof je veel meer tracks hoort dan er daadwerkelijk worden opgediend. Vier tracks blijken er uiteindelijk telkens maar één te zijn, en dus duren beide sets voor het gevoel vier keer te lang. En doordat er vrij weinig dynamiek of ruimte in de producties zit, raak je er ook nogal snel van verzadigd.
De laatste opwarmer voordat de grote labelbaas zelf aan de beurt is blijkt uiteindelijk veruit de beste van het voorprogramma. Dat komt niet alleen omdat Dannic qua visuals en lichtshow ook mer de ruimte krijgt, maar omdat hij ietsjes meer de tijd neemt in zijn tracks, alweer die Chili Peppers remix (of is het toch een andere?) erin gooit om de kracht van herhaling uit te buiten, veel boeiendere baslijnen er onder gooit en uiteindelijk zelfs de zangers van Shermanology het podium op haalt. Dat die de eerste noten niet halen maakt uiteindelijk niet uit. Het duo zorgt net voor die vonken die zorgen dat de steeds voller wordende Heineken Music Hall langzaam écht op temperatuur begint te komen. Precies wat nodig is.
Waar het hele voorprogramma naadloos op elkaar aansloot, laat Hardwell even op zich wachten. Een tijd lang is het pikkedonker en stil, waardoor de bombastische introductie visuals net wat meer impact krijgen. Vuurwerk zorgt voor de rest. Al snel wordt duidelijk dat de man uit Breda met kop en schouders boven de rest van de avond uitsteekt. Niet alleen heeft hij de mooiste vuurwerk en lichtshow voor zichzelf bewaard, hij vult ook moeiteloos anderhalf uur, en komt er mee weg dat hij zo nu en dan tussen nummers het even stil legt om een verhaal te houden. Eerst in het Engels, en uit eindelijk - "fuck it", gewoon de hele show in het Nederlands. Het voelt allemaal net wat minder hapsnap als bij zijn collega's. Er wordt de tijd genomen voor nummers, de balans tussen rammen en meezingen is beter, en hij heeft voor het laatste half uur een lading gastmuzikanten opgetrommeld.
Door die gastvocalisten wordt het allemaal net wat losser. Fatman Scoop doet een nieuwe Hardwell track, maar vooral zijn eigen "Be Faithfull" is een welkome afwisseling tussen alle drops en overstuurde synthesizers. Ietwat overbodig is de bijdrage van Harrison. "De single die ik met hem aan het maken ben is nog niet af, maar ik heb hem alsnog speciaal ingevlogen!" Waarvoor dan? Om David Guetta's "Aint No Party Without Me" te zingen. Iemand invliegen om andermans nummer te zingen tijdens een dj-set; de artiestenvariant van champagne van het balkon af spuiten.
Het uiteindelijke hoogtepunt heeft Hardwell met al zijn ervaring uiteraard bewaard voor het eind. "De beste hardstyle dj van de wereld" komt het laatste kwartier langs voor een B2B-sessie, zoals de ster van de avond het zelf noemt. B2B voor een kwartier voelt al wat zinloos, maar het betekent vervolgens ook dat Headhunterz daarvan de eerste vijf minuten alleen maar op de decks staat te springen met een microfoon in zijn hand, om uiteindelijk zijn Spaceman-remix aan te zetten. Maar los van hoe het optreden van Headhunterz nou genoemd moet worden, het voegt uiteindelijk wel wat toe. Met het panische geram dat op de zaal wordt losgelaten, lijkt er eindelijk echt iets los te komen bij het publiek.