Laat voorop staan: James Blake geeft fantastische shows, en ook vandaag in de Westertent speelt hij adembenemend goed. Sterker nog: waarschijnlijk was dit het beste optreden dat er vandaag op Pitch werd gegeven. Zijn stem is zijdezacht, de afwisseling tussen intieme liedjes en dansbare clubtracks is uitstekend, en James Blake vertaalt zijn muziek razend knap naar het podium. Alles wordt live gedaan, de drummer bouwt alle beats met een midicontroller, bekkens en snaredrum op, een gitarist/toetsenist kleurt het geheel in met vernuftige details en Blake zelf speelt en zingt breekbaar en prachtig.
Met de dubstep zoals die zo populair is heeft James Blake weinig van doen: zowel zijn debuutalbum als het eerder dit jaar verschenen Overgrown zijn niet in your face, brutaal, lomp en plat, maar sophisticated, soulvol, zwoel en stemmig. Als voorbeeld zal Blake eerder Joni Mitchell aanhalen dan Skrillex, zijn muziek is uniek. Niets is er zo belangrijk als stilte en leegte: menigmaal trekt hij die subbas weg, waarna alleen zijn kopstem nog weerklinkt. Wanneer die overweldigende subbas er dan weer in komt, komt dat weergaloos hard aan. Een ballad als Limit To Your Love (zijn grootste hit en een cover van songwriter Feist) bouwt hij gerust langzaam om tot een dubby clubtrack.
#Pitch: Geroezemoes ontsiert prachtig concert van James Blake
Intimiteit van Britse dubtroubadour masseert de traanklieren
Kijk, daar vooraan: er staat een jong meisje met natte oogjes toe te kijken hoe James Blake het prachtige The Wilhelm Scream vertolkt. Je zou zeggen: Pitch is hét perfecte festival voor de Britse jongeman. Als geen ander verweeft hij bijzonder mooie liedjes met zwoele dub en elektronica. Zijn shows zijn hyperintelligent, dansbaar en af en toe heftig emotionerend. Het enige probleem: zijn muziek heeft het niet gemakkelijk op festivals.
Who's to blame?
Althans, het was zo hard aangekomen als het daadwerkelijk stil was geweest. Zijn muziek wordt vandaag ontsierd door het geroezemoes dat uit de Westertent opstijgt en daardoor komen die climaxen slechts voor de helft binnen. Wanneer hij de soulvolle autotuneballad Lindisfarme I instart - het nummer is geheel a capella - valt die behoorlijk weg bij het geklets van het publiek. I Never Learnt To Share bouwt langzaam op langs het mantra "My brothers and my sisters, they don't speak to me", maar de impact blijft uit. Bij The Wilhelm Scream gebeurt hetzelfde. De tracks van Overgrown als Life Round Here en To The Last zijn wat minder dynamisch (lees: er vallen minder stiltes) en komen wat beter aan ondanks het constante geroezemoes, maar lijken nog altijd niet dansbaar genoeg voor het Pitch-publiek. Een oude clubtrack als CMYK en het vrij recente Voyeur werken veel beter.
Dit is de derde festivalshow die uw scribent ziet van James Blake, en meteen ook de derde die hiermee te kampen heeft. De muziek van James Blake wérkt gewoon niet bij een publiek dat gezelligheid en een feestje houden hoog in het vaandel heeft staan, maar Blake is koppig genoeg om die verstilde tracks tóch te spelen. Zou dat niet slopend voor hem zijn? Zou hij niet elke keer voor een festival zijn angstzweet van zijn voorhoofd moeten vegen? Zou hij het publiek dit kwalijk nemen?
Je zou het ook kunnen omdraaien: Blake moet zo langzamerhand die les toch hebben geleerd? Hij weet toch dat hij die stiltes eigenlijk niet kan laten vallen op festivals en zijn set daarvoor moet omvormen? Dat de mensen halverwege zo'n grote tent niet de aandacht hebben voor zo'n intieme show en dat hém kwalijk kunnen nemen? Je zou kunnen zeggen: die drie jongens zitten daar maar statisch te spelen en komen niet van hun krukjes af. Er gebeurt te weinig op het podium. Ongetwijfeld is er een groep die de show gewoonweg slaapverwekkend vond.
Het moge duidelijk zijn: uw scribent schaart zich achter James Blake. Koppigheid siert de Brit. Het doet de liefhebber gewoonweg píjn hoe hard daardoorheen wordt geluld, maar Blake hoeft geen concessies te doen. De show die hij vandaag op Pitch speelde was namelijk prachtig. En het publiek dát daar vandaag in mee durfde te duiken, kwam er met tranen in de ogen vanaf.