Zijn onze oren de hele dag gemasseerd met geraffineerde indie-elektronica, Dizzee Rascal spuit onze trommelvliezen als afsluiter van de Westertent hardvochtig uit met een stel bangers van jewelste. Het is alweer tien jaar geleden sinds hij debuteerde met de smerige grime-plaat Boy In Da Corner, die hem direct in het supersterrendom lanceerde. Sindsdien scoorde Dizzee vooral in Engeland een veelheid aan nummer 1-hits. Hij verloor langzaam zijn credibility, maar zoals hij vandaag zelf al zegt op de Chase&Status-track Heavy: "I got pure figures, I don't need street credit." Je zou denken: dit wordt incasseren, een greatest hits-show die evenredig put uit zijn toch al omvangrijke oeuvre.
#Pitch: Dizzee Rascal wordt gek x 10 met veelheid aan nieuw werk
Speelt hij daar nou integraal de nieuwe plaat?
Naast me staat een knul in Pikachu-pak (!) die Dizzee Rascal uitstekend heeft begrepen: hij gaat he-le-maal gek. Noem het 'bonkers', noem het 'crazy', noem het 'freaky', noem het desnoods 'loco': de boodschap van de Britse rapper komt vandaag in vele krachttermen voorbij. Fijnzinnig is anders, maar zo te zien was Pitch ook wel toe aan een beetje camp, en dat is precies wat Dizzee Rascal brengt in de vorm van héél veel nieuw werk.
Bergen nieuw werk
Niets is minder waar: als opener speelt hij achtereenvolgens Superman, I Don't Need A Reason en We Don't Play Around. Toevallig ook de eerste drie nummers van The Fifth. Gaat hij nou de hele plaat, die pas in september verschijnt, integraal spelen?! Het is een dikke middelvinger naar de fans van het eerste uur, maar het getuigt tenminste van een zekere eigengereidheid van mister Rascal. In die eerste drie tracks tellen we alvast één hit (die laatste, met vocalen van Jessie J), maar wél zo plat als een duppie. En de lijfspreuk van nummer twee: "All I want is sex, I don't need a reason." Duidelijke taal.
De plaat speelt hij overigens uiteindelijk niet integraal, maar komt wel degelijk grotendeels voorbij. De tekst in Bassline Junkie spreekt daarin boekdelen: Dizzee is voornamelijk verslaafd aan de allerlompste bassen, en die worden het hele uur lang opgelepeld met dikke, vettige klodders. Af en toe in de vorm van grime, maar nog veel vaker vermengd met beukende dubstep, trance-refreintjes en bass music in de ruimste zin van het woord. Het is hard, agressief en bedoeld om slecht te gaan. In totaal tellen we maar liefst 9 (!) nummers van de plaat die nog moet komen, en het publiek gaat er inderdaad al best slecht op. Kijk maar naar de Pikachu-knul. Maar hij is niet de enige: tijdens Dizzee Rascal beleeft de Westertent haar (bescheiden) crowdsurf-ontmaagding, host iedereen tot tenminste de geluidstafel mee en schudt de tent op haar grondvesten door het vele gespring.
Geen gedroomde headliner
Dat doet Dizzee best goed, maar die nieuwe tracks zijn wel héél erg camp. De single Goin' Crazy met Robbie Williams (!) is gewoon een draak van mythische proporties, de nummers met Jessie J en Will.i.am zijn niet veel beter. Het is puur effectbejag en staat in schril contrast met de oudjes I Luv U en Fix Up, Look Sharp die hij vandaag ook vertolkt. De echte knallende apotheose van de show komt pas bij Holiday en natúúrlijk Bonkers. En inderdaad, dan wordt de Westertent gek.
Is Dizzee Rascal nou de gedroomde headliner van een festival als Pitch? Het is leuk, lomp en wie in de Westertent blijft staan host vrolijk mee, maar ondertussen druppelt veel publiek ook langzaam de tent uit. Nee, Dizzee Rascal is té camp voor een kwaliteitsfestival als Pitch dat juist bewijst op het scherp van de snede te programmeren. Dan past Disclosure als afsluiter van de tweede dag toch een stuk beter.