Gehoord in de wandelgangen van de Rotterdamse Schouwburg: "Het was goed dat ze halverwege even uitlegden waar die liedjes vandaan kwamen, want ik vond het eigenlijk al mongolenmuziek." Het is bedoeld als compliment, en vermoedelijk zouden Torre Florim en Roos Rebergen er hard om kunnen lachen. Torre en Roos haalden hun inspiratie inderdaad bij een groep verstandelijk gehandicapten, net als in 2009 bij de eerste Speeldoos. Het resultaat is zo veel geslaagder dan je voor zo'n tussendoorproject zou verwachten. De Speeldoos is grappig zonder flauw te zijn. Lekker losjes en toch supersterk met dank aan bijna heel De Staat en Roosbeef's vaste creatieve partner Tim van Oosten. Het is ondeugend en jeugdig, maar snijdt volwassen onderwerpen als de dood en angst voor de liefde aan. Er zijn dansjes, instrumentwissels, solo's en bandgrooves, alles met een grote vanzelfsprekendheid. Roosbeef kennen we wel in een licht theatrale rol - ze doet zich een beetje gekker voor dan ze is - maar ook Torre Florim blijkt geknipt voor een komische knipoog. Kijk hem in de spotlight stappen voor een solo, zie hem knipogen en serieus riffen. Deze twee samen zijn meer Annie MG Schmidt dan het hele Annie MG Schmidt project van Excelsior bij elkaar. Geen Mens Helpt Mij De Winter Door ademt de ouderwetse humorkunst van Drs P met een surfbenadering. Dansen Met Jou ademt een flirterige levenslust die Motel Mozaique heel erg kan gebruiken. Begin maar meteen aan Speeldoos 3, jongens. (Atze de Vrieze)
#MM13: het middagprogramma met De Speeldoos en Valgeir Sigurdsson
Dansen met Torre en Roos en intiem met IJslandse componist
Motel Mozaique zet dit jaar extra in op het dagprogramma op zaterdag. Dat moet ook wel, want voor het eerst kon je alleen weekendkaarten kopen (al kwam men daar door tegenvallende kaartverkoop toch nog op terug). Naast de gidsentochten en het bomvolle 3voor12 podium is er ook een volwaardig programma in de grote zaal van de Schouwburg, met De Speeldoos en Valgeir Sigurdsson.
De Speeldoos
Valgeir Sigurdsson
Valgeir Sigurdsson is een oude bekende van Motel Mozaique. In 2007 stond de IJslander al eerder op het festival met een showcase van zijn label Bedroom Community. Vandaag treedt hij op met Liam Byrne die de Viola da Gamba, een voorloper van de cello, bespeelt. Valgeir opereert het liefst vanuit de luwte in zijn Greenhouse Studio’s in IJsland. Vanmiddag doet hij dat van achter zijn piano en laptop. Echt druk is het niet in de Grote Zaal van de Rotterdamsche Schouwburg. De zaal is maar voor een deel gevuld en de bezoekers kiezer er liever voor om relaxed op de vloer te gaan zitten. Er is immers ruimte genoeg voor. Sigurdsson doet waar meer van zijn landgenoten goed in zijn. Geluidssferen creëren waarbij de toehoorders zich over de vlaktes van het vulkaaneiland wanen. Tussen de composities klinkt een voorzichtig applaus en meer dan een schuchter ‘dank je wel’ valt van de IJslander niet te verwachten.
Valgeir Sigurdsson neemt de zaal mee op zijn reis door een onherbergzaam geluidslandschap en speelt voornamelijk werk van zijn laatste album Architecture in Loss, gemaakt voor de gelijknamige dansvoorstelling. De plaat leunt zwaar op het electronische gedeelte van de modern-klassieke composities. Live is het niet anders en houdt hij de aandacht van het publiek het hele optreden lang maximaal vast. Het kraakt, piept en dondert bij Big Reveal en de zware drone, gecombineerd met eenzame lichte pianotonen grijpen de zaal vast en laten niet meer los. Veel bezoekers op de vloer besluiten om er uiteindelijk bij te gaan liggen. Ze lijken haast verloren in het onherbergzame geluidslandschap. Gelukkig hoeft niemand bang te zijn om te verdwalen. Hoe onherbergzaam de reis ook was, gids Sigurdsson zorgde ervoor dat zijn bezoekers geen moment konden verdwalen. (Klaas Bakker)