#Pitch 2013 komt net te vroeg voor Chvrches

Tunng prettige afwisseling in programma en het is nog rustig bij Brandt Bauer Frick Ensemble

Marco Muhring ,

Op zaterdag heeft Pitch even moeite om op gang te komen. Met de vorige dag (en vermoedelijk met name de nacht) nog in het lijf weet een groep van slechts vijftig man de Westertent te vinden voordat Brandt Brauer Frick aantreedt. En echt vol zal het ook niet worden, tijdens hun set.

Brandt Brauer Frick is een Berlijns technotrio, bestaande uit de mannen Brandt, Brauer en, jawel, Frick. De basis van hun nummers is klassieke muziek: gesampled, vervormd en bewerkt. Vandaag staan ze hier als het Brandt Brauer Frick Ensemble, waarbij ze in de rug gesteund worden door een harpiste, blazers, strijkers en percussionisten. De nummers ontstaan vaak door een staccato gespeelde pianomelodie van Paul Frick, waarna de rest één voor één invalt. Frick zelf neemt de leiding van de drie en kondigt af en toe een nummer af of aan. De spanningsboog van de set is goed, want elke keer als je net denkt dat het saai begint te worden, voegen ze iets nieuws toe. Het begin is zeer orkestraal maar wordt steeds dansbaarder. Afsluiter van de reguliere set Bop is het hoogtepunt; die ongemakkelijke toegift had niet gehoeven. Toch is deze act voor een festival als Pitch niet helemaal geschikt: de drums staan net niet hard genoeg in de mix en je vraagt misschien iets te veel van je publiek om als eerste act van de dag een klassieke groep neer te zetten. Deze act doet het ongetwijfeld beter op festivals als Crossing Border en Cross-Linx, waar ze overigens ook al eens stonden. 

 

Een andere vreemde eend in de bijt is Tunng. Deze Londense band is van de gehele line-up dit jaar een van de acts die het dichtst bij ‘een bandje’ in de buurt zit en een stuk verder van ‘dance’ afstaat. Hun indiefolk heeft in eerste instantie ook niet veel om het lijf, maar als je beter gaat kijken merk je dat die jongen in het midden achterin het geheime wapen is. Hij voegt toetsen, samples en percussie toe aan het geluid. In vergelijking tot genregenoten als Shout Out Louds en Of Monsters And Men is bij Tunng bij elk nummer de groove erg belangrijk. De drummer houdt zich dan ook absoluut niet in. The Village, de single van de meest recente plaat Turbines is een hoogtepunt; afsluiter Bullets maken weinigen meer mee, wat kan komen doordat Bonobo net is begonnen. En zo eindigt Tunng met een vrijwel lege zaal, wat onterecht is, want al met al is de folktronica een fijne afwisseling in de line-up. 
Chvrches in de Gashouder, dat was nogal een gok. Wist Pitch van tevoren ook natuurlijk. De boeking is verrassend en gewaagd omdat er nog helemaal geen plaat is: debuut The Bones Of What You Believe komt pas in september uit. De boeking is in zekere zin gerechtvaardigd op basis van de sterke singles Lies, Recover en de meest recente Guns (die 3FM overigens maar mondjesmaat oppakt). Dat nog niet iedereen Chvrches kent blijkt uit het feit dat de Gashouder lang niet vol is en dat gedurende het gehele optreden ook niet zal worden. Lauren Mayberry is het middelpunt en ondanks haar piepjonge voorkomen toch alweer vijfentwintig jaar. Ze wordt aan beide kanten geflankeerd door mannen die hun sporen verdienden in bands als The Twilight Sad en Aereogramme: sombere, slepende indiebands. Opvallend, want Chvrches is gladde synthpop, geschikt voor de massa. Met in de vorm van The Mother We Share en Guns HITS, in hoofdletters. Maar vandaag komt het er niet helemaal uit. Dat kan een gebrek aan podiumervaring zijn, of het kan liggen aan het ontbreken van een debuutalbum. Feit is dat de Gashouder vandaag nog een paar maatjes te groot is. Mayberry staat haar mannetje op het podium en het is zeker niet zo dat ze verzuipen, maar vanuit het publiek komt er nog te weinig terug richting het podium. Afsluiter The Mother We Share is de gedoodverfde hit, maar wordt om zeep geholpen door matig geluid. Nee, Pitch komt voor Chvrches helaas een jaartje te vroeg (of die plaat een half jaar te laat, zoals u wilt).