Als je rond 2007 tegen Engelse muzikanten begon over Johnny Borrell en zijn band, werd je steevast gecorrigeerd: het is niet Razorlight, het is RazorSHITE. Een gevleugelde bijnaam die zo de urban dictionary in kan. Onder collega-muzikanten, serieuze muziekliefhebbers en journalisten moest de band het zwaarder ontgelden dan ons eigen Kane hier. Ondanks dat vierde Razorlight grote successen: vooral het tweede album en de bijbehorende single America werden zo’n groot succes dat de band volgens Borrell simpelweg tot de groten der aarde gezien moest worden. En daar ging het mis tussen Borrell en de mensen. Al in een vroeg interview met NME vergeleek hij zichzelf met de grote schrijver Charles Dickens. Over een van de grootste songschrijvers uit de popgeschiedenis zei hij: “Well, put it this way, compared to the Razorlight album [Bob] Dylan is making the chips. I'm drinking champagne.” Een uitspraak die zo in een Buzzfeed-lijstje met ‘most outrageous quotes in pop music’ terecht kan.

Die vergelijking met Bob Dylan is natuurlijk ronduit lachwekkend. Als ultieme bewijs van Borrell’s niet zo heel intelligente schrijfkunsten wordt regelmatig verwezen naar een poëtisch hoogstandje uit Somewhere Else, een liedje van het debuut: “And I met a girl. She asked me my name. I told her what it was.” Een van de grootste schrijvers ooit, right. Door zichzelf met filmster Kirsten Dunst achterop de Harley toerend door de VS te laten vastleggen, bevestigde Borrell zijn status als op faam belust leeghoofd. Het bracht het beste naar boven in de Britse pers, die de kroontjespennen maar al te graag in azijn doopt. "America manages to spread a teaspoonful’s worth of talent over an Olympic-size swimming pool. Or, in other words, they have wholeheartedly embraced the ethic of ‘making music for people who aren’t really into music’", aldus Drowned In Sound over de grootste hitsingle die de band kent. "It’s like settling for dog food because it’s there, rather than going into the forest to find a truffle."

Tattoo van zijn eigen tekst
Gemakzuchtige, oninteressante muziek dus, maar dan gepresenteerd als iets heel bijzonders. Juist dat laatste stak de serieuze muziekbeschouwer. Natuurlijk, we kennen het van Liam Gallagher, die ook een grote mond heeft, maar de Oasis frontman komt er wel mee weg door meer gevoel voor humor en vooral net wat meer sterke popsongs. Borrell trekt zich er niets van aan. Hij gaat gewoon door met het geven van arrogante interviews en het veroorzaken van relletjes (ook in zijn eigen band) en hij kondigt op zeker moment zelfs aan een tattoo van een eigen tekst op zijn arm te willen. De pers wordt grimmiger, zeker als de geur van bloed om de band begint te hangen. The Guardian over het matige derde Razorlight album Slipway Fires: "You're left feeling that if Borrell spouted any more hot air you could mount him on the wall by the urinals and dry your hands underneath him. […] A successful mainstream rock band that quickly shed its putatively 'alternative' image, a gobby singer with clunky pretensions to Springsteenesque poetry: Razorlight may be the Boomtown Rats of the Noughties." Ten tijde van die plaat gaat zelfs NME - tot dan toe redelijk positief over de band - helemaal los. "Empty, yet full of ambition and a lust for success that borders on dementia", luidt de omschrijving. De video van single Wire To Wire wordt zelfs vergeleken met die van If You Don't Know Me By Now, het grootste geval van zelfoverschatting van The Office (UK)-hoofdpersonage David Brent.