Deur open. Lege deurmat. Geen kaart?! Huilen! En wie beter je daarbij te helpen dan Ierse tekstensmid Conor O’Brien: ‘So I waited for something, and something died. So I waited for nothing, and nothing arrived.’ Ander nummer over ludduvuddu, een relatie waarin het allemaal niet werkt en die zelfs eindigt in een stevige jankpartij: Pieces. ‘For a long long time, I’ve been in pieces, in a corner of a room in an endless afternoon.’ 1961 was ook een goed jaar om je hart in stukjes te laten breken, aldus countrylegende Patsy Cline.

Toen ik een jaar of 10 was, had ik buren die enorm fan waren van countrymuziek. Van hen kreeg ik een bandje met daarop countryzangeres Skeeter Davis. Nooit van gehoord, en ik had ook geen flauw benul wat ze allemaal zong, maar het vrolijke melodietje verraadde ook niet dat het om een tragisch liefdeslied ging. Net als The End Of the World trouwens, haar grote hit uit 1962. Pas nu begrijp ik dat ik Davis moet opzetten als de zoveelste man me weer besluit te verlaten. Buren, bedankt!

Dit is misschien wel het pijnlijkste liedje over bedrog. Dit is de deal: je vriendje zegt dattie moet werken, dus je gaat maar alleen naar de film. En wat blijkt? Daar komt die gluiperd met je beste vriendin binnen! En dan hebben ze óók nog het lef om recht voor je te gaan zitten. Als haar moeder bij thuiskomst aan Sue vraagt waarom ze moet huilen, liegt ze en zegt: “Sad movies make me cry.” Awwww.

Jeff, met zijn Leonard Cohen-cover toch de koning van het huilerige liefdesliedje, aan de reggae? In dit lied vindt een man bij aankomst thuis een brief van zijn geliefde, waarin ze hem vertelt dat ze nooit meer terugkomt. Zijn spullen liggen voor haar deur. Hoe kil en koud wil je een thuiskomst ervaren! Bijna net zo erg als het aantreffen van een deurmat zonder Valentijnskaart. En toch, tóch blijft hij altijd van haar houden. Watje.

Nu weten we waar Duyvis z’n slogan vandaan heeft, want Lesley Gore zong al in 1963 dat het toch potverdrie wel haar feestje was en ze dan mooi zelf mag uitmaken of ze een potje gaat janken. Wederom een liedje over bedrog, want ook hier gaat vriendlief er vandoor met een ander. 'Let’s face it: you would cry too, if it happened to you!'

Als er iemand is die uitstekend kon zingen over huilen, was het mevrouw Fitzgerald wel. Maakt niet uit hoe erg de ellende, Fitzgerald laat het allemaal grandioos over haar stembanden rollen. Zelfde titel, ander nummer, evenzo tragisch: Justin Timberlake huilde ooit ook een rivier.

Al ‘Let’s Stay Together’ Green nam deze cover van Hank Williams’ originele nummer uit 1949 op in 1973. De titel zegt het natuurlijk al: Al is zo alleen dat hij van al die alleenheid maar moet janken. Het nummer is in de loop der tijd trouwens ook door Jan en Alleman gecovered: Johnny Cash en Nick Cave namen 'm op, maar ook metalheads Volbeat waagden zich aan een versie.

Als er iemand is die hét patent had op de meest pathetische liedjes die elk meisje (en soms ook jongen) gegarandeerd aan het huilen kreeg is het Damien Rice wel. Zelfs binnen de redactie van 3voor12 zijn mensen bekend die een traantje lieten tijdens zijn concert op Lowlands 2007, al was het maar om deze regel: ‘You can hold her hand and show her how you cry, explain to her your weaknesses’.

Alle boze liefdelozen, laat u horen! ‘And I told you be patient, and I told you to be fine! And I told you to be balanced, and I told you to be kind! And now all your love is wasted, and who the hell was I? And I’m breaking at the bridges, and at the end of all your lies!’ Wie zal van je houden, wie zal voor je vechten? Kom op, dunne liefde, laat me binnen. ‘My my my, my my my, my my!’ Voor de liefhebbers: de versie van pruillipmeisje Birdy.

Hét album over alles dat stuk gaat in de liefde komt natuurlijk van Fleetwood Mac: Rumours (1976). Dat gaat over de relaties tussen zangeres Christine McVie en bassist John McVie, en gitarist en zanger Lindsey Buckingham en zangeres Stevie Nicks, die tijdens de opnamen met elkaar overhoop lagen, daar nummers over schreven en elkaar daarmee tergden door het weer te moeten opnemen. Vanwege het 35-jarig bestaan van het album werd het onlangs opnieuw uitgebracht. Zoveel drama, maar wat een hits.