Kort geleden verscheen 'Clive Davis: The soundtrack of my life', een lijvig boek waarin Davis - terecht - tamelijk ongegeneerd over zijn vele successen verhaalt. En die lijst is onwaarschijnlijk lang: Janis Joplin, Bruce Springsteen, Billy Joel, Aerosmith, Santana, Toni Braxton, Chicago, Earth Wind & Fire, Patti Smith, Simon and Garfunkel, Miles Davis, the Kinks, Luther Vandross, Rod Stewart, Grateful Dead, Alicia Keys, Aretha Franklin, Jennifer Hudson, Whitney Houston, ze hebben allemaal veel te danken aan de inspanningen van Clive Davis.
In 'Hitmen' de 'must read' over de muziekindustrie in de VS in de eerste decennia van de popmuziek, speelt Clive Davis ook al een belangrijke rol. En die rol speelt hij op deze hoge leeftijd nog altijd. Zo werd Clive Davis eind jaren negentig min of meer afgeschreven door het toenmalige BMG/Arista Records, en begon hij op pensioengerechtigde leeftijd weer een nieuw label, 'J Records', eerste signing: Alicia Keys. BMG was er als de kippen bij om Clive weer terug te vragen. Clive Davis is als enige non-performer opgenomen in de Hall Of Fame, ontving als producer vele Grammy Awards. Tegenwoordig is hij nog altijd chief creative officer (CEO) van Sony Music.
De meeste stof die het boek deed opwaaien, is de onthulling van Clive Davis dat hij biseksueel is. Iets waarvan wij in Nederland in artistieke kringen niet opschrikken. In de Verenigde Staten ligt dit anders, het is talkshow-materiaal nu. Gevraagd naar zijn visie hierop, zegt Davis dat hij na twee scheidingen en vier kinderen, zich richtte op de persoonlijkheid van iemand en niet langer op de sekse. 'I'm not brave, the issue exists. We've got a long way to go on the matter, straight, gay, who cares?'.
Clive Davis - felgroen pochetje en dito stropdas - een man die gewend is dat er naar hem geluisterd wordt, neemt de regie van het interview zelf snel over en vertelt ons wat hij zelf kwijt wil. Hij is voor het eerst sinds jaren weer eens op het SXSW festival en hij is blij te zien dat popmuziek nog niets aan waarde heeft ingeleverd. Terugblikken ligt voor een man van zijn leeftijd en zo'n carriere meer voor de hand, dan vooruitkijken. Tegelijk is het jammer dat de interviewer niet veel naar Davis visie op de toekomst van de muziekindustrie informeert.
Het is niet erg waarschijnlijk dat er ooit nog platenbazen van het kaliber van Clive Davis zullen komen. De structuren in de muziekproductie, distributie, consumptie en het medialandschap zijn dusdanig veranderd dat langdurige carrieres van muziekbazen minder zullen voorkomen, net zoals bij de artiesten zelf het geval lijkt laatste jaren. Clive Davis, Tommy Motola, Jimmy Iovine, Lucian Grainge, Doug Morris het zijn legendes voor mensen die in de muziekindustrie werken of hebben gewerkt. Machtige mannen die naast een zakelijk inzicht ook het creatieve vermogen hadden, dan wel om zich heen wisten te verzamelen om tot ongekende successen in de muziek te komen, geholpen door de machtige machinerie van hun labels, zoals Sony, BMG, Warner, EMI en Universal. Die tijden zijn veranderd.
Clive Davis stelt dat voor een creatieve industrie als de muziekwereld het noodzakelijk is om bedrijven niet als een 'one man show' in te richten maar sterke teams om je heen te verzamelen die willen en kunnen uitblinken, te gaan voor lange termijn carrieres voor artiesten, te blijven kijken naar de totaliteit van de industrie en bovenal een eindeloos respect te hebben voor artiesten en hun creativiteit. In 1967 op het beruchte Monterey festival kwam Davis er naar eigen zeggen voor het eerst achter dat hij oren had en dat die misschien het belangrijkste zintuig zijn van een mens. Muziek verbindt, vermaakt, emotioneert. Hij leerde er Janis Joplin kennen en nam haar als eerste artiest voor Columbia onder contract.
Het overlijden van Janis Joplin was een heel ander verhaal in een letterlijk hele andere tijd dan het overlijden van misschien wel zijn grootste protege Whitney Houston, nu een jaar geleden, aldus Davis. 'Whitney didn't fully comprehend the danger of drugs'. Over de rel met Kelly Clarkson - Davis liet publiekelijk weten haar album waardeloos te vinden: 'We had different views. Difference of opinions is no problem as long as you are right'. De uitgesprokenheid van een man die het gelijk vaak aan zijn zijde heeft gehad.
Clive Davis staat bekend om zijn alles opeisende aandacht bij presentaties van nieuwe albums. Zonder een spoortje van ironie las hij dan alle lyrics van het nieuwe album van bijvoorbeeld Whitney Houston voor - ik was er eens zelf bij - als ware het een Shakespeare parabel. Ook de weinige Nederlandse artiesten die in de jaren negentig succes hadden in de Verenigde Staten zoals Candy Dulfer en Urban Dance Squad zetten aan de hand van Clive Davis daar hun succesvolle stappen.
Na ruim een uur, besluit Clive Davis dat het misschien leuk is voor het toeluisterend publiek om wat muziek te horen. Met pittige klapgebaren en duidelijk tot in perfectie getrainde meedein bewegingen laat Davis ons oude demo's horen van Whitney Houston en the Bee Gees en vraagt hij ons te raden welke stem we op een demo van Carlos Santana horen (Macy Gray!) en kijkt hij wat verstoort naar de boxen als de geluidskwaliteit hem kennelijk niet bevalt. De muziekjongen in de oude Davis toont zich en even lijkt hij te vergeten waarom hij hier eigenlijk was. Zijn boek promoten, en dat moet nu gebeuren. Handtekeningen kunnen we bij de bookshop krijgen. Er staat een lange rij, jong en oud. Clive Davis is een legende en hij weet het.