Naast het glaasje vers-geperste sinaasappelsap van Faberyayo ligt een boek: Catcher In The Rye van JD Salinger. Het is geen koffietafelgeval, hij is het echt aan het lezen. Net als een boek met korte verhalen uit de Amerikaanse literatuur voor 1950. "Er staat alleen maar vette shit in", verklaart Yayo tegen zijn groepsgenoten. "Fitzgerald, Hemingway, al die niggers." Dat hadden we vroeger natuurlijk nooit gedacht, maar inmiddels weten we allang dat achter het kwartet veel meer schuilt dan een stelletje clowns met gekke tracks. Drie jaar geleden verklaarde de groep zich zelfs 'volwassen en beleefd', maar album nummer vier is weer een speeltuin van slimme woordgrapjes, onderbroekenlol en opvallend veel nare streken.

De eerste single van het album - De Formule - eindigt met twee minuten lang sirenes, waarbij de radio-samenstellers zich de haren uit het hoofd getrokken hebben. Wiens idee was dat?
Willie Wartaal: "Bas Bron. Ik draai nog wel eens in de Chicago Social Club. Op een avond kwam Bas Bron met die track aan. Hij liet hem horen, ik testte. Dope man, zei ik, dope. Toen kwam het einde, en mijn hoofd ontplofte. Hij vroeg: 'Is het too much?' Ik zei: neeeeeeee, dit is master. Ik heb hem meteen opgezet. En het werkt niet alleen in de club of op een festival, maar ook met je niggers in de auto."
Faberyayo: "Het is gewoon niet de soundtrack van dinsdagmiddag bij het kopieerapparaat."

Zegt het label dan: zullen we een edit maken? Een clean cut na drie minuten?
Willie Wartaal: "Dat zeggen ze altijd, maar gelukkig zegt Bas Bron dan altijd meteen nee. Of: er kunnen vier maten van het intro af."
Bas Bron: "Ik vind: als je het einde nooit gehoord hebt, is de rest van het nummer niet zo spannend."

Wie is dat irritante mannetje in Gekke Boys? Klinkt als een fan aan de deur van de studio die je het liefst zo snel mogelijk wel wilt hebben.
Willie Wartaal: "Het zijn er drie: Humphrey, Dimpa & $uiv€er. Die laatste is de weed carrier, die hoor je verder nooit. Ik weet eerlijk gezegd ook niet waar Bas ze vandaan heeft."
Bas Bron: "Het zijn de buren. Ik ken ze eigenlijk ook niet zo goed. Ik zit al een tijd in dezelfde buurt. Je gaat wel eens een broodje halen, en op een gegeven moment weten mensen wel waar het gebeurt."
Faberyayo: "Ze wilden de hele tijd zelf rappen. Op een gegeven moment gingen we even de deur uit, kwamen we terug en zien we die gasten uit het opnamegedeelte komen. Ok, waarom? Maar die intro was gewoon heel grappig, Bas heeft daar een track omheen gebouwd."

Willie, een van de meest vervelende dingen is dat jij steeds begint over hoe je met mijn moeder naar bed wilt. Op Great Wide Open deed je dat met groot plezier: "Ik zit met mijn pik in de kut van je moeder", met al die kindjes op de schouders van hun ouders. Wat is dat voor rare obsessie?
Willie Wartaal: "Laatst zei iemand tegen me: mijn moeder zou jou ook wel wiepen. Ik heb ook wel eens gehoord: mijn moeder zegt dat je haar type niet bent. Ik vind dat leuk, maar het meest hoop ik nog dat iemand er echt aanstoot aan neemt."

De tweede helft van de plaat is echt onaardig tegen alles en iedereen, met tracks als Psychantisch, Issook en Benden. Het ging echt even goed mis met jullie, hadden jullie dat zelf wel door?
Bas Bron: "Ik hoorde pas dat het niet zo'n vrolijke plaat was toen hij al af was. De sfeer was helemaal niet slecht."
Faberyayo: "Ik vind dat je alle facetten van de emotie moet kunnen inzetten. Niemand is altijd blij. Blijdschap is een kortstondige emotie."
Willie Wartaal: "Blijdschap is crack, een shot van vijf minuten, en daarna maak je je weer ergens zorgen over."
Vjeze Fur: "We houden van het slechtgaan. Zonder slechtgaan kun je niet goed gaan."
Faberyayo: "We hadden op een gegeven moment een beat die nog blijer was dan Sterrenstof, maar toen we ermee aan de slag gingen, kwam er alleen maar narigheid uit."

Benden is ook qua beat een donkere track, die doet denken aan de rauwe nieuwe Amerikaanse straathiphop waar vooral jij vaak enthousiast over bent, Pepijn. Wat zoek je in je favoriete rappers?
Faberyayo: "Trends komen sowieso uit Amerika, er is altijd wat gaande op undergroundniveau. Een van mijn favoriete rappers - Gucci Mane - maakt heftige drugs-apathische muziek, dat hoor je nergens anders. We waren laatst een paar tracks van Trap God 2 en Trap House 3 aan het luisteren in de auto, die klinken alsof je aan het gieren bent van de xtc. Niet zo dat je overloopt van liefde en iedereen wilt knuffelen, maar totaal vervreemd, het gevoel dat je gezicht eraf valt, gevangen in beats en raps. Dat vind ik wel echt iets bijzonders. Soms luister ik naar een Jay Z track uit eind jaren negentig en denk ik: oh ja, ik moet proberen de rijmschema's wat ingewikkelder te maken. Soms luister ik naar Gucci Mane, en dan denk ik: als je een hele gekke zin hebt, iets heel treffends, dan maakt het niet uit of het überhaupt wel rijmt."
Bas Bron: "Benden maakten we na afloop van dat Nederlandse festival, Dutch Valley. Champagne in de auto, in de studio de lichten uit."
Vjeze Fur: "Je hoort het slechtgaan in die track, de destructie van drie dagen zuipen."

Sommige kunst gaat expres over narigheid. A Clockwork Orange is een nare film. Het hele oeuvre van Brett Easton Ellis zit vol met nare personages die nare dingen doen. Wie zijn volgens jullie de meesters van de nare kunst?
Willie Wartaal: "De eerste keer dat ik ermee te maken kreeg was Herman Brusselmans' De Man Die Werk Vond. Het gaat over een man genaamd Louis Tinner, die in een bibliotheek werkt. Er komt daar nooit iemand, en als er iemand komt, dan scheldt hij ze uit. Hij scheurde ook zomaar bladzijdes uit boeken."

Brusselmans heeft ooit een modeontwerpster zo ernstig beledigd dat ze hem een proces aandeed. Hij noemde haar een 'dwergpoliep met puitenogen en haar van op haar pruim tot op haar rug'.
Vjeze Fur: "Ann Demeulemeester, die schijnt ook best afzichtelijk te zijn."
Willie Wartaal: "Vet vond ik dat, op mijn vijftiende. Daarvoor vond ik alleen blije dingen leuk."
Faberyayo: "Toen ik twaalf was, las ik Fear And Loathing In Las Vegas. Mindblowing. De eerste pagina heb ik zeker tien keer gelezen. Ze zijn in de woestijn en sommen alleen maar op wat voor drugs er allemaal in de kofferbak ligt. De mensen in dat boek doen op geen enkele manier mee aan de normale samenleving, ze zijn alleen maar aan het ageren en overal tussendoor aan het glippen. Op een gegeven moment houdt het boek gewoon op, terwijl het verhaal nog verder gaat. Je voelt een ontknoping aankomen omdat ze als een soort kernraket op Las Vegas af gaan, maar het punt wordt uiteindelijk niet gemaakt. Wat ik vooral onthouden heb van dat boek: drugs moeten wel het allercoolste op deze aarde zijn."

Had je op die leeftijd dan ook wel eens dat je iets las en er niets van begreep, terwijl later het kwartje wel viel?
Willie Wartaal: "Ik las Lolita, een tip van een vriend van me. Hij zei: dat is echt heel vet. Ik vond het een mooi verhaal van een guy die verliefd was op een meisje. Dope. Een jaar later dacht ik ineens: die guy is gewoon een kankerpedo, man! Maar ik houd van dingen die je vaker moet lezen of kijken of luisteren. Als iets goed is heeft het dat."
Bas Bron: "Hebben jullie Grave Of The Fireflies gezien? Een Japanse film over de Tweede Wereldoorlog. Hij begint naar - het is al oorlog aan het begin - maar gaandeweg wordt het alleen maar erger en erger. Als je hem de tweede keer ziet, vallen je ineens allerlei lichte momenten in het eerste deel op, die je eerst in alle ellende over het hoofd had gezien."
Faberyayo: "Je had ook een Japanse tekenfilm over Pinokkio. In de laatste aflevering verdrinkt die nigger gewoon, meegegaan met een piratenschip tegen beter weten in, en toen van het schip af gegooid. Die Pinokkio is ook echt een heel vervelende lul. Mensen zeggen tegen hem: 'Je bent een houten kleine boy, je kunt je eigen beslissingen nemen, maar dit is misschien niet de juiste beslissing.' En telkens deed hij het dan wel. En maar blij dansen aan het einde. Nee, dacht ik dan, doe niet zo blij, je hebt de shit weer opgefokt. Ik herinner me ook nog een gemene scene in de serie Twin Peaks, waar ik niets van begreep. Je had een karakter Leo, die in coma geraakt was. Zijn vriendin ging vreemd met Bobby, een bad guy met een motorcycle. Op een gegeven moment is Leo jarig, ze zetten hem in een rolstoel, doen hem een hoedje op, slingers om zijn nek, en dan gaan ze op de tafel voor hem allemaal viezigheden uithalen. Ik begreep er helemaal niets van."

Even een switch maken: vroeger, toen jullie nog jong waren, stonden jullie bekend om het ontregelen van interviews met flauwe grappen en verzinsels. Zat daar een strategie achter?
Vjeze Fur: "Op een gegeven moment verzonnen we iets, en de krant nam dat gewoon over. Wow, dachten we, dat kan gewoon."
Willie Wartaal: "Bas zei destijds tegen ons: jullie moeten straks hele dagen interviews geven, en dat is heel vervelend. Maar wij hadden er alleen maar zin in."

Zijn jullie wel eens te ver gegaan met die grappen? Is er wel eens iemand in huilen uitgebarsten?
Vjeze Fur: "We hadden een keer met Katja Schuurman een tv-programma gemaakt. Op weg terug naar Hilversum zaten we met zijn allen achterin de auto. Op een gegeven moment stopt er een meisje van een jaar of dertien naast onze auto, op zo'n fiets met veel te veel versnellingen. Wiwa had een neppistool, dat hij ineens naar buiten stak. Prep prep prep. Iedereen zei meteen: je bent gek geworden, man. Dat meisje dacht echt twee seconden dat ze dood ging."
Willie Wartaal: "Ik vond het gewoon grappig. Ik vind het nog steeds grappig, eerlijk gezegd."

Faberyayo: "Ik vind het wel mooi hoe het journaille als groep besloten heeft dat wij hen het werken onmogelijk maakten. De andere kant is dat wij tientallen keren in interviews terecht kwamen tegenover een journalist die met zijn armen over elkaar zat: 'Nou, doe eens leuk, jullie zijn gek toch?' Backstage op Appelpop liep een keer een man die ons zou interviewen de kleedkamer in, om te vragen waar hij De Jeugd Van Tegenwoordig kon vinden. Die hebben we twee kleedkamers verderop gestuurd. En dan is hij gepikeerd dat we een spelletje met hem spelen."

Wie is de aardigste persoon in de Nederlandse muziek?
Vjeze Fur: "Willeke Alberti, zij is iedereen z'n oma. Die nigger van Beef is ook verschrikkelijk aardig."
Faberyayo: "Guus Meeuwis is ook een heel sympathieke man. Ik ben zelfs wel eens naar een concert van hem geweest met Vjeze, enkel en alleen omdat hij zo sympathiek is. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat we vrijwel het hele concert binnen bij de open bar gezeten hebben."

Normaal gesproken doet iedereen in de Nederlandse muziek zeer aardig tegen elkaar. Het viel enorm op toen Peter Koelewijn in Ali B Op Volle Toeren tegen Typhoon zei dat hij zijn muziek niks vond.
Willie Wartaal: "Vet, eindelijk iemand die zoiets zei. Props naar al die boys, maar ze hebben echt veel kankerneppe nummers gemaakt."
Faberyayo: "Je kunt ook niet verwachten dat als je random twee mensen bij elkaar zet, een middag geeft om een nummer te bewerken, dat daar altijd iets fatsoenlijks uit komt. Niet dat dat erg is, maar dat mag dan toch ook af en toe wel de boodschap zijn."
Bas Bron: "Als je een beetje principieel en eerlijk bent, word je al snel als onaardig gezien."