Er staat een rij op Red River Street. Hij leidt niet naar Nick Cave, maar naar een tot club omgebouwde garage genaamd Empire Automotive. Op het programma staat een Brainfeeder avond, met als headliner niemand minder dan Captain Murphy. Het enigma, de onbekende soldaat. Kun je rappen? Ondergetekende vroeg het Flying Lotus in oktober nog. Niet echt, antwoordde de producer, bekend om zijn innovatieve mix van hiphop, elektronica en jazz. Toen, in oktober, verscheen zijn derde album Until The Quiet Comes, een diepe plaat vol complex langs elkaar heen schuivende ritmes. Maar er verschenen ook een paar producties van zijn hand online met een mysterieuze rapper, vernoemd naar een stripheld. Lotus, erkend cartoonliefhebber, werd zelf genoemd als de man achter het alias, Odd Future leden Tyler, The Creator en Earl Sweatshirt waren ook opties, en er werd zelfs gedacht aan een combinatie van die drie. Maar met een door veel hype omgeven optreden in 'zijn' Low End Theory in LA gooide Flying Lotus de cape van mysterie af. Vanavond, na een speelse, psychedelische set van Gaslamp Killer, is het een bivakmuts die hij aftrekt. De volgepropte Empire Automotive ziet een duistere, grimmige Lotus, die op cartooneske wijze uithaalt naar manipulerende krachten en valse profeten. Zijn stem is zwaar bewerkt met effecten waardoor hij een soort duistere figuur is, klaar om de wereld in te palmen. Zijn beats zijn zwaar en dreigend, geen moment gewoon. In zijn 'eigen' producties verweeft Flylo de vocalen doorgaans vernuftig in het geheel, hier gaat hij een ritmisch gevecht aan. Een briljante rapper is hij overigens niet, zo blijkt als hij afgetroefd wordt door een ijzersterke feature van Earl Sweatshirt (die ook nog een eigen track doet), maar een happening voor Flying Lotus fans is dit zonder twijfel. (Atze de Vrieze)

Als er een Nederlandse act is die erin slaagt zich succesvol te mengen in het internationale circus hier, dan is het Jacco Gardner. Hij begint zijn omvangrijke tour door Austin in een cactusplantage, zo'n twintig minuten uit het centrum. Wat een locatie, tussen de hoge bomen en exotisch groen staan de Gardners op een klein podiumpje tussen een bescheiden maar aandachtig publiek. Bassist Jasper Verhulst knipoogt tijdens zijn soundcheck nog even naar George Baker's Little Green Bag, terwijl drummer Jos van Tol nog even ziek als een hond naast zijn drumstel ligt. Het lijkt even later zijn spel niet al te veel te hinderen. De band lijkt stilaan de vruchten te plukken van het vele spelen - de afgelopen maanden kreeg zo'n beetje iedere platenzaak en undergroundpodiumpjes bezoek van de band. De verzorgde barokpop van het kwartet is nog altijd een beetje clean, maar langzaam maar zeker komt er meer lef in de set. De instrumentale opener Cabinet Of Curiosities bijvoorbeeld begint een natuurlijke schwung te krijgen die er eerst nog niet in zat. Single Clear The Air klinkt wat rommelig, maar dat is op zo'n geïmproviseerd event als dit eerder een pre dan een nadeel. Zoals altijd sluit Gardner zijn set af met Where Will You Go, het meest psychedelische liedje van de plaat. (Atze de Vrieze)

In de hoek van de tuin van Hotel Vegas zit een jong stelletje te friemelen. Mijn God, wat zijn ze jong en knap. Twee jongens met vlassige snorretjes lopen langs. Een van hen stond net op het podium in een band wiens naam nu al niet meer van belang is. De andere misschien zometeen wel. Dat klinkt misschien denigrerend, maar zo is het niet bedoeld. Iedereen hier kan in een band zitten. In Hotel Vegas - een grote tuin met twee kleine kroegjes - is vanavond een geweldig minifestival gaande. Het wordt gehost door Burger Records, het labeltje uit Californië dat onlangs Traumahelikopter uitbracht. Het labeltje is gespecialiseerd in super onbekende garagerock en rammelpop, met name uit Amerika. Geen van de meer dan twintig bands die hier vandaag spelen is vermoedelijk in staat om op eigen kracht naar Europa te komen, maar hier en nu zijn ze allemaal geweldig, hetgeen vast ook te maken heeft met het moordende tempo waarmee de acts elkaar opvolgen. Neem nou Memories, een groep uit Portland die met slackervibe liedjes over beffen zingt. Of White Mystery uit Chicago, geleid door een chica in onderbroek die niet bang is met de kut naar voren te soleren. En dan hebben we zelfs nog de band met de beste bandnaam van het festival gemist: Guantamo Baywatch. Burger is luchtig en droogkomisch, zonder dat het melig wordt. Laagdrempelig en recht in het hart van de niche.

De afgelopen twee weken heeft Mmoss (met dubbel-m ja) uitgebreid kennis gemaakt met onze eigen Jacco Gardner. De psychband uit New Hampton bracht onlangs zijn tweede album uit bij Trouble In Mind, hetzelfde label als Gardner, en ze tourden samen door de VS. Maar waar die zich richt op transparante liedjes met een licht psychedelisch randje, verliest Mmoss zich graag in uitbundige jams, afgewisseld met meer to the point liedjes. Gitaar en orgel kronkelen om elkaar heen, bewerkt met fuzz en reverb. Het zijn geen solo's om te imponeren, het zijn solo's om je mee te trekken. Drums en bas (met zo'n fraai kronkelend snoer naar de versterker) gaan intussen op slot. War Sux heet het magnum opus, een tien minuten durende trip. Een uur later staat hier de Chileense krautrock/psychband Holydrug Couple, die min of meer hetzelfde doet, maar dan veel introverter, meer druggy. Mmoss is energiek en stuwend. Sterke band, die het hier moest doen met veel te weinig publiek. (Atze de Vrieze)