3voor12-verslaggever Rene Passet noteerde Midland als het absolute hoogtepunt van de laatste Lowlands-nacht. Hij schreef: "De volgepakte en gretige X-Ray gaat keihard op de superstrak gemixte deephouse van de Brit. Wat heeft die man een gevoel voor timing. Heel subtiel verschuift Midland de bakens af en toe richting andere dansmuziekstijlen. Dan hangt zijn house ineens aan een discohaakje of domineren dubstepbaslijnen even de dansvloer."

Donato Dozzy - goede naam voor een NAS-car coureur, of voor een legendarische pizzabakker. De Italiaan vormt samen met Neel het duo Voices From The Lake, dat zich specialiseert in buitengewoon diepe en subtiele techno. Hun naam mag dan niet groot zijn, de liefde in kleine kring is juist immens. Zo riep het toonaangevende Resident Advisor hun laatste release uit tot album van het jaar in 2012.

Mensen met historisch house-besef weten dat de naam Traxx niet waardevrij is. Het lijkt immers wel erg op Trax, het legendarische label dat onder meer Phuture's Acid Tracks uitbracht. Deze Traxx heet in het echt Melvin Oliphant III, ook al zo'n goede naam. Uit zijn debuutplaat Faith (2009) spreekt inderdaad de kennis van zaken die je op basis van zijn naam mag verwachten. Authentieke diepe house met karakter.

De naam die op ieders lippen lag na het laatste Awakenings festival: Blawan. De jonge Brit maakte grote indruk met een stevige set op het technofestival. In Karenn bundelt hij de krachten met Pariah, die net als Blawan een bass-achtergrond heeft. Samen maken ze als Karenn rauwe, intelligente techno. Ook goed nieuws: live betekent bij hen geen laptopje, maar een tafel voor apparatuur.

Acht jaar deed James Holden over de opvolger van zijn debuutalbum. En dat terwijl hij toch gemaakt lijkt voor het langere creatieve werk. The Inheritors is een buitengewoon grillig, donker werk, geïnspireerd op vroege elektronica, of zelfs de krautrock die daaraan vooraf ging. Grillig en moeilijk, dat is ook wat we kennen van zijn dj-sets. Verwacht vooral geen crowdpleaser, ook niet op de festivaldansvloer.

LFO, low frequency oscillator. Oftewel: techno met een verschroeiende focus op de sublagen in het geluidsspectrum. Dat klinkt als iets moderns, voortvloeiend uit de dubstep-rage. Niets is minder waar: LFO maakte al baanbrekende muziek in de vroege jaren negentig. Het laatste album Sheath stamt alweer uit 2003, en de komst van Mark Bell naar Amsterdam is bepaalde geen routine. Bijzondere boeking.

We treffen niet vaak muzikanten uit Libanon aan op onze Westerse podia, en helemaal niet als technoproducer. Rabih Beaini bracht in 2011 een geweldig intelligente techno-plaat via zijn eigen label Morphine, die omarmd werd door het Amsterdamse label Delsin. Dynamisch, diep en vol onverwachte wendingen.
 

Tom Trago behoort inmiddels tot het meubilair van nachtelijk Amsterdam. De afgelopen vijf jaar bracht hij drie albums uit. De laatste - The Light Fantastic - staat op het punt van uitkomen. In vergelijking met zijn vorige is het een scherpe, donkere dansvloerplaat, die teruggrijpt naar oer-house en zelfs acid. Trago duikt op zondag vast ook nog op bij Awanto 3, het live project van zijn maat Steven van Hulle alias Steven de Peven.

Met Slavische discipline werpt dj en producer Vakula zich op de deephouse. Zijn tunes zijn vaak niet al te snel, maar hebben toch een vrij dwingend karakter. Toch zou het onterecht zijn hem te typeren als een soort Oekraïense beul, want zijn tracks barsten van de warmte en liefde.
 

We kennen Robert Hood al zo'n twintig jaar als een baanbrekende producer (monument: zijn album Minimal Nation uit 1994), maar hij is ook nog eens een sterke verhalenverteller. In zijn tracks wel te verstaan. Zijn laatste album Motor: Nighttime World 3 is een ode aan de vervallen stad Detroit, bakermat van de techno. Op Dekmantel zal Hood zijn muziek live brengen.