Het Engelse kwartet Temples creëert al ruim een jaar een gestaag groeiende hype om zich heen. In eigen land werd de band al warm omarmd door beroepscynicus Noel Gallagher, die Temples de beste nieuwe band van het moment noemde. Afgelopen zomer mochten de Britten dit bewijzen tijdens het verjaardagsfeestje van The Rolling Stones in Hyde Park. In Nederland speelden de Engelsen al op London Calling, Best Kept Secret, Eurosonic en Hit The City. Niet slecht voor een band die met slechts een handjevol losse nummers bloggers wereldwijd deed watertanden.

De hype begon eind 2012 met het opwindende Shelter Song. Die eerste single is bijkans het perfecte psychedelica revivalnummer. Opgebouwd rond de gortdroge drumklappen van Sam Thoms en bedwelmende zang van James Bagshaw ontaardt het nummer in een über-aanstekelijk liedje dat netjes binnen de vier minuten valt. Dat Shelter Song geen ‘lucky shot’ was bewijzen de kruimels die Temples het afgelopen jaar uitdeelde. Ook Colours To Life en Keep in The Dark zijn verslavende, goed te behapstukken, psychedelicakrakers. De drie singles zijn stuk voor stuk opgenomen op de debuutplaat. Mede hierdoor is de inhoud van Sun Structures, en dat is een genot en dus geen diskwalificatie, weinig verrassend.

Mag Temples überhaupt verrassend genoemd worden dan? We hebben hier inderdaad opnieuw te maken met een groep die vol enthousiasme tot nieuwe vaandeldragers van de psychedelicascene uitgeroepen mag worden. Om de ‘namedropping’ maar gehad te hebben; Sun Structures refereert inderdaad aan het psychedelische werk van The Beatles en recente vaandeldragers als Foxygen, Morgan Delt en Jacco Gardner. Misschien is Temples dan nog wel het meest trouw aan de wortels van het genre. Zowel artwork, videoclips en podiumpresentatie zijn overgoten met een dikke, ironieloze flower-saus. Die sixtiesreferentie drijft, dankzij titels als Sand Dance, The Golden Throne en Colours to Life, al boven na een vluchtige blik op de twaalf nummers tellende tracklist.

Het is de combinatie tussen bedwelmende psychedelica en aanstekelijke melodieën die Sun Structures zo interessant maakt. De liedjes zijn soms sexy en loom en dan weer euforisch en jubelend vrolijk. Het cement van de plaat bestaat uit de regelmatige terugkerende groove en de ‘losjes’ aandoende drumpartijen van Thoms. Dit komt goed samen in de titeltrack, die direct Tame Impala’s Elephant in herinnering roept. Het is een van de nummers die in eerste instantie licht verdoven en dankzij de plotselinge break in het refrein een aanstekelijke draai maken. Andere hoogtepunten zijn het stampende Keep In The Dark en het dansbare The Guesser. Als de melodieuze vindingrijkheid verder weg is, en de nummers het slechts van de groove moeten hebben wordt Temples een stuk saaier. De latere nummers Test of Time en Sand Dance had de plaat wat dat betreft best kunnen missen. In de mooie afsluiter Fragment’s Light laat Thoms zijn drumkit voor wat het is, waardoor de laatste minuten van Sun Structures worden gevuld met een mooi, meerstemmig en akoestisch liedje.

Ja Temples tapt heel nadrukkelijk uit het bodemloze psychedelicavat. Maar we moeten maar eens stoppen met het conservatieve terugblikken. Temples mag geschaard worden tussen een grote groep hedendaagse revivalbands. En dat maakt het genre net zo goed van nu als van toen. Doordat de Engelsen aanstekelijke liedjes weten te creëren die je tegelijkertijd in een roes sussen is Sun Structures een verslavende langspeler geworden. Want ook als je niet verzot bent op (hedendaagse) psychedelica moét je Sun Structures aan minimaal een luisterbeurt onderwerpen.

Sun Structures is uit op PIAS en nu te beluisteren op de Luisterpaal.