SXSW13 highlights: o.a. Yeah Yeah Yeahs, Solange en Youth Lagoon

Solange op het punt van doorbreken, Yeah Yeah Yeahs teasen nieuw werk

Christiaan Walraven en Atze de Vrieze ,

Wie vallen er op tijdens SXSW13? 3voor12 doorkruist een week lang een stad vol muziek en pikt de krenten uit de pap. Met onder andere de terugkeer van de Yeah Yeah Yeahs, de doorbraak van Solange en upcoming dirty south rapper Trinidad Jame$.

Yeah Yeah Yeahs

Is er een stoerdere frontvrouw te bedenken dan Karen O van Yeah Yeah Yeahs? Een ding is zeker: Wanneer Karen O op het podium staat weet je nooit wat er gaat gebeuren. Te allen tijden zit ze op het randje van complete manie, maar toch weet ze de show strak genoeg te regisseren dat ze tijd vindt voor meerdere wisselingen van outfit. Het publiek op de eerste rij moet constant het idee hebben dat ze met een onverwachte beweging het publiek in duikt. Dat laat ze vandaag achterwege, maar daarvoor in de plaats wordt wel het hele podium overgedanst en krijg de microfoon het flink te verduren. Gelukkig heeft Yeah Yeah Yeahs veel meer te bieden dan enkel uiterlijk vertoon. In een set die een mooi greatest hits overzicht geeft van hun carrière tot nu toe laat de band in een uurtje horen wat we van ze kunnen verwachten de komende tijd. De rauwe kant van de eerste platen wordt naadloos samengevoegd met het nieuwere, dansbaardere werk. De vier nieuwe nummers van het volgende maand te verschijnen album Mosquito die langskomen laten ook horen dat een combinatie van deze twee kansen goed mogelijk is. Het hoogtepunt tussen de nieuwe nummers is de allereerste live uitvoering van de huidige single Sacrilege, dat ook zonder daadwerkelijk gospelkoor op het podium voor kippenvel zorgt. Afsluiter van de set is Heads Will Roll, waarmee de band een paar jaar geleden dankzij een fenomenale remix door A-Trak een veel breder publiek wist aan te spreken. "Off With Treir Heads!" schreeuwt Karen O, als een ware hartenkoningin. (Christiaan Walraven)

Solange

Op het oog onaangetast door de stress en chaos van SXSW betreedt Solange Knowles het podium. Ze heeft de uitstraling van een volwassen vrouw, nog veel volwassener dan je van een 26-jarige mag verwachten. De zangeres heeft dan ook al een flinke carrière achter de rug, plus een privé-leven dat haar een ex-man en een geliefde zoon opleverde. Levenservaring, talent en visie komen samen in dit optreden, waar niemand omheen kan. Daarbij wordt ze ter zijde gestaan door Dev Hynes, een multitalent dat zelf nooit echt succesvol werd maar nu zijn plek totaal gevonden lijkt te hebben naast Solange. Hij straalt zelfverzekerdheid en coolheid uit, en Solange bevestigt haar bijzondere band met de Engelsman met losjes ogende choreografietjes. Losjes, dat oogt alles. Met het atletische entertainment van zus Beyonce heeft wat zij doet weinig te maken. Solange grijpt naar 80s soul, houdt haar arrangementen spannend (fraaie drumpatronen!) en ontspannen, en knalt het dak van het Fader Fort met haar cover van Dirty Projectors' Stillness Is The Move. Het was het begin van een nieuwe richting voor Solange, waarvan ze nu de vruchten lijkt te gaan plukken. De respons op die cover - normaal niet op de setlist - is overweldigend. En dan moet de slowdancehit Losing You nog komen. Een van de absolute hoogtepunten van deze SXSW. (Atze de Vrieze)

Youth Lagoon

Trevor Powers, beter bekend onder de naam Youth Lagoon, maakte mooie popliedjes voor in de slaapkamer. Daar lijken ze ook te zijn opgenomen, samen met producer Ben H. Allen (die eerder werkte met onder andere Animal Collective, Deerhunter en Washed Out). Die heeft op de vorige week verschenen plaat Wondrous Bughouse een mooi scala aan effecten opengetrokken om het geluid van de nodige edge te voorzien. Ook op het podium worden de spannende popliedjes gedrenkt in een laag gruis. Dit maakt het misschien iets minder toegankelijk voor het ongeoefende oor, maar voor muziekliefhebbers die houden van popmuziek met de minder conventionele aanpak voelt Youth Lagoon als een warm bad. (Christiaan Walraven)

Trinidad Jame$

Texas is een hiphopstaat. Alles ademt het. Op 6th street, tegenop de pizzeria die non stop keiharde death metal de straat op spuwt, draait een kledingzaak Chief Keef. Uit iedere cabrio - en dat zijn er nogal wat - blaast Rick Ross of 2Chainz. En als Trinidad Jame$, een 25-jarige rapper uit Atlanta, in het Fader Fort vraagt hoeveel mensen er uit Texas komen, stijgt een gebrul op dat duidt op zeker 80%. En hoewel de rapper pas één echte hit heeft - All Gold Everything - wordt bijna alles letterlijk meegerapt. Het publiek in Fader Fort mag dan soms ogen alsof ze hier alleen hangen omdat het hip is, deze mensen weten waar ze het over hebben. Trinidad Jame$ is het type rapper dat zonder gêne een T-shirt van zichzelf draagt. Daarop zien we zijn wat clowneske beeltenis: een mond vol goud, een rode bandana en een ontplofte afro. Een erg technische rapper is hij niet, en dat maakt hem wel zo makkelijk om aan te haken. Net als 2Chainz en Chief Keef is hij van de langzame, stoere statements of smoken op harde beats met messcherpe snares en loodzware kickdrums. Dit is de sound waar momenteel in de elektronische muziek zo gretig uit geput wordt. De set van Trinidad (ja, daar komt ie inderdaad oorspronkelijk vandaan) is redelijk energiek - vooral dankzij een backup die steeds van links naar rechts door het beeld vliegt - en entertaining, maar het is vooral de setting hier die het af maakt. (Atze de Vrieze)

Shugo Tokumaru

Een opvallende naam op het programma is Shugo Tokumaru. De Japanse singer-songwriter staat bij verschillende hippe feestjes op het programma, terwijl het grootste deel van het publiek de Japanse teksten van zijn nummers niet zal kunnen verstaan. Wie een van de platen heeft geluisterd weet dat de teksten er eigenlijk amper toe doen. Als geen ander kan hij allerhande geluidjes op elkaar stapelen zonder het goede liedje uit het oog te verliezen. Op het podium wordt Shugo bijgestaan door een drummer en een meisje dat alle mogelijke speelgoedinstrumenten bespeelt. De magie van de gelaagdheid die op de platen te horen is mag dan op het podium niet helemaal overkomen, toch blijft de set van Shugo fier overeind. Hij krijgt de lachers op zijn hand bij een cover van The Buggles, uitgesproken als "Video Kirred The Ladio Star", op ukelele en kazoo, maar zorgt er ook voor de focus niet te verliezen op zijn eigen materiaal. Een intrigerende songwriter, die eigenlijk alleen door de taalbarrière weinig kans maakt echt voet aan de grond te krijgen. (Christiaan Walraven)

Young Dreams

Tijdens hun eerste show van Young Dreams op SXSW zit het de band niet mee. Al hun spullen zijn kwijtgeraakt in het vliegtuig, maar de show moet doorgaan. Op van de andere artiesten geleende spullen maakt de Noorse band er het beste van. Ze hebben de afgelopen tijd al flink wat meters gemaakt, zo deden onder andere het voorprogramma tijdens de Europese tour van Tame Impala en speelden ze tijdens Eurosonic al in de studio van 3voor12 Radio. Die ervaring dat betaalt zich hier uit. Ze pakken de koe bij de horens en overwinnen de tegenspoed. Het als laatste gespeelde nummer Fog of War valt met name in de smaak, maar bovenal heerst het gevoel dat het met wat minder pech nog een stuk beter had kunnen zijn. Dat gaan we binnenkort zien op Motel Mozaique. (Christiaan Walraven)