Supergroepen bestaan er in twee categorieën: de ambitieuze monsterverbonden en de luchtige hobbyprojecten. De eerste ontaarden niet zelden tot afgrijselijke gedrochten, de tweede zijn het resultaat van bekende muzikanten die simpelweg graag eens samen willen spelen. Would that not be nice, moeten Britt Daniel van Spoon en Dan Boeckner van Wolf Parade tegen elkaar gezegd hebben. Most certainly, luidt het antwoord. Met name Boeckner is het natuurlijk gewend om in meerdere bands te spelen. De release van hun album ging ondanks een sterke single redelijk geruisloos voorbij, maar hier op SXSW is de band overal, wat ongetwijfeld te maken heeft met het feit dat Britt Daniel hier vandaan komt. Opvallend hoe goed de stemmen van de twee bij elkaar passen, ook al heeft Daniel een steviger knauw in zijn geluid. De songs zijn redelijk straight forward en hebben een lekkere drive, en de combinatie van lol en jaren ervaring houden het boeiend. Kennelijk bevalt het, want er staat vandaag een nieuw liedje op de setlist. (Atze de Vrieze)

Bij The Broken Spoke hangt een groot uithangbord: Voted the best honkie tonk in Texas. Dat is niets te veel gezegd. Foto's van Willie Nelson en Dolly Parton aan de muur en een verzoek: "No standing on the floor." Het is dansen of zitten aan de zijkant. Een perfecter entourage voor Pokey Lafarge is nauwelijks denkbaar. Zijn genre is onvervalste Americana, een mix van country, blues en bluegrass, gespeeld met trompet, klarinet, mondharmonica, gitaar en contrabas. Pokey zelf zou een neef van Hank Williams kunnen zijn. Met zijn brede lach pakt hij je al helemaal in en hij zal niet rusten tot iedereen staat te feesten. Pokey Lafarge was al verschillende keren in Nederland te zien, op de Americana festivals en hij waagt deze zomer de crossover naar een groter publiek. Pokey Lafarge heeft de magic touch: Hij hoeft maar drie keer met zijn voet te stampen om een feestje te ontketenen waar zelfs voor de grootste zuurpuimen geen ontkomen aan is. (Willem van Zeeland)

Donderdagochtend vertelt de buitengewoon vermakelijke p-funk legende Bootsy Collins tijdens een publiek gesprek met Chuck D over de dag dat hij George Clinton ontmoette. De sterbassist meldde zich bij het afgesproken huis, opende een krakende deur en stapte een compleet donkere ruimte binnen. "Pikdonker was het, en daar zat George. Met een wit laken over zich heen en een blacklight op zich gericht zat hij kippenpootjes te eten. Ik wist meteen: hier hoor ik thuis." Het aantal bizarre anekdotes uit de p-funk geschiedenis is ontelbaar, en ongetwijfeld een belangrijke peiler onder de documentaire Finding The Funk, die hier op het festival vertoond wordt. Clinton zelf is er ook, met zijn Parliament Funkadelic gang. Op exact hetzelfde moment dat Prince met een fonkelnieuwe band zijn totale controle staat te etaleren in La Zona Rosa, predikt Clinton het evangelie dat hij al veertig jaar aanhangt. Vieze, rauwe, genadeloze funkjams. Weinig muzikanten spelen zichzelf zo compromisloos de vernieling in als Clinton. Hij is inmiddels over de zeventig, heeft geen stem meer, oogt kwetsbaar, en toch is hij nog altijd een ongelofelijke bad-ass. Hij is niet de enige. De gitaristen zijn alleen al een belevenis voor de show begonnen is. Ze bewegen zich traag, zetten hun tas naast de versterker, pluggen in, rommelen wat, en dan opeens zijn ze er klaar voor. In anderhalf uur heeft Clinton alleen tijd voor een handvol klassiekers - Flashlight, Knee Deep, One Nation Under A Groove met de zoon van de onlangs overleden zanger/gitarist Garry Shider (de man met de luier). Slechts een handvol, want p-funk jams worden beter naarmate ze langer worden. De keihard gierende gitaarsolo's, de zware plukbas, de vele zangers en zangeressen, ze laten nog heel goed horen wat p-funk zo'n magische cocktail maakt. Bootsy Collins speelt al jaren niet meer met Clinton. Een andere sleutelfiguur uit de glorietijd, toetsenist Bernie Worrell - ook in Austin aanwezig - heeft de band ook weer verlaten. Heel, heel langzaam zal het kaarsje uit gaan, en om dat te bezweren zal Clinton zijn troepen nog harder aansporen. Hij zal met de jonge meisjes sjansen op het podium, en ze zullen het leuk vinden. Hij zal op zijn handen fluiten, zijn handen bij zijn oren houden om het publiek op te zwepen, hij zal zijn handpalm met doffe klappen tegen de microfoon slaan. Met de moed der wanhoop en een oprechte glimlach. Ain't no party like a p-funk party, cause a p-funk party don't stop! (Atze de Vrieze)

De beste plek om FIDLAR te zien: door het raam. De rij voor de populaire garagerockband staat tot helemaal achter in de tuin van Hotel Vegas, dus binnenkomen is geen optie. Het is daar goed toeven, want op het binnenplaatsje staat een dubbel podium waar je bands kunt wegtikken als een kettingrokende havenarbeider. Veertig bands staan er vandaag maar liefst, waarvan FIDLAR de bekendste is. De FIDLARs geven een shout-out aan de geweldige band Pangea die even eerder een deur verderop speelden, en jakkeren de ene na de andere song er doorheen. Een stuk minder subtiel dan op hun plaat, maar wel met veel energie, die door het lage plafond geen kant op kan. Hun odes aan goedkoop bier en andere belangrijke zaken des levens doen het kennelijk goed bij de zwetende meisjes op de eerste rij, die je door het raam heel goed kan zien. Ze worden van achteren bijna het podium op geduwd en vinden dat heerlijk. Het zweet druppelt van de opzette snoek boven de bar. Als het zo'n pratend ding was geweest, had ie gezegd dat het goed was. (Atze de Vrieze)