Ze waren veelbesproken, die columns van Couvreur. Vooral die over NRC. Zeker toen Rolinde Hoorntje - een van de beschimpten in het stuk - de handschoen opnam en Couvreur van stevige repliek diende. Eelco Couvreurs belangrijkste kritiekpunt: mensen zeggen en schrijven maar wat, vooral als ze de muziek zelf proberen te omschrijven. Gemakzucht regeert. Hij maakte zijn punt door de tien grootste brandhaarden op aarde (als in: echte conflicten) te omschrijven zoals NRC volgens hem over dance schrijft: 

 

Klassieke burgeroorlog. Pionier en aanjager is Bashar al-Assad, de levende legende die precies op de juiste momenten lekker gaat met onorthodoxe wapens.  

 

Of de zon nou schijnt of niet, het etnisch geweld in Zuid-Sudan stelt nooit teleur. De Murle en de Lou Nuer stammen stuwen elkaar al jaren naar grote hoogten omdat ze ruzie maken over een paar koeien. Typisch Afrikaans, lekker back to basic.  

 

Tijdloos conflict dat niet drijft op hypes maar favoriet is bij mannen met een lange adem. Controverse die rustige momenten afwisselt met broeierige marathonsessies.

 

Relatief nieuw conflict ontstaan uit de post-Sovjetcrisis.

 

Obscuur conflict. Toch woedt er al jaren een sluimerend gevecht tussen de Indonesische regering en inheemse stammen op West-Papua. Nederlandse kolonisten zijn altijd een grote inspiratiebron voor de Indonesische regering geweest.

 

O nee.

 

Koerdische separatisten zorgen regelmatig voor vuurwerk in West-Iran. De leiders zijn Simko Shikak, Jafar Sultan en Hama Rashid. Deze oorlogsveteranen brengen ieder hun eigen favoriete wapengerei naar het slagveld. Van de klassieke Kalashnikovs, tot de moderne Igla-raket.

 

De post-Marxistische rebellengroep EPP zorgt altijd voor verrassingen. Ze hebben lak aan bestaande conventies en maken geregeld Braziliaanse uitstapjes. Pure magie.

 

De gruizige chaos in Libanon is ontstaan door een interessante mix van overgewaaid geweld uit Syrië en lokale onrusten. Clash van stijlen.  

 

Conflict voor fijnproevers. De rebbelengroep FARC ligt sinds midden jaren zestig in de clinch met de Colombiaanse regering. Enorme ver-van-je-bed show, maar echte liefhebbers vinden hier zeker iets van hun gading.

 

Objectieve muziekjournalistiek bestaat niet
Genadeloos en razend grappig, maar vanmiddag bijt Eelco Courvreur niet echt door. Naast hem zit helaas niet Rolinde Hoorntje, maar wel Mark van Bergen (Eindhovens dagblad en Pop Media Prijs winnaar voor zijn boek over 25 jaar dance), Perre van der Brink (Vice/Noisey/Thump) en dus Atze de Vrieze van 3voor12 alias ikzelf. Misschien niet direct zijn grootste vijanden, geeft Couvreur toe, maar los daarvan kiest hij opvallend genoeg ook voor nuancering van zijn columns. Hij is zelf ook zeker niet foutloos, dekt hij zich in, hij schiet soms een beetje uit de bocht met zijn columns, zoekt nog naar de juiste toon. En waar het harde journalistiek keuzes betreft, verschuilt hij zich opvallend genoeg achter het feit dat smaak best een doorslaggevende rol mag spelen in de profilering van een medium. Objectieve muziekjournalistiek bestaat immers niet. Dat mag hij natuurlijk vinden, het verklaart wel direct waarom DJ Broadcast onder zijn hoofdredacteurschap zichzelf meer in de niche heeft teruggetrokken. Couvreur zal stellen: beter geworden op zijn eigen terrein, in een kleiner hoekje.

 

Jammer dat hij niet doorpakt, want Courvreur heeft best een punt. Dance journalistiek in Nederland is lang niet altijd goed. Bij de kranten zijn het vaak de allround muziekjournalisten die het er een beetje bij doen, 'omdat ze er niet omheen kunnen'. Dat gaat met professionele mensen vaak goed, maar een slippertje is al snel gemaakt. Om nog maar te zwijgen over het feit dat kranten steeds minder ruimte reserveren voor popmuziek, waardoor het moeilijk is echt de diepte in te gaan. Andere media hebben vaak moeite goede dancekenners te vinden. Gaat het over de grote namen, dan gaat het al heel snel over de Dj Mag top 100, over wie de beste en grootste is, over de enorme successen overzees, en eigenlijk nergens anders over. Zie de sterrenparade gisteravond bij Humberto Tan, zie een buitengewoon laffe NTR College Tour met Afrojack. De interviews in bladen als DJ Mag en EDM Clublife zijn over het algemeen niet al te spannend. Ze maken bovendien vaak gebruik van de door Couvreur verfoeide PR machine. Maar, dat beseft hij ook, zelfs DJ Broadcast ontkomt er niet aan die machine te voeden. "Het liefst zou ik iedere dag een longread plaatsen, maar daar hebben we de mankracht en het geld niet voor. Ik zou die festival aankondigingen helemaal links willen laten liggen, maar feit is dat ze een halfuur werk kosten en ontzettend goed worden gelezen."

 

Fantasieloze persmachine
Interessant hier is de aanwezigheid van Perre van der Brink van Vice. Met name hun site Noisey is de afgelopen jaren met veel bombarie opgerukt. Met een naam en geld vanuit het buitenland weet Noisey behoorlijk straffe producties neer te zetten. Een boeiende Vice-productie is de uitstekende serie My Son The DJ, waarin dj's ons voorstellen aan hun ouders. Het leverde aandoenlijke en originele portretten op van onder andere Joost van Bellen en Cinnaman. Interessant daaraan is dat een dergelijk item volledig gesponsord is door Jagermeister, het drankmerk. Is dat erg, luidt de vraag vanzelfsprekend? Ik ben geneigd te zeggen: nee. Een serie als deze behoort tot de meer boeiende journalistieke producties, gesponsord of niet. Het onttrekt zich aan de fantasieloze persmachine die de industrie dicteert, het is grappig, en je leert er nog wat van ook. Vaak ook kiest Noisey voor een andere strategie: de vervelende buitenstaander, die onomwonden zegt wat ie ervan vindt, ook als het onderwerp daar helemaal niet vrolijk van wordt. Een beetje etterig, soms flauw en zeker niet altijd goed, maar in elk geval haaks niet slaafs.

 

Wat dan wel weer opvalt is dat ook Perre van der Brink in het panel over journalistiek zijn tanden niet wil laten zien. Op Facebook prikkelt Noisey met de tagline: het enige muziekplatform dat niet saai is. Maar afgeven op de rest, dat wil de Vice-man hier niet. Hij leest ook graag DJ Broadcast en 3voor12, leuke stukken. Leuke stukken? Man, vermorzel de concurrentie! Al dat serieuze gedoe, dat vinden jullie niks! Kom op met die grote bek. Jullie hebben de toon, jullie hebben de originele filmpjes, jullie durven belachelijke vragen te stellen aan serieuze artiesten. Terwijl een verdieping lager Eelko van Kooten van Spinnin' zit te oreren waarom zijn label het belangrijkste dance platform ter wereld is, zitten de journalisten hier een beetje bescheiden te doen. Beklaagt Mark van Bergen zich nu echt dat de provincie er in de randstedelijke pers bekaaid afkomt? De dance entrepreneurs in Brabant hebben zich daar nooit wat van aangetrokken, en terecht natuurlijk.

 

Meedoen met de grote jongens
In een interview met Eelco Couvreur onlangs op DJ Broadcast zegt Duncan Stutterheim iets interessants. Hij zegt: "Wij stonden bij Electric Daisy Carnaval (gigantisch Amerikaans festival red.) en de dj’s werden met helikopters ingevlogen, terwijl wij in een bus werden gepropt en vier uur lang in de file stonden. Armin van Buuren popte ondertussen nog een Mentos. Toen heb ik besloten dat ik mee wilde gaan doen met de grote jongens." Nu hoeven wij journalisten natuurlijk niet de illusie te hebben ooit een eigen vliegtuig te hebben, maar iets van de bravoure en het groot-denken van de grote, volwassen dancewereld kunnen we wel gebruiken. Op naar de werkelijk onderscheidende dance stukken.