Naast al die adjectieven hierboven mag The Acid ook nog wel als ‘mysterieus’ omschreven worden. De eerste titelloze EP van het drietal kwam vorig jaar uit, maar verder wisten we toen eigenlijk niets van de band, met onvermijdelijke speculaties op internet tot gevolg. “We wilden de muziek voor zich laten spreken”, zei The Acid daar later over. Inmiddels is wel bekend wie er achter de EP zaten: het zijn de folky singer/songwriter Ry Cuming en producers Steve Nalepa en Adam Freeland. Waar kennen we Cuming nog meer van? Samen met Frank Wiedemann tourde hij als Howling (eveneens gisteren te zien op Pitch), solo treedt hij op als Ry X. Nu heeft hij met Nalepa en Freeland dus een album uit, en wat voor een. Samen maken Nalepa, Freeland en Cuming muziek die - net als henzelf - bepaald mysterieus genoemd kan worden: breekbare zang, duistere sfeer en onnoemlijk veel kleine, melodische details.

Mysterieus indeed, maar is The Acid ook oorspronkelijk te noemen? Eigenlijk hebben we het allemaal wel zo’n beetje gehoord, sinds de populariteit van acts als The XX en James Blake. Van die slepend langzame tracks met ongekend diepe bassen, kurkdroge beats, dromerige hoge zang en een dosis minimalisme waar Yves Klein vous tegen zou zeggen. Wat valt daar nog aan toe te voegen? Nou, toch nog wel het een en ander, zo blijkt tijdens het luisteren van Liminal. Het is een van de spannendste platen die we in dit genre hoorden: abstract, fragiel en ruimtelijk, maar met zo nu en dan ook een uitbarsting die de luisteraar weer wet beide benen op de grond zet. Zoveel dynamiek kende dit genre nog niet, dat is zeker.

Zo’n track als Tumbling Light bijvoorbeeld: twee minuten lang dromerige ambient met kille triangel-achtige tonen. Toch hoor je langzaam al waar het heen gaat: daar komt weer zo’n zware drone die het nummer pas halverwege op gang laat komen. Even later zijn er die kale beats en ijle James Blake-zang weer. Fraaie hallucinatiemuziek, maar dat is niet het enige pad dat The Acid verkent op Liminal. Zo zijn er wel degelijk radiovriendelijker down-to-earth tunes als Fame, de single Animal en het slicke, groovy en wat snellere Ghost. I wanna know/touch/feel ya, Ghost/ My Mona Lisa, Ghost, bezingt Cuming zijn (ongespecificeerde) obsessies deze keer met lagere stem in de coupletten. Het nummer waarbij hij dat trouwens het meest expliciet doet is het spookachtige Creeper. I wanna love you like a creeper knows, zingt hij roofzuchtig over beats zo schel als mitrailleurschoten.

Op een nummer als Ra of Basis Instinct is het dan weer Cumings folky akoestische gitaar die dragend is, waardoor de tracks bijna klinken alsof ze door een obscuur alter ego van Fink gemaakt zijn. Maar ook hier zijn de scheurende synths nooit ver weg, en bouwt de muziek langzaam op naar een onvermijdelijke noise-explosie. Check ook die fraaie en zeer bijpassende clip die Ry X samen met Dugan O’ Neal voor laatstgenoemde track maakte. De Bon Iver-invloeden zijn het duidelijkst te horen in de trage ambient van Red, waar een track als Clean weer klinkt alsof Thom Yorke hem ingezongen heeft op een ehm… nou ja, niet zo ‘clean’ moment. Het meest dichtbij blijft evenwel steeds James Blake, luister bijvoorbeeld ook eens naar die pianoklanken van Veda.

Maar, hoewel er momenteel natuurlijk veel gebeurt aan de minimalistischer kant van het elektronische muziekspectrum en de invloeden van The Acid op elk moment van de plaat overduidelijk te horen zijn, voelt Liminal geenszins als een plaat die mosterd na de maaltijd is. De band zoekt in bijna elk nummer het randje op en levert zodoende een album af dat de spanning gedurende een klein uur geen moment loslaat. Luisteren dus die hap, en prijs je gelukkig dat de zon zich dit weekend niet laat zien. Want daar passen al die troebele waanvoorstellingen van Ry Cuming voor geen meter bij.

Liminal van The Acid is uit op Infectious/PIAS en tijdelijk op de Luisterpaal te beluisteren.