Wie een beetje in de Nederlandse clipmakers thuis is, is David Douglas vast al eens tegen gekomen. Hij maakte enkele video’s voor Blaudzun, John Coffey en zelfs voor (hoe is het eigenlijk met?) Daniel Bedingfield. Daarnaast maakte hij een video-installatie, droeg een steentje bij aan enkele tv-documentaires, tourt hij dit najaar mee met de Popronde en bracht in 2012 een goed gevulde debuut-EP uit, die hij ook al opdroeg aan zijn 18e eeuwse plantenvriend. Als je die EP hoort, is zijn album een logische voortzetting. Een tikje minder lomp, een stuk minder donker en met veel meer details. Een goed voorbeeld van die details is het nummer Chenab River, dat begint met het stemmen van een orkest, waar vervolgens langzaam een stuiterende melodie uit voorkomt. Eerst nog wat twijfelend, maar zodra het stemmen klaar is vol overtuiging. Of de afsluiter, tevens titeltrack, waar precies op het moment dat je bedenkt dat het nog wel eens een euforische einde kan worden een trompet inzet en ver, heel ver op de achtergrond een zanger lijkt uit te halen.
Hoewel de maan een grote rol speelt op het album, kijk alleen al naar de tracktitels, is het allemaal een stuk warmer en luchtiger dan je in eerste instantie zou verwachten. En vooral dat laatste is nogal een prestatie. Want er gebeurt een hoop. Vocals komen net zo makkelijk als ze gaan, synths die constant binnen lijken te druppelen, percussie-samples vliegen je om de oren, en een broeierig zoemende bas gaat een volgende track net zo makkelijk richting dreigende disco en raakt zelfs soms even hiphop aan. Zoals vaak met een dergelijk divers album schieten je bij beluisteren nogal wat namen te binnen. Bibio, Röyksopp, Boards of Canada, en uiteindelijk blijkt Douglas met White Heat Blood ook een goede Modeselektor in huis te hebben, en blijkt Blaudzun prima een Thom Yorke te kunnen pullen.
Maar hoeveel vergelijkingen er ook zijn te maken, over de hele linie doen de samples, het gebruik van vocals, en constant afwisselen van warme elektronica met organisch of akoestisch aandoende samples vooral denken aan de generatie elektronische artiesten uit Göteborg, waarvan Air France ooit het boegbeeld van was. Waar die Zweden perfect het ontluikende enthousiasme dat bij de eerste lentedagen hoort weten te vangen, krijgt David Douglass het voor elkaar om de overgang van dag en nacht tijdens bloedhete zomerdagen een geluid te geven. Een soundtrack voor zonsondergang, een aanmoediging de nacht in te duiken en de zonsopkomst te halen.
3voor12 bespreekt Award-genomineerde: David Douglas
Luchtig ondanks drukte en zomers ondanks maanreferenties
Hoe Brits David Douglas ook klinkt, Moon Observations is toch echt het debuutalbum van een Utrechtse producer vol lome elektronica. Er zit overigens wel een klein Brits randje aan; het album is beïnvloed door Douglas' Schotse naamgenoot uit de 18e eeuw, een wetenschapper die door Amerika trok om nieuwe plantensoorten te ontdekken en tegelijk in zijn dagboek de maan omschreef. De realisatie dat er al duizenden jaren ’s nachts naar boven wordt gekeken, vormde voor Douglas de rode draad voor het album. Een mooi verhaal, maar het album klinkt vooral als de soundtrack voor bloedhete zomeravonden met een langzaam zakkende zon. Die zonsondergang op de voorkant staat er dus niet voor niets.
Moon Observations is verschenen op Atomnation.