De Foo Fighters pakken het opnemen van een album graag anders aan. Hoewel zij in iedere studio terecht kunnen, namen zij het vorige album Wasting Light op in de garage van frontman Dave Grohl, analoog op band. Na de tour van Wasting Light nam de band een break. De focus kwam op zijprojecten te liggen, de Foo Fighters waren toe aan iets nieuws. Voor Dave Grohl was dat de documentaire over Sound City Studio in Los Angeles: de studio waar onder meer Nirvana’s Nevermind is opgenomen. In de film neemt Grohl je mee naar waar het voor hem allemaal begon. Het is een ode aan een legendarische studio die door de digitalisering in de muziekindustrie failliet is gegaan. Het is ook een inkijk in zijn eigen muzikale roots, en daarop borduurt Sonic Highways voort. “Dit project begon toen we Sound City hadden afgerond. Ik dacht, in plaats van weer een studio in te duiken om een nieuwe plaat op te nemen, kunnen we ook door het land reizen en een album maken waar ieder nummer in een andere studio is opgenomen”, zegt Dave Grohl in een interview met 3voor12.  

 Sonic Highways wordt vergezeld door een documentaireserie op HBO. In acht afleveringen reist de band door Amerika en iedere aflevering strijken Grohl en consorten neer in een nieuwe stad. Daar nemen zij in een week tijd een nieuw nummer op in een iconische studio, maar ook de muzikale geschiedenis van de stad wordt blootgelegd. Hiervoor worden producers, lokale beroemdheden en wereldsterren geïnterviewd. Aan het einde van de aflevering wordt het nummer gespeeld, de songteksten zijn uit de interviews gefilterd. In de teksten hoor je dus de betreffende stad terug, maar de muzikale invloeden worden grotendeels achterwege gelaten. Het is een strakke rockplaat, precies wat je van de Foo Fighters gewend bent met catchy riffs en de schreeuw van Grohl. De productie van het album is in handen van producer Butch Vig, die ook Wasting Light produceerde.

Sonic Highways opent met Something From Nothing, opgenomen in Steve Albini’s Electrical Audio studio. De aflevering etaleert de muzikale geschiedenis van Chicago, muzikale invloeden van de blues van Muddy Waters en Buddy Guy komen terug maar ook de rock van Cheap Trick. Gitarist Rick Nielsen speelt in het nummer zelfs mee. “I threw it all away because I had to be what never was,” klinkt de klassieke schreeuw van Grohl. Het gaat over geïnspireerd raken en zelf iets nieuws beginnen.

De tweede aflevering gaat over Washington DC, de DC hardcore punk scene staat centraal. “And then I saw her: shaved head, bondage pins, torn Anti-Pasti t-shirt. She was a fucking superhero.” Dave Grohl beschrijft zijn nichtje Tracy tijdens zijn keynote speech op SXSW in 2013. Het is de eerste keer dat hij haar zag toen zij punker was geworden. Het was het startschot voor zijn muzikale zoektocht en de aanjager van zijn punkhistorie. The Feast And The Famine is opgenomen in de Inner Ear studio van Don Zientera, die onder meer de Bad Brains opnam. Het is een puntige rocktrack, het stevigste nummer op Sonic Highways.

Daarna gaat het een tandje zachter. Voor Congregation trok de band naar Southern Ground Studio’s in Nashville, waar country de scepter zwaait. Zac Brown is de eigenaar van deze studio, en neemt op Congregation de gastsolo voor zijn rekening. Een kleine country gitaarlijn is terug te vinden in het nummer en net als op de rest van Sonic Highways zijn de lyrics doorspekt met referenties. “They’re singing like a bluebird in the round,” zingt Grohl. Bluebird Café is een plek waar veel countryartiesten zich hebben bewezen en ‘The Round’ refereert naar sessies in datzelfde café. Singer-songwriters zitten daarbij in een kringetje, spelen voor elkaar en vertellen verhalen.

Het album heeft alles wat je van een Foo Fighters plaat verwacht. Stadionrock op In The Clear (inclusief ‘Wohhoo’ meezingrefreintje), Subterranean is een ballad en de eerder genoemde nummers rocken wat harder. Sonic Highways is een ambitieus project, waarvan de documentaireserie een heel mooi beeld schetst van de muzikale ontwikkeling van de Amerikaanse steden. Dit is op referenties in de teksten na alleen weinig op de plaat terug te horen en die referenties lijken soms wat geforceerd. De Foo Fighters maakten Sonic Highways om eens op een andere manier te werk te gaan maar de plaat klinkt niet vernieuwend. Afsluiter I Am A River heeft bijvoorbeeld een vergelijkbare opbouw als End Over End, de slottrack van In Your Honor uit 2005. Na de uitgebreide muzikale ontdekkingstocht van de Sonic Highways serie was het tof geweest om ook meer van die invloeden in de muziek terug te horen. Dat gezegd hebbende, het album klinkt gewoon als Foo Fighters en dat is altijd goed nieuws.