Villagers heeft de afgelopen jaren al een imposante live-reputatie opgebouwd op de Nederlandse poppodia met vaak ontsporende, fonkelende folkrockliedjes en hoort dankzij de tekstuele vondsten van frontman Conor O’ Brien natuurijk thuis op een literair festival als Crossing Border. De Ierse band zal aanstaande vrijdag groots uitpakken en het podium delen met Stargaze, een wereldwijd opererend orkest dat al samenwerkte met onder andere These New Puritans en The Magnetic North. Rood omcirkelen in je agenda!

Waarschijnlijk zou De Jeugd Van Tegenwoordig-lid Pepijn ‘Faberyayo’ Lanen al een roman kunnen vullen met zijn talloze bijnamen. Pep de Fabertastische, de Gouden Mug en Sparepep verdienen in ieder geval een eervolle vermelding. Enfin, Lanen brengt deze week zijn schrijversdebuut Sjeumig uit. De verhalenbundel bevat sprookjes voor volwassen, verklapte YoungYayo onlangs. Op Crossing Border zal Henk van Straten hem ondervragen over zijn eerste boek. Sjeumig ligt overigens vanaf 14 november op de planken. Zaterdag 16 november zal de VPRO om 20:50 de documentaire De Formule uitzenden. In deze documentaire worden de leden van de Jeugd van Tegenwoordig gevolg in aanloop naar hun vierde album.

Vorige maand introduceerde Mathijs van Nieuwkerk hem nog als cultfenomeen en “Nederlands onbekendste popster”. Meindert Talma is een nuchtere Fries die al jaren aan de weg timmert op zijn onlangs verschenen album Kelderkoorts wederom de grens tussen popmuziek en kleinkunst opzoekt. In zijn liedjes die zowel hilarisch als pijnlijk direct zijn openbaart Talma zich als een sympathieke antiheld. Het album gaat gepaard met een autobiografische roman die dezelfde titel draagt. Talma zal de vrijdagavond aflsuiten in het Heart Beat hotel.

Met Corsica Lemonade bracht White Denim eind vorige maand hun vijfde langspeler uit. De Texanen werden tijdens de opnames bijgestaan door Wilco’s Jeff Tweedy. Het resulteerde eindelijk in een plaat die hun formidabele live-reputatie wist te vangen. 3voor12-redacteur Timo Pisart schreef dat Corsica Lemonade een heerlijk huwelijk is tussen southern rock 'n roll, indieschmindie popmuziek én experiment. Het album bevat makkelijk mee te blèren refreintjes maar wordt nooit corny. Zou White Denims dit album weten te hervertalen naar het podium? Zeker en vast.

Dimitri Verhulst is wellicht een vreemde eend tussen de muzikale tips, maar je mag hem op een 'kruisbestuivingsfestival' als Crossing Border gewoonweg niet missen. Verhulst weet keer op keer meeslepende verhalen te schrijven die bol staan van de vuilbekkerij. De Brusselse schrijver brak in 2006 definitief door met de roman De Helaasheid Der Dingen. Het boek bevatte een hilarische en tragische vertelling over de jeugdjaren van Verhulst waarin de grens tussen fictie en non-fictie vaak schimmig is. Het boek is inmiddels niet weg te denken op de boekenlijsten van middelbare scholieren. Dit jaar bracht Verhulst De Laatkomer uit, dat verhaalt over een bejaarde man die dementie veinst om zijn uitgebluste huwelijk te ontvluchten. In het verzorgingshuis waar hij vervolgens terecht komt ontmoet hij een dementerende jeugdliefde.

Puur Gelul is een reizend, retorisch circus dat constant van bezetting verandert. Het Haagse initiatief kwam voort uit de wil om literatuur een broodnodige boost te geven. Puur gelul bestaat uit een verzameling stand-uppers, rappers, verhalenvertellers, sprekers en dichters. Het collectief wil laten zien dat sommige schrijvers meer rock 'n roll in een alinea weten te plaatsen dan sommige bands in een compleet oeuvre. Op Crossing Border zal Puur Gelul bestaan uit de Brabantse woordkunstenaars Boef (vandaag zonder de Gelogeerde Aap) en Fresku. Zij worden bijgestaan door Hagenees Boozy en Eric Corton.

In 2003 bracht de in New York woonachtige singer-songwriter Matthew Houck onder het pseudoniem Phosphorecent zijn folky debuut A Hundred Times or More uit. Tien jaar later beslaat het oeuvre van Phosphorecent tien studioalbums, waarvan het meest recente, Muchacho, dit jaar het levenslicht zag. Het gros van de nummers op Muchacho kwam tot stand in Mexico. Houck beschrijft zijn vertrek naar het zuiden als een vlucht uit zijn privéleven. De nummers van de plaat vormen een verwerkingsproces van de breuk tussen Muchacho en zijn vriendin. Wellicht geen vrolijk optreden, dus. Maar zielenroerend? Ongetwijfeld.