Na het derde, sterke nummer "Lights On" is alles vergeven en vergeten. Misschien hoort het uitdagen van het publiek ook wel een beetje bij een spannende act als deze. Al snel wordt duidelijk hoe perfectionistisch deze band rondom Twigs is. Drie mannen, met waarschijnlijk een slagwerk achtergrond, vormen een driehoek om de zangeres heen en spelen elke muzieknoot live in op samplepads.  

Cooper gaat van diepe, melodieuze techo, naar ambient jazzy met fragmentarisch modern klassiek, met soms het meeslepende gevoel van bijvoorbeeld Radiohead en dan weer de verknipte elektronica van Aphex Twin of Squarepusher. De meest bevreemdende geluiden komen voorbij, een shredder, een paal klinkt alsof je een vliegtuigtoilet doortrekt en knettert dan weer dusdanig dat we kortsluiting vermoeden. De kleine Brit trekt, uiterlijk onbewogen, vele registers open en je gaat daardoor steeds dieper in een sublieme set.

De Amsterdamse poptempel is vanavond een prima decor voor de set van Mulero, die soms alle handen de lucht in krijgt en op meer dan twee handen wordt gedragen door zijn fans. De Spanjaard lijkt soms wel een goederentrein op dikke tracktorbanden en aan remmen, doet hij niet.

Dan is het de beurt aan de grote man uit Chicago. Ron Trent trapt rond drie uur ’s nachts af en ook nú draait hij weer tijdloos. In tegenstelling tot Hunee & Antal niet met vinyl, maar desondanks laat hij zien dat hij nog steeds de terechte eindbaas van de avond is.  

Of in het laatste nummer van de reguliere set, waar Schwarz een nauwelijks dansbaar ritme door middel van een stampende vierkwartsmaat opeens omtovert in een stiekeme clubbanger en je de andere twee muzikanten zichtbaar ziet genieten van het gevoel dat zo'n house nummer kan opwekken. Je ziet de grijze jazzcats in het publiek schrikken, en voelt de Innervissions-fans bijna opspringen.