Dinsdag 2 april, 9:00 plaatselijke tijd Beijing
Na een vlucht van 9 uur waarin we een update hebben gekregen van de laatste Hollywood moviereleases worden we op het vliegveld van Beijing opgewacht door een vrolijke Chinees (Shu) met een bord in zijn hand waar 'Drive like Maria' op staat. Shu vertelt ons dat hij als vrijwilliger werkt voor SOXT (het showcase festival waarop we later gaan spelen) en dat er buiten een busje op ons staat te wachten dat ons naar het hotel zal brengen. Eenmaal buiten worden we overgegeven aan een Chinees meisje, die ons het teken geeft in een funky retro uitziend busje te stappen en ons vergezelt naar het hotel. Het lijkt erop dat er goed voor ons gezorgd gaat worden. Goed dat er steeds een Chinees bij ons is, want ik probeer even een conversatie aan te gaan met de chauffeur, maar die begrijpt geen woord Engels en zit alleen maar te lachen. Later zal blijken dat maar weinig Chinezen Engels praten. 'Well, can't blame them', ze zijn tenslotte met meer.
Het busreisje de stad in is vrij onwerkelijk, overal zie je wolkenkrabbers en het lijkt alsof ze het model van de Amerikaanse suburbs (de wijken met identieke dezelfde huizen) hebben overgenomen. Alleen zijn het hier geen huizen maar woonblokken van minstens 40 verdiepingen hoog.
Tourverslag Drive Like Maria in China
'No somking', wel smog, funky beige busjes, Chinese massages en Mongoolse klassiekers
Drive Like Maria is net terug uit China. De Nederlands-Belgische rockers gingen op uitnodiging naar het SOTX showcase festival in hoofdstad Beijing (naar verluidt de Aziatische versie van SXSW) en knoopte daar meteen een tourtje in steden als Shanghai en Hangzhou aan vast, mede mogelijk gemaakt door Fonds Podium Kunsten en Earthbeat Agency. Voor 3voor12 hield gitariste Nitzan Hoffmann een dagboek bij. Over 'no somking', funky beige busjes, Chinese massages, Mongoolse klassiekers en Newbie aka 'the good part of the buffalo cunt'.
Muziekwinkels, vintage shops en SOXT
We worden afgezet in een gedeelte van de stad waar enkel laagbouw is, typisch Chinese voorgevels, of toch zoals ik me ze had voorgesteld. In de straat zijn zeker twintig muziekwinkels, toffe vintage shops en vooral heel veel Chinezen. De smog waar we zo veel over hebben gehoord hangt als een mistbank over de stad (al wordt ons verteld dat het echte 'smog seizoen' waarin er ook veel zandstormen over te stad razen inmiddels voorbij is).
's Avonds gaan we naar de openingsparty van SOXT in het Moma, wat toch net iets langer lopen was dan we dachten, waardoor we het optreden van Hanggai missen. Jammer, want die hadden we echt graag gezien. De jongens van Hanggai hebben namelijk meegespeeld op 'Baby seals & rattlesnakes', een track die op onze laatste plaat staat. Die avond ontmoeten we een groot deel van de delegatie, de organisatoren en de mensen die alles voor ons gaan regelen deze trip. We belanden nog in een Mongoolse kroeg (waar de heren van Hanggai achter de bar staan) en een restaurant (rond 4 uur 's ochtends), waar we worden ingewijd in de Chinese manier van drinken: bier uit aluminium kannen en een niet te zuipen drankje, waarvan ze ons overtuigen dat we zonder dat te hebben geprobeerd het echte China niet hebben geproefd. Het is 9:00 uur 's ochtends tegen de tijd dat ik op mijn houten plankje met een stukje stof kruip (wat in China blijkbaar een matras heet).
3 en 4 april
De tweede en derde dag staat in het teken van acclimatiseren. Bram en ik taffelen wat rond in de verboden stad terwijl de rest nog lekker ligt te maffen. Zij zijn namelijk gisterenavond of beter vanmorgen nog even doorgegaan. 's Avonds zijn er optredens en leuke kroegen om te bezoeken. Onze vrienden van Hanggai zijn in Beijing een nieuwe plaat aan het opnemen met JB Meijers en Bjorn en ik brengen ze nog een bezoekje in de studio waar ze net de opnames hebben afgerond. Dit moet gevierd worden en dus worden we uitgenodigd om mee te gaan eten en drinken in een Japans/Koreaans restaurant. Aan tafel wordt na elke anekdote het glas sake geheven en geproost. Gambei wordt er geroepen, oftewel vrij vertaald Atje! De anekdotes blijven komen en de sake dus ook. Er worden Mongoolse klassiekers gezongen en zelfs Italiaanse opera. Man die Mongolen kunnen zuipen. Het wordt laat en gezelliger en later....
5 april 2013
Eindelijk! Vanavond spelen we onze eerste show in China! Na een rustige ochtend in het hotel worden we in het hotel opgehaald door iemand van de organisatie die voor ons aan de taxichauffeur uitlegt waar we moeten zijn, het wordt ons duidelijk dat we zonder haar nooit op de juiste plaats terecht zouden zijn gekomen. De zaal Yu Gong Yi Shan bevindt zich in het oude paleis van de keizerin. Aan de twee grote stenen leeuwen bij de ingang is de zaal goed te herkennen.
De band die voor ons zou soundchecken is nog niet op komen dagen dus moeten we even wachten vooraleer we toch het podium op mogen om de backline te checken. Er is van alles kapot maar iedereen is super behulpzaam en al snel krijgen we bericht dat er vanavond een nieuw setje cymbalen gaat zijn. Yu Gong Yi Shen is een ontzettend galmbak zo zonder publiek en het is een moeizame soundcheck. Maar na afloop wordt ons verzekerd dat dit een gekend probleem is van de zaal en dat het vanavond, als er publiek is een stuk beter zal zijn. We keren terug naar het hotel en genieten uitbundig van het lekkere eten in een Yunan restaurant (Zuid-Chinees).
Gas erop in Yu Gong Yi Shen
Als we in de zaal komen is het nog eng leeg en we installeren ons in de backstage, letterlijk backstage waardoor we zodra de eerste band begint niet weg kunnen, omdat de enige uitgang rechtstreeks op het podium uitkomt. De tweede band, 'Snapline' een band die rechtstreeks uit de '80ies lijkt te zijn gestapt, zorgt voor een aangename verrassing, compleet met Brits accent waar - als we na hun show met de heren en dames proberen te communiceren - opeens niets van over blijft. Wij bouwen alles snel op en tegen de tijd dat we klaar zijn om te beginnen, is de zaal opeens volgelopen. Gas erop! We spelen een kort maar harde set en genieten van de verbaasde gezichten van het Chinese publiek die volgen op de eerste nummers van de set. De verbazing slaat al snel om in extase! Ze zijn mee! Het publiek reageert uitbundig en tegen het eind van onze set staat de zaal vol!
Na de show blijkt dat na onze eerste nummers mensen begonnen rond te bellen naar vrienden, programmeurs die aanwezig waren op het festival om te zeggen dat ze zo snel mogelijk naar Yu Gong Yi Shen moesten komen om ons te checken! Het is een heerlijk gevoel om een volle zaal waar niemand onze muziek kent zo uit z'n dak zien gaan! Een ontzettende rush! We genieten nog na met een biertje en checken het optreden van Nova Heart (De Chinese Blondie), waarna we nog met een hele groep naar de Temple Bar vertrekken (een bar waar vooral expats rondhangen) om een pul bier en een hamburger naar binnen te werken. Wat een avond!
6 april 2013: Chinese massage en 'no somking'
Vanavond spelen we in Mao Live, de zaal ligt letterlijk om de hoek van ons hotel waardoor we deze ochtend nog dachten te gebruiken om nog wat van Beijing te zien. Maar het is de laatste dag van een Chinees feest (waarin ze de doden herdenken en nep geld op straat verbranden om de overledenen rijkdom in het hiernamaals toe te wensen), waardoor het overal zo druk is dat het letterlijk zwart ziet van de Chinezen. Rond 2:30 's middags komt Wei, die de komende dagen onze tourmanager zal zijn ons ophalen bij het hotel en lopen we de hoek om, Mao Live in, voor de soundcheck. De crew is blijkbaar net wakker en komt wat stug op gang. De helft van de versterkers die er staan en die we zouden willen gebruiken zijn ofwel kapot ofwel van iemand anders, maar uiteindelijk vinden we allemaal iets werkends om op te spelen.
Wei is ook manager van de band Namo die vandaag ons voorprogramma doet en belt de drummer om te checken of Bram zijn cymbalen zou mogen gebruiken vanavond. Jerome van Earthbeat komt tijdens de soundcheck binnen en vraagt wat we nog zouden willen doen. We zijn het allemaal met elkaar eens dat we toch 1 keer een Chinese massage zouden moeten ondervinden. Jerome weet de perfecte plek en terwijl Bram, Robin en Jerome voor de voetmassage gaan worden Joris, Bjorn en ik een uur lang flink los gekneed door drie kleine maar sterke Chinese dames. Hees en maar half wakker komen we de massagekamer uit.
'The good part of the buffalo cunt'
We haasten ons naar een restaurant vlakbij de zaal waar we weer omringd worden door schreeuwende, rokende Chinezen! Overal hangen bordjes 'No smoking', soms ook gewoon 'no somking' waar niemand zich ook maar iets van aantrekt. Ze zuipen, roken en eten! Het voorprogramma is een half uur later begonnen, gelukkig maar want we zijn al te laat, en als we Mao in komen is het publiek al flink uit z'n dak aan het gaan en aan het rondspringen op de laatste nummers van Namo! Dit is onze eerste headline show in China en het aanzicht van de goedgevulde zaal brengt de sfeer er goed in! We zien mensen die er de vorige avond ook al bij waren en veel nieuwe gezichten! We mogen zo lang spelen als we willen dus we spelen een uitgebreide set en weer is het raak! Ze dansen, springen, roepen allerlei dingen die we niet verstaan!
Na de show worden we gevraagd om een interview te doen voor een Chinees muziekmagazine en de vrij euforische staat waar we ons in bevinden zorgt voor een relaxte sfeer. Het meisje, Ye, vraagt ons op een gegeven moment of we weten wat newbie betekent. In eerste instantie denken we het te weten maar we snappen de link niet zo goed. Ze zegt dat ze het tijdens ons optreden mensen de hele tijd hoorde roepen. Ze doelt blijkbaar op iets anders dan het 'newbie' wat wij kennen. 'yes it's the c word......' zegt ze voorzichtig. Het loopt uit op een hilarische conversatie waar we tot het besef komen dat de hele zaal iets stond te roepen wat zij letterlijk vertaalt als 'the good part of the buffalo cunt'! Iets wat zoiets betekent als 'Fuckin' yeah'! We vertellen haar over de geschiedenis van de band, wat onze plannen voor de nabije toekomst zijn en wat we van China tot nu toe vinden.
Achteraf moeten we nog even met haar op de foto en gaat iedereen behalve ikzelf naar het hotel om te slapen. Toen we vanmiddag voor Mao Live stonden hoorde ik namelijk opeens iemand mijn naam noemen, het bleek een klasgenootje van mij te zijn van de middelbare school die vandaag in Beijing was aangekomen met een groep studiegenoten voor een week vakantie. Aangezien we elkaar al zo'n 8 jaar niet hadden gezien en het te absurd was om elkaar dan juist in Beijing, een stad met 20 miljoen inwoners opeens weer tegen het lijf te lopen, besloot ik nog mee te gaan voor een laatste pint in Beijing! Ik ga deze stad missen.
7 april 2013
Om 5:30 gaat de wekker en om 6:00 staat Wei ons in de lobby van het hotel op te wachten. Vandaag nemen we de Bullet trein naar Shanghai! Hetzelfde type funky beige busje dat ons een paar dagen geleden op het vliegveld kwam oppikken, staat weer klaar om ons in alle vroegte naar het treinstation te brengen. De lucht is helder en onderweg genieten we van een prachtige zonsopgang over Beijing terwijl we nog een laatste keer langs de verboden stad en het plein van de Hemelse vrede rijden.
Het treinstation zelf doet niet onder voor vele grote vliegvelden zoals wij die kennen, met security check en al, maar het gaat vlot, en de treinen rijden op tijd. Om 8:00 uur begint de bullet te versnellen in zuidwaartse richting en worden we getrakteerd op zo'n 1200 km en 5 uur zicht op nieuwe gebouwen in aanbouw! Het is echt bizar te zien hoeveel ze aan het bouwen zijn en behalve een paar heuvels ergens halverwege is alles compleet gecultiveerd. Het bezoek aan Shanghai is kort, te kort. Van het treinstation rijden we weer in een beige funky busje naar het hotel, we eten iets en nemen een taxi naar OnStage. Een super nieuw zaaltje wat zich in een heel clean art district bevindt. Een toffe omgeving en ze hebben er hun spullen goed voor elkaar.
Onze grootste Chinese fan Malia
We doen een korte soundcheck terwijl de deur open staat en er af en toe weer een groepje binnen komt lopen om te checken wie er zoveel lawaai aan het maken is. Bram en Bjorn wagen zich ook deze avond weer aan een massage en 's avonds stelt Wei ons aan een studievriendin voor die meegaat een hapje eten. Het eerste gerecht wat op tafel wordt gezet is een schotel met groenten en wat kip. Bjorn, Robin, Joris en ik nemen een hap, maar ik zie de dames twijfelen. Ik bedenk me opeens dat we in Shanghai zijn, waar we de laatste dagen meerdere berichten over vogelgriep over hebben gehoord. Ik vraag Wei of zij denkt dat het een probleem is. Haar antwoord: 'we wilden de schotel eigenlijk nog annuleren maar het was al te laat'. Aangezien zij er niet van eten vertrouwen wij het ook niet echt meer en de schotel blijft de rest van het diner onaangetast staan.
Als we in de zaal komen is een Chinese band de complete rock/punk/grunge geschiedenis aan het samen brengen in liedjes van 3:30 minuut. Het is rustig vanavond, heel rustig. We spelen een korte set en weten toch het publiek wat is komen opdagen te overtuigen waardoor we alsnog wat cd's kunnen verkopen en Bjorn wordt aangesproken door misschien wel onze grootste Chinese fan; Malia! Die gedurende de hele show in een hoekje naar ons stond te staren en na de show komt vragen waarom we Settling Down en Bury My Heart in the Desert niet hebben gespeeld. Ze is blijkbaar al een tijdje op zoek naar onze cd maar kon hem in Shanghai nergens vinden dus is super blij dat we ze mee hebben. Wei verteld ons dat vandaag (zondag) de eerste werkdag was na de vakantie van 3 dagen en dat daardoor veel mensen vandaag zijn thuis gebleven, waar wij denken dat er een andere reden is voor de lage opkomst. Als we het art district proberen te verlaten blijkt dat de poort van het terrein dicht is. Wei maakt de bewaker in het hokje naast de poort wakker, die kruipt met tegenzin overeind om de poort open te doen zodat we weg kunnen.
8 april 2013
9:00 's ochtends. we verzamelen in de lobby van het hotel, en worden, ja hoor, weer door een funky beige busje opgehaald te worden om terug naar het treinstation te gaan. Ik moet zeggen dat ik het gevoel heb dat ik niets van Shanghai heb gezien behalve, wolkenkrabbers en auto's. Vandaag brengt de reis ons naar Hangzhou. Een korte zit van 50 minuten brengt ons in een compleet andere wereld. We blijven in stijl reizen, het voelt alsof dat ene busje uit Beijing gewoon achter ons aan is gereden, want het staat ook op het station van Hangzhou ons op te wachten. De rit naar het hotel brengt ons langs bloemenparken, bamboebossen, een prachtig meer omringd door heuvels en uiteindelijk toch naar een downtown area met hoge gebouwen van deze kleine voorstad van Shanghai (minstens 4 miljoen inwoners!). Na de regen in Beijing en de koude nachten zowel daar als in Shanghai lijkt gedurende de korte treinreis opeens de lente te zijn aangebroken. Ons hotel vandaag, wat tegenover de zaal 9club ligt, ondergaat vandaag blijkbaar een restauratie en terwijl er een Chinees fijn een plaat marmer zit te slijpen voor de ingang besluit ik om toch maar even om de hoek te blijven wachten. Ik heb toch een kleine verkoudheid te pakken, en terwijl de rest (een redelijk legendarisch middagmaal nuttigt, hoor ik achteraf) geniet ik van de eerste zachte matras in een week tijd!
Na 3 uurtjes voel ik me een stuk beter en zie ik de rest van de groep in de zaal waar ze al aan de soundcheck zijn begonnen. Ik kom in een vrij bizarre setting terecht van een soort Amerikaanse poolhal, waar er tijdens onze soundcheck één voor één Chinese modellen voor het podium komen poseren met reiskoffers voor een reclame photoshoot. Het geluid in de zaal is echt te gek! Alleen jammer dat Bram achter een plexiwand staat. De soundcheck gaat super vlot en ook al is de zon inmiddels verdwenen achter een dik wolkendek, besluiten we van het laatste uur daglicht gebruik te maken door toch een kijkje te gaan nemen bij Westlake. We wandelen wat langs het meer door een exotische tuin en genieten van de rust in deze oase na alle drukte van Beijing en Shanghai.
Newbie! Newbie! Newbie! en Leddy Zepply
Als we de zaal terug in komen is het voorprogramma al bezig: The Trees is een hele toffe band uit Hangzhou, die ook op SOXT speelde. En na een korte soundcheck is de beurt aan ons. Binnen de 10 seconden dat we zijn begonnen is het publiek richting podium gerend, ze hebben er zin in! En wij ook! het geluid op het podium is echt te gek vanavond en de vermoeidheid is er bij mij meteen uit. Na King of My Town gaan we van het podium af waarna het publiek luid begint te schreeuwen. Uiteindelijk wordt het duidelijk dat ze willen dat we nog een nummer doen en we knallen So er nog achteraan. Newbie! Newbie! Newbie! Hilariteit alom! We zijn nog geen minuut van het podium af als er een hele bende de kleedkamer ingelopen komt om te zeggen hoe geweldig ze het vonden. Een jongen legt Bram uit dat hij drumt zoals Leddy Zepply, we krijgen onze eigen tap en genieten van onze laatste avond in China. We blijven nog een tijdje hangen om met Wei te kletsen zonder wie we deze trip onmogelijk hadden kunnen maken en hebben het over de verschillen in de muziekindustrie, publiek en de zalen tussen Nederland/België en China, die gigantisch zijn. Er worden nog drankspelletjes gespeeld, Wei zet iedereen er toe aan, maar doet uiteindelijk toch niet mee en weet ons te vertellen dat ze 'a little bit drunk' is. Ik hou het voor gezien en kruip m'n bed in.
Om 10.00 's ochtends verzamelt het deel wat zich niet verslapen heeft zich in de lobby om na een half uur aangevuld te worden door het deel wat zich wel heeft verslapen. Waarna we nog een laatste keer in een beige funky busje te stappen. Helaas brengt de rit naar het vliegveld ons niet meer terug langs het meer en de parken. De vlucht blijkt ontzettend vol te zitten en er ontstaat een korte onenigheid met de jongen aan de incheckbalie over of we onze gitaren wel mee mogen nemen als handbagage. Na een paar keer boos kijken is het opeens toch allemaal opgelost en lopen we richting de security check. We nemen afscheid van Wei (een topgriet!) halen nog snel een koffie en een broodje en stappen het vliegtuig in op weg terug naar Amsterdam. 11:30 uur lang is de vlucht en hij is inderdaad vol, waardoor onze gitaren dankzij de ontzettend vriendelijke bemanning een plekje krijgen op de bedden van de piloten boven de cockpit. De uren worden weer gevuld door films, wat lezen, toch een uurtje slapen en kletsen met de bemanning, waarvan eentje fan blijkt te zijn en ons al live te hebben gezien. Dus er worden nog handtekeningen uitgedeeld en voor we het weten zijn we terug in Amsterdam. Het was een geweldige tour, alles was anders dan ik me had voorgesteld, maar absoluut in de positieve zin! Ik heb zin in Chinees...