Ruim twintig minuten na de aangekondigde tijd komt Laura Mvula het podium op. Ze verontschuldigt zich niet, want eigenlijk kon iedereen wel raden dat ze het geplande uur niet vol zou spelen. Ze heeft gewoonweg nog niet voldoende materiaal, met slechts een album op zak. Het is dan ook heel erg snel gegaan dit jaar. In december kende nog amper iemand haar en nu, vier maanden later, staat ze in de grote zaal van de Rotterdamse Schouwburg.

Haar geweldige band, waarin ook haar broer en zus spelen op respectievelijk viool en cello, begeleidt haar rustige muziek op zeer hoog niveau. Alle muzikanten blijken over een gouden stem te beschikken en de bijzondere arrangementen van de mooie, ingetogen nummers worden perfect uitgevoerd. Het blijft echter te allen tijde heel netjes en Laura Mvula heeft zich nog niet ontpopt tot podiumdier. Ze is nog erg veel bezig met de muziek en kan daardoor nog niet het publiek de volle aandacht geven. Aan het einde van de set worden er nog twee meer uptempo nummers gespeeld, waarbij ze iets meer los komt. Waarschijnlijk had ze meer impact kunnen hebben wanneer die eerder in de set waren gespeeld. Na krap 35 minuten is het optreden alweer ten einde, maar niemand zal klagen over de lengte. Dit is waar Laura Mvula nu is in haar carrière, na een tweede plaat zal ze het uur glansrijk vullen.
(Christiaan Walraven) 

Misschien wel de meest interessante nieuwe naam van het moment op het gebied van indie r&b is Inc.. Het duo, gevormd door de broers Daniel en Andrew Aged uit LA, bracht vorige maand het debuutalbum No World uit, dat zeer goed werd ontvangen door de internationale muziekpers. De band is dit weekend voor het eerst in Nederland te zien en live zou verwacht kunnen worden het duo het er op het podium vanaf maakt als dj en zanger. Waarschijnlijk was het op die manier net zo goed fantastisch geweest, maar met de broers op zang, bas en gitaar en een extra meegenomen drummer en toetsenist slaat Inc. met een flinke portie funk keihard toe, ondanks de matige afstemming van het geluid.

De vier muzikanten zien eruit alsof ze rechtstreeks uit een Japanse animatiefilm zijn gelopen, met het samurai-achtige kapsel van zanger Andrew, de lange zwarte The Matrix-jas van Daniel, de geweldig spelende brede donkere drummer en de toetsenist met capuchon en zilveren ketting. De zang van Andrew Aged lijkt wat ingehouden en hij heeft geen geweldige stem, maar doordat hij zo nu en dan bijna fluistert tijdens het zingen blijft het toch spannend. Met het slotstuk waarin de singles Black Wings, The Place en 5 Days langskomen, laat Inc. zien dat er heel veel kwaliteiten in huis te hebben.
(Christiaan Walraven)

José James
De 35–jarige New Yorker José James maakte in 2008 zijn debuutplaat The Dreamer. Deze zoon van een Panamese multi-instrumentalist is de vertolker van jazz, neo soul en hiphop. Zijn aangename authentieke soulstem, die meteen herkenbaar is, werd vorig jaar door het jazzlabel Blue Note ontdekt. Zijn laatste album No Beginning No End bracht hij dan ook uit op dit label. De goed gevulde Rotterdamse schouwburg maakt eerst kennis met de vier bandleden die de zaal een instrumentale opwarming geven. Een zwoele trompet, subtiele jazzloopjes op piano en de basgitarist die met de drummer het tempo dirigeert. De band wordt kort door diverse solo’s geïntroduceerd. James stapt dan met zonnebril het podium op en zet het nummer Trouble in. De zanger oogt ontspannen en zingt beheerst zijn nummer. James zet Bill Withers in het zonnetje, hij vertolkt de nummers Ain’t No Sunshine en Grandma’s Hands in een eigen versie als onderdeel van een tien minuten durende jazzsessie. Ook Aretha Franklin en Ray Charles worden geëerd in het nummer Do You Feel. James haalt grote hoogte met zijn nasale soulstem. De hiphop uit zijn beginjaren heeft duidelijk plaats gemaakt voor meer jazz invloeden. 

Wanneer het nieuws in de zaal bekend wordt dat het optreden van Woodkid is afgelast, speelt James met zijn band nog een half uur langer. In dit laatste half uur krijgen we ook nog Park Bench People uit zijn beginjaren. Op een experimentele Bobby Mcferrin-achtige manier doet James nog een freestyle a capella sessie, waarbij een pick-upnaald vast lijkt te zitten in de groef van een stoffige plaat. Het eindigt in een jamsessie waar alle muzikanten ruimte voor solo’s krijgen die enkele minuten duren. James bewijst dat hij een muzikant van formaat is, live is de stem met neosoul/jazz invloeden een genot om naar te luisteren. Met het repertoire wat James te bieden heeft, had het publiek wellicht iets meer songs kunnen krijgen. Zo eindigde het met wel erg veel langdurig gefreak en gepiel. (Paul Bijkerk)